Steemit, Düşüncelerim ve Suluboya

Benim için neyin önemli olduğunu çevre tayin eder. Ne istiyorsam, onun çok olduğu yere gitmeli, yaşamımı orada kurmalıyım. Dostunu kendisi gibi sevenlerle yaşıyorum.
Suluboya ile boyamaktan, önce biraz çekindim. Çünkü kullandığım kâğıt, beyaz fon kartonu. Bulunduğum yerde resim malzemeleri satan bir dükkân yoktu. Suluboyanın kâğıt üzerinde topaklanmalar yapmasından korktum. Ama hiç de öyle olmadı. Tam istediğim gibi oldu.
Steemit ’de paylaştığım ilk içerikte ablam için yaptığım 48 cm x 69 cm ölçülerindeki suluboya çalışmasının küçük bir uygulamasını seçtim. Son halini de başka bir yazıyla paylaşmayı düşünüyorum. Küçük resimleri daha çok seviyorum ama talep büyük kağıtlara maalesef.

Steemit ‘de yapığım ve yapacağım resimleri paylaşmayı düşünüyorum. Hem çizimlerden hem de bu resimleri yaparken aklımdan neler geçiyordu, onları paylaşmayı düşünüyorum. Bu resmim boyunca bana hâkim olan düşünceler şunlardı:
Bizler sanki bedenlerimizle ayrı ayrı varlıklarmışız gibi hissediyoruz. Farklı bir gerçeklik algısına gelseydik nasıl olurdu? Duyularımız ve etrafımızda gördüklerimiz birbirinden çok farklı.
Bu durum bizlerin yaşam mücadelelerimizde çok ve büyük çabalar harcamamıza sebep olur. Tabii ki sadece özel insanlar böyle zorlu bir çalışmayı yapabilir. Özel insandan kastım ise şudur: içinde bulunduğu koşul ne olursa olsun yaşamının amacını bulmaya çalışan, yaşadıklarının gerekli ve mutlaka kendi iyiliği için gerçekleştiğini unutmayan insandır. Bu son derece tepki çekebilecek, kötülükleri birebir yaşayan insanlar için kabul etmesi çok zor hatta imkânsız olan bir düşünce biçimidir. Öyle bir kişi düşünelim ki tüm bu karşılaştıklarından kaçmadan hep ilerlesin. Hatta bu insan kendisi gibi başkalarını da bulsun. Beraberce sınırsız ve insan duyularının ötesinde bir algıya ulaşmaya çalışsınlar. Şu an öyle bir koşulda değiliz, hayalde gibi, rüyada gibi sadece kendimizle ilgileniyoruz. Sadece kendi bedenlerimizi hissediyoruz. Bu bencil ruh halinden nasıl çıkacağız? Bahsettiğim özel insanların tutumlarını taklit etmek yoluyla. Onlardan biriyle karşılaşmış olsaydık bize şunları söyleyeceklerdi:
“Bu yeni bir metot, yeni bir algı. Bizim de bu yeni metodu uygulamak konusunda çaba göstermemiz gerekiyor. Bu dünyaya gelmiş birileri olarak burada büyümemiz gerekiyor. Bu hayali dünyadan ayrılıp, gerçek hayata ulaşabilelim diye!”
Bu konu son derece açıktır. Kabul etmek istemediğimiz ama karşımızda tüm açıklığıyla duran bir gerçek. Yani şöyle: çocuk bir oyuncak bebekle oynamayı, gerçek bir bebekle oynamaya tercih eder, ona bakar, yalancıktan uyutur ve mama verir. Ancak büyüdüğünde gerçek bir bebekle ilgilenmek için bu pratikleri yapması zorunludur. Zorluklar bizlerin oyuncak bebekleridir. Onlarla oynar ve büyürüz.
Peki tüm bunları nasıl yapacağız?
Bütün bunlar hepsi sadece çevre vasıtasıyla olur, hayata bakış açısı bizimkiyle aynı olan en az bir insan daha olduğunda artık bu mümkündür. Bizim bu dünyada içinde bulunduğumuz çevreyle geliştiğimiz gibi! Bizler, eşimiz, dostumuz, akrabalarımız, iş arkadaşlarımız nasıl istediyse öyle olabiliriz. Onların görmek istediği kişiden farklı biri olma şansımız yok. Öyleyse yaşamın anlamını tüm zorluklarına rağmen, bir adım bile gerilemeden sorgulamaya devam eden en az iki kişi başaracaktır. Onlar, çevrenin her şeyi değiştirebileceğini, biliyorlar.
Steemit gibi paylaşımlara ücret ödeyecek platformlar artacak, yönetimler, insanların yaşamını devam ettirmesi için zamanla bu tip platformları desteklemeye başlayacak. Gereksiz üretimin, uzun çalışma sürelerinin, istemediği işleri yapan ve bu işlerden dolayı hem kendisi mutsuz olan hem de düşük kalitede bir sonuç çıktığından etrafını da mutsuz eden insanların bir anda değil ama yavaş yavaş değiştiğini göreceğiz.
Daha bir sürü şey yazacağım. Steemit kullanmayı da her işte olduğu gibi yapa yapa öğreneceğim. İyi ki bunun okulu yok, yoksa cilt cilt kitaplar yazar, onları bize 13 yıl zorunlu eğitimle ezberletirlerdi.