Eski beni deniz üzerine bıraktım, demirden yapılmış bir yaprak gibi derine süzüldü ve gittikçe küçüldü. Derinler çok daha lacivert ve daha ilerisi siyah olduğundan kayboldu. Onu ben bile göremiyorum artık açıkçası.

Gezegen sanki bir mabet. Bu mabetler bizim cüsselerimize göre ne de büyük. Ölüyoruz ve doğuyoruz ardı ardına. Topraklar geniş, çünkü çok öldük. Mezarlarımız dar, gittikçe daha sıkışık. Hiç sevmediklerimizle biriz aslında. Aynı havayı solumak istemediklerimizle, dolmuşta ter kokan adamla, üstü başı alçı olmuş ustayla, burnu akmış bir sokak çocuğuyla, bir bağımlı ve hastalığı nüksetmiş bir cüzzamlıyla.

Aynı toprakta harman yeriyiz. Aynı zamanda güller ve begonvillerle, envaı çeşit kelebek ve balıkla. Mezarlarımız dar. Kalbim bugün okyanusu kucakladı. Şimdi bahçesiyle beraber nefes alıp veriyor. Sahile vuruyor dalgalar, kalp atışıyla. Sular saçılıyor etrafa. Hiç sıkıcı değil, çünkü değiştirdikçe iyi ve kötü birbirine karışıp, yeni dünyalar yaratıyor. Çimlerin üzerinde yontulmuş taşlar ve henüz inşa etmediğim ruhumun oluşma ihtimali, iklimi değiştiriyor.

Buzla kaplı kuzey kutbundan ümidimizi kesmiştik, oralarda bile karlar eriyince bir flora ortaya çıkmış diyorlar. Sizlere de söylemediler mi oralarda ebediyen kar ve buzdan başka bir şey bulamayacağımızı? Tabi söylemediler, hem kulaklarını kapamadın mı söyleseler bile?

Sen de haklısın! Elinde bir kırbaçla bekleyen vardı iradenin başında. Karanlığı uzaklaştırayım dedin, o da gerginlik yarattı tabi, kim yerinden kalkıp da karanlığı kovalayacak? Olsun, doğa yine açmış ellerini dua ediyor, öyle fısıldayarak da değil hani. Haykırıyor ve âmin!

Kakao yetişen yerler var, bir de yumuşacık kumları ve suları. Oralar güney denizleri. Ilık cennetler, kıkır kıkır yerliler ve yaklaştıkça büyüyen sesler var. Engebeli araziler üzerinden uçuyorum, sahiller boyunca bir kartalın bedeninde süzülürken, Atlantik’ten geçiyorum. Yer yüzü gıcırdayarak dönüyor efendim!

İç sesinizi duyun, hala çok ikna edicidir kendisi. Babalar oğullarına artık doğayı öğretecek. Evet! Ganj nehri sularından Hintli annelere bakın! Hindistan'ın annelerini dinleyin, bu suyun nasıl büyüdüğünü anlatıyorlar.

Mezarlarımız çok dar, bunun yerine okyanuslar var geniş ve serin, ya da ılık, ama arındırıcı nihayetinde. Cansız olan, bir demir yaprak gibi dibe çöker. Bir mağaranın karanlığında uyuyan yerli gibi, onun için kutsal olan su şırıltısı.

Eski seni göm ve yalnız bırak! Hızlı ol! Geminin yönünü çevir ve gök yüzüne bakarak devam et!
Hızla!

Sonra bir ses duyacaksın, " Aferin! Cehenneme git!" diyecek. O denizde; ertesi gün görkemli bir güneş, ganimetlerinin üzerinde parlamaya başlayacak. Sonra o sesi tekrar duyacaksın, "Aferin! Cehenneme git!"

Ve bu kez dalga, kıyıdan, senin kendini demir bir yaprak gibi bıraktığın okyanusun karanlığına doğru ittirecek.
Sakın geri dönme. 😊

Bu hisler içinde bir resmi çizdim ve boyamaya başladım, ancak kompleks bir resim olduğundan 2 günde bitirebilmem mümkün değil. Başlık aynı zamanda resmin ismi olacak, yani “Deniz Üzerinde Bir Bahçe” isimli eserim. 😊Sonra bu yazımın linkiyle beraber paylaşacağım. Boyamak birkaç günümü alabilir.

Bundan sonrası için ikinci bir resim çizilebilir, hayallerimin hızına parmaklarımın yetişmesi mümkün değil, yine de gözlerinizi kapatıp dinleyerek hayal edebilmeniz için ses kaydı mı yapsam acaba? 😊 Masal anlatmaya bayılırım.

Babam işlerin hep ayrıntısına inerek çalışır. Ona göre bir iş üzerinde ince ince çalışmak güzel sonuçlar oluşturmak için şarttır. Zengin bir adamın kızı olsaydım, boş vakitlerimi geçirmenin keyifli olacağını sanırdım. Ama hiç de öyle olmadığını şimdi anlıyorum. Mesele boş vakit değil, varlıklı ya da yoksul olan biri nitelikli zaman geçirebiliyorsa doğru yapıyor demektir.

Birçok işe yöneldim. Ancak şunu söylemeliyim ki, geçim denen olgu sadece maddi bir konu değil, kabul ediyorum, çok etkili ama tek unsur değil. Hatta çoğu zaman dozunda yoksunluk ve acı, çevreye uyum kaslarımızı geliştiren etkenlerdir. En değerli zamanlarımızı boşa geçirmeyelim derken bu iş ne kadar da göreceli!

Kamp hayatı içindeki bir adam için yılanla karşılaşmakken, şehirde ofise yetişmeye çalışırken trafik kazası geçirmek olabilir. İnsan beyni sandığımızdan çok daha fazla olumluya odaklıdır. Bu sebeple çok ciddi riskler alabilir. Piyangoda ikramiyeyi kazanmak, sabah işe giderken araba çarpma ihtimaline göre kat be kat düşüktür oysa. Yine de alır insan o bileti, “ya ona çıkarsa” diye.

Omzumda sırt çantam ve el ele eşimle yeni şehrimizi dolaştım. Tepeler bir bir doluyor, her yer inşaat sahası. Fosil katmanların göründüğü bol çukurlar eşmişler. Yine de içim tarifsiz ve önceki heyecanlarıma kıyasla çok büyük bir sevinçle dolu. Kupalarımı yeniledim, sadece zaruri olan eşya ile sınırladığım alışverişlerimi eve taşırken rüzgâr da itti sırtımdan, amacı yardım etmekti, ama biraz üşüttüm, şimdi balkonda esip duruyor mahcup. Yorulunca bıraktım, yorgun bacaklarımı sürükleyemedim.

Resim

Başka bir yer keşfetmenin canlı bir hatırlatması oluyor. Farklı bir hava ve iklim, insanın hayal dünyasında da değişiklikler yapıyor. Bu gece hayal ettiğim nehirde, bir kayıkla kendimi, dumanlı bir tepeye yüzdürdüğümü gördüm. Tepeden dumanlar yükseliyor, bu dumanların boşluklarından renkli kil tabakaları çizgi çizgi görünüyordu. Bir kısım toprağın nehir suyuna karışıp bulandırdığına şahit oldum. Birden bir çift kanadım oldu, kayık üzerinde yükseldim ve toprak karışmış koyu renkli suda yansımamı gördüm. Ne ben bana benziyordum ne de hayallerim geldiğim yerdekine.

Tekerlekli masam kargoya verilmiş, yarın en geç öğleden sonra gelir bence, çok heyecanlıyım. 😊