Evleneceksen gel, evlenmeyeceksen hiç oyalama cnm .s |Turkish article|

Photo credit : starTV sitesi

Bir ülkeyi kanallarındaki programlardan tanıyın

Her gün yayınlanan, türk kanallarını işgal etmiş milli evlendirme programlarına denk gelip küfür etmekten bıkıp, en sonunda temellerini ele alıp programların varlığını kabullenmeye karar verdim.

Iyice inceleyince Türkiye'nin genel sorunsal tabanını çok güzel ve teatral bir şekilde yansıttığını fark edebilirsiniz. Yani pozitif olarak bakacak olursak, Türkiye'nin sosyal, ekonomik, dini ve zihinsel yapısını böylesine iyi karikatürize edip, bu denli ekspresif bir tarzla ekranlar önüne döken iki tür program varsa, birisi evlendirme programı, diğeri tarz programı.
Her ikisi de reytingden beslenen, reyting için duygu sömürmekten bir hayli hoşnut, Türkiye'nin kanayan yarasını resmeden animasyonlar. Hepsini cehalet kelimesi altına toplamak varken, o cehaletin altında yatan her bir faktörü belirgince ve tek tek serpiştiriyor adeta. Hep tartıştığımız, kafa yorduğumuz, hayıflandığımız, sinirlendiğimiz sorulara cevaben kurgulanmış doğal senaryolar.

Doğal bir senaryo nasıl kurgulanabilir ki sorusu, kolay bir denklemle asıl cevaba dogru oku çevirip, ülkenin politiko-sosyal damarına parmak basıyor ; çünkü evet, kurgulayan devlet, yani iktidar, ve o iktidarin satın aldığı her kanal, abluka altına aldığı her sunucu. Doğal olması da sistemin öngördüğü ve zerre sorgulamadığı toplumun geldiği nokta, ve o noktanın tamamen banalize edilme, normalize edilme çabası.

Iktidar konusu ne kadar derinse « sorunsal veri tabanı » bir o kadar derin. Iktidar toplumsal sorunları ele almayı tercih etmek yerine, o sorunları tablo haline getirip ülkenin her bir yerini aynı dekorla kuşatmak istediğinde, gelinen nokta bir yanda «bu tarz benim », « evleneceksen gel » gibi programlar iken, diğer yanda liselilerin burjuva hayatlar yaşadıkları özenti ürünü dizilerden ileri gitmeyip, bu paradoks paralelinde yaşamaya tabi tutulan insanlarla dolu bir ülke oluşturuyor. Bu ekstremitelerin arasındaki uçurum ise herkesin aslında görebileceği, ama görmezden geldigi, veya görmezden getirildiği derin problemlerin bulunduğu çukur...

Parantez açmak gerekirse, bir gerçek de var ki, o uçurumdan cevaplar çıkarıp çözüm odaklı tutumlar sergileyen her kim çıktıysa, ya öldürüldü, ya hapiste, ya yargılanıyor...

Örf ve adet gibi asırlardır ilmek ilmek işlenmiş, saygı duyulmaya zorlanmış bu iki kelime'yi elinde oyuncak edip insanları evlenmeye, yuva kurmaya, yani « aile olmaya » iten programlar'da, aleni bir kendini bulamamışlık, olmamışlık, ne istedigini bilmemezlik mevcut. Istedigi kadar kişiyle çay içebilebilen yemek yenilebilen ama sadece bir kişiyle evlenmenin mümkün olduğu müthiş çelişkili programlar, programlarımız... Cünkü bunu ekranlar önünde, sunucuların gözetimi altında yapınca gayet normal, fakat gerçek hayatta yapılsa binbir etiket yapıştırılacak, hor görülecek, hele ki kadınsa, aşağılanacak olduğumuz gerçeği gün gibi ortada. Demek ki televizyon görgü kurallarımızı bir nebze aşmaya yetiyor, çünkü ne kadar çok insan aynısını yaparsa, o kadar çok normalleşiyor.

Burada da bir parantez açıp, medyanın ülke için ne denli büyük bir rol oynadığını, ve eger istese – yani iktidar istese – barış, sevgi, ve egitim üzerinden kalıplaşmış bir cehaleti az da olsa aşabileceğini belirtmek gerek.
Homofobiyi alttan alttan besleyen, zaten çoğunlukla homofobik bir toplumu daha da homofobik hale getiren bu programlarla, her şeyin belli kurallar altında yapılma ihtiyacı duyulduğunu, belli normlar dışına « aman ha » çıkmamak gerektigi, « normal » bir hayat, « normal » bir insan olmaya gayret ettiren güzel Türkiye. Merhaba özgürlük, gel kısıtla bizi...

Bir de fon müziklerine dikkat çekmek istiyorum, çünkü onlar efendilerimiz. Her dertli başlayan cümlenin başında dank diye arkadan fon müziğine giren müthiş ve akıl almaz orkestralar, adeta pusuda bekliyorlar. « Aaaa acılı bir şey anlatıyor, dur damardan gireyim de ağlasın ». O ağlasın da reyting artsın, reyting artsın da program para kazansın, program para kazansın da iktidar müteşekkir olsun !

Eşlerimizi ısmarlayabilmemiz de güzel aslında. Neden sosyalleşip kendimiz yeni insanlarla tanışmaya çalışalım ki, televizyona çıkıp kriter listesi verip birilerini bulabilme şansı varken... Ama kriterler hep aynı canısılar... Herkes Allahtan korkan yalansız dolansız, maaşı iyi ama bir o kadar da eli yüzü düzgün birini istiyor, e onlardan yeterince yok, naapcaz ? Gelsin kavgalar, çirkinlikler, ve yineee yeniden REYTING, oley!

«Yuva kurmak » için gelen, ama aslında kendi içsel sorunlarını, aile problemlerini yavaş yavaş öne seren, sermesi için ivit ivit sorular sorulan yarışmacılara baktıkça anlıyoruz ki ihtiyaçları olan evlenmek değil. Ama pek tabii ki bunun da çözümü itinayla tasarlanmış : yorumcu bir psikolog. Meslektaşlarımı böyle programlarda görmek büyük gurur kaynağı, hele ki çoğunun diplomalarını kanaldan aldıklarını görünce...

Genç kızların 18 yaşında «evlenmek için geldim » sözüne, « gençsin ama olsun, olgunsun » türden cevaplarla vehameti aza indirgeyen sunuculara, piskologun hiç bir yorumda bulunmaması gerçekten manidar. Ay birden aklıma fetva veren hoca geldi, kızlarınızı erken yaşta evlendirin diyordu, iktidar-kanallar-din üçlüsüne selam olsun buradan !

Tarz programlarını da ele alarak, ekran sevgisi dediklerinin altında yatan, bastırılmış narsisik zedelenmeyi gittikçe daha çok zedeleyen sunucuların, arkasındaki pazarlama politikalarının önünde saygıyla eğiliyorum, ego problemlerini tiyatroya dönüştürerek, sanata olan ilgimizi arttırıyor, bizi mest ediyorlar. Yaşasın tam problematik Türkiye !

Neyse ya Solmaz'ın da dediği gibi : canın mı yandı ? Kıııremini süüüür!