Nereye Rasha!!!

Kar gece boyunca gucunu arttirarak devam etmis, ortalik o berrak beyazliktan gorunmuyordu. Ahsap apartman kapisini acip disari adimimi atar atmaz, yol boyunca iliklerime kadar donacagimi hissetmistim bile. Eger gunlerden pazartesi olmasa ve ben ise gitmek zorunda olmasam, elime kahve bardagimi alip camin onunden ayrilmazdim diye dusunmeye basladim birkac yuz metre ilerideki tren istasyonuna dogru yururken.

Atkimi kabartip, pardesumun yakalarini dahada dikerek hoyrat ruzgarin etkisinden saklanmaya basladim istasyonun bir kosesinde. Tam bu sirada gozlerim 8-9 yaslarinda bir kiz cocuguna ilisti. Elinde mendil paketleri, urkek tavirlar ile gelmek bilmeyen treni bekleyen insanlara yanasiyor ve ilgisiz tavirlari karisisinda hemen uzaklasiyordu. Uzerindeki kiyafetler acinacak durumdaydi. Ayagindaki yirtik ayakkabilar ile incecik pantolonu arasinda ayak bilekleri gorunuyordu. Uzerindeki soluk renkli eski palto en az iki beden buyuk duruyordu. Yanimdaki genc bir kadina yaklasti, minik kizin pecete tutan eli daha tam uzanmadan kadin kafasini saga sola salladi gozlerini telefonundan ayirmadan. Ben simdi de bana yaklasacagini dusunurken, o duygusuzca arkaya donup bostaki banklardan birine oturdu. Hic dusunmeden donup, ellerim cebimde ona dogru yaklastim. "- 2 paket mendil alabilirmiyim canim?" Kafasini kaldirip siyah, iri gozleriyle yuzume bakmaya basladi. Ne soyledigimi anlamadigi yuzundeki ifadeden belliydi. Belli ki Suriyeli gocmen cocuklardan biriydi. Ellerimi cebimden cikartip, sikica tuttugu peceteleri gostererek 2 isareti yaptim ve cebimden 10tl cikartip uzattim. Parayi aldi ve 2 paket uzatti. Elindekileri yanina koyup, paltosunun cebinden bir avuc bozuk para cikartti ve karistirmaya basladi. Ben elimle gerek yok isareti yaparken o ilgilenmeden birkac bozuk parayi bana uzatti, bende israr etmeden aldim. Yanina gecip siyah kir izleri olan yuzunu kapatan, tatli kivircik saclarina bakmaya basladim. Kim bilir nasil bir hikayesi vardi. Oylesine masum bir yuzu vardi ki, yanina oturup konusmak, merak ettiklerimi sormak istedim. Ama konusamiyorduk ki. Ismi neydi? Ailesi hala hayatta miydi? Nerede kaliyordu? Karnini doyurabiliyor muydu? Yardimci olmak istesem kabul eder miydi? Ben bunlari dusunurken zaman oylesine cabuk gecmisti ki tren bir anda onumde beliriverdi. Istasyonda bekleyenler acele icinde kapilara dogru yonelirken, ben kafami cevirip kucuk kiza baktim. Trenle hic ilgilenmeden oturmaya devam ediyordu. Belli ki binmeye niyeti yoktu. Ben de beklemeye devam ettim. Ayrilmak istemiyordum yanindan.

Trenin kapilari kapanip, hareket etmeye baslarken gidip yanina oturdum. Kafasini cevirip o iri, guzel gozleriyle bana bakti. Elimle kendimi gosterip "-Ahmet!" dedim. Bir an duraksadi, sonra kisik bir sesle "-Rasha" dedi. Ne kadar guzel bir isimdi. Anlami neydi acaba? Kafamda yuzlerce soru gezinirken agzimdan "-Suriye?" sesi cikti elim onu isaret ederek. Kafasini salladi onaylar sekilde. Biraz tedirgin duruyordu. Belli ki aliskin degildi boyle bir duruma. Elimi sirtina koyup sivazladim gulumseyerek. Hem bu cocuklarin en cok ozlem duyduklari sey sefkat ve guven degil miydi zaten. Bizler uc bes kurus para ile yardim edip, kendi icimizi rahatlatirken bu gercegi gormezden gelmiyor muyduk hergun? Biraz cesaretlenmis olacak ki, birseyler soyledi Arapca. Guya biraz anlar, bir iki kelime konusurdum ama hicbirsey yakalayamadim soyeldiklerinden. Cesaretini kirmamak icin "-Ena la a'raf el arabiya(Arapca bilmiyorum)" dedim. Kucuk kizin tatli yuzunde olusan sasirma ifadesini gorunce de elimle biraz isareti yaptim bas parmagim ile isaret parmagimi birbirine yakin tutarak. Kisa bir sessizlikten sonra konusmaya basladik tekrar. Bildigim bir iki kelime ile sorular sormaya calisiyor, soylediklerini anlamak icin buyuk caba sarfediyordum. Anne, baba, ev gibi tek kelimelik sorularimi anlamis olacak ki birseyler anlatiyordu o nazik, kisik sesiyle. Yakaladigim bir iki kelimeyi birlestirip soylediklerine anlam vermeye calisiyordum bende. Anne ve babasi hayattaydi anladigim kadariyla. Mendil satip para kazandigini soylemesini mendilleri gostermesinden tahmin ediyordum konusurken. Oylesine masum duruyordu ki...

Trenin sesi yaklasmaya baslamisti tekrar. Kucuk kiz, benim kafami cevirip trenin gelis yonune bakmamdan gidecegimi anlamis olacak ki, sessizlige gomuldu tekrar. Gulumseyip elimle gitmem gerektigini anlatmaya calistim icim aciyarak. Tam kalkarken, sol kolumdaki saati gosterip, 8 isareti yaptim elimle. Aksam isten donerken yine bu saatte burada olacagimi anlatmaya calisiyordum. Tekrar kafasini salladi hafifce. Kalabaligin arasina karisip trene binip kapinin onunde durdum. Kapilar kapanip tren hareket etmeye baslayinca, elimi kaldirip hafifce salladim gulumseyerek. Bir an duraksayip o da kaldirdi elini, ve yuzunde ilk kez kucuk bir gulumseme belirdi. Bu dunyalara guzeli gulucuk oylesine yakisti ki, omuzlarindan asagiya sarkan o uzun, kivircik saclarini tamamlayan pahali bir mucevher gibiydi. Keske hep gulse diye gecirdim icimden. Luks muydu artik gulmek 8-9 yasinda masum bir kiz cocuguna bu hayatta? Belki de oyleydi yanlis zamanda yanlis ulkede dogmaksa sucun!

Kucuk kizin o masum, caresiz belki de hayattan vazgecmis hali oylesine yerlesmisti ki kafama, aklimdan cikmiyordu onu tekrar gorme istegi. Gun boyu hicbirsey yapamadim is yerinde. Nasil yardim edebilirdim? Hem tekrar gorebilecek miydim onu? Gelir miydi tekrar istasyona? Belki ailesini bulur, misafirim olmalarini rica ederdim bir sure. Anlasmak icin Arapca bilen birini bulmak zor is degildi bu gunlerde ne de olsa.

Saat 7 olunca bir cocuk hevesiyle ciktim isyerinden. Bir an once istasyona varip, Rasha ile konusmak istiyordum tekrar. Isyerinde merak ettigim bir iki sorunun Arapcasini internetten bulup bir kagida yazmis ve cebime koymustum. Zaten el isaretleri ile az cok anlayabiliyordum soylediklerini. Istasyona varip kapilar acilinca hemen disari attim kendimi. Sabah oturdugu bank bos durdugundan gozlerim kalabaligin icinde onu aramaya basladi. Tren ayrilip, istasyon bosalinca orada olmadigini anladim. Buyuk bir uzuntu kapladi icimi. Belki de bir daha hic goremeyecektim. Hem ne kadar aptaldim, annesi babasi merak ederdi eve gitmeseydi bu saate kadar. Banka oturup, belki gec de olsa gelir umidiyle beklemeye basladim. 15 dakika boyunca her gordugum kucuk cocuga acaba o mu umidiyle baktim. Sonunda gelmeyecegine ikna olarak kalkip istasyonun cikisina dogru yurumeye basladim uzuntu icinde. Belki yarin sabah gelir diye avutmaya calistim kendimi.

Istasyondan cikip aksam trafiginin gurultusu icinde insan selinin icine kapilip evime dogru yurumeye basladim. Tam bu sirada yolun karsi tarafindaki yogun bir insan gurubu dikkatimi cekti. Insanlar birseyin cevresinde dolusmus, uzulerek bakiyor ve birbirleriyle konusuyordu. Merak icinde yaklasip ne oldugunu gorebilmek icin kalabaliktaki bosluklardan gecmeye basladim. Yolun ortasinda durmus bir arabanin onunde, karlar ustunde yatan kucuk bir insan bedeni gazete kagitlari ile ortulmus duruyordu. Kalbim oylesine hizli atmaya basladi ki, hicbirsey dusunmeden yanina gidip comeldim. Gazete kagitlarini bir ucundan kaldirdigimda gozlerimin onunde Rasha`nin yuzu beliriverdi. Minik bedeni hareketsiz yatiyordu karlarin uzerinde. Siyah kir izleri olan yuzunun buyuk bolumu kan icindeydi. Gozlerimden yaslar akarak dogruldum ve eve dogru yurumeye basladim. Ellerimi cebime koyarken Rasha icin Arapca sorular hazirladigim kagit parcasi elime carpti. Artik hickiriklarimi tutamiyordum...

Not: Turkce klavyem olmadigi icin, karakterleri duzeltemiyorum. Anlayisiniz icin tesekkur ederim.