Kumru ve Kız

Kız, her zaman ki gibi penceresinden dışarıyı seyre dalmıştı… Dışarıda ki ağacın dallarında bir kumru yuva yapmış ve yuvada iki yumurtası vardı. Kumru, özenle, itinayla, hassas bir şekilde yuvasını kurmuş, ufak tefek eksikliklerini tamamlıyordu.
Kızın içinde büyük bir sevgi, cosku olustu. Rahatsız etmeden seyretti kumrunun yuvasını kurmasını. Kumru, ağaçtan yere iniyor, çer çöp ne bulursa alıp ağacın dallarında ki yuvasına götürüyor ve bunu hiç yorulmadan defalarca yapıyordu.

Hava yavas yavas bulutlanıyor, yağmur yağacak sanırım ve sanki kumru bunun farkında!
Ve kız yardım etmek istiyordu kumruya ama nasıl? Sonra kız, evinde ki çiçek dallarını, kurumus ve ince dalları pencereden tek tek ve sessizce yere attı. Kumru, pati pati yürüyerek o dalları aldı ve yuvasını kurmaya devam etti.
Kız, öyle bir sevinmisti ki, hayatında bu kadar mutlu olduğu zamanlar çok azdı. Sonra devam etti, elindeki çiçek dallarını atmaya. Aynı sekilde kumruda yere düsün bu dalları alıp yuvasını yapmaya devam etti. Ama daha çok vardı. Kız, pes etmiyor ve bu mutluluğu yürekten hissediyordu.
Kumru, onun farkında mıydı? O’na yardım ettiğinin farkında mıydı?
“Atmasam çer çöp ne yapardı acaba?” dedi, kız… Ve atmadı, kumru öylece durdu…
Aman Allah’ım. Kızın içindeki sevgi ve yardımseverlik tarif edilemezdi.
Ve yine devam edildi, bes, on, on bes… defalarca tekrarlandı… ve hava kararmaya baslamıs, yağmur çiseliyordu.
Hava iyice kararmıstı. Kumru öylece yuvasında duruyordu. Sanırım yarın devam edecek diye düsündü, kız…
Kız, çok mutluydu, çok… O heyecanla, sevinçle uyumaya çalıstı. Yağmur hızlanmaya baslamıstı. Kız, “kumru üsür mü acaba?” diye düsünürken uyuya kaldı…
Sonra gecenin bir vakti kız uyandı. Kalktı yatağından ve pencereye ilerledi… Kumruyu merak etmisti. Karanlıktı ve pencereden kumruyu görmeye çalıstı.
Evet, orada. Yuvasında… Yumurtalarının, yavrularının yanında duruyordu.
Kız “sabah görüsürüz, kumru” diyerek tekrar, yatağına geçti ve uyudu…
Sabah uyanır uyanmaz, pencereye kostu, kumruya baktı. Hala yuvasındaydı, kız sevindi, biraz da gururlandı. “O yuvayı beraber yaptık” diye düsündü içinden…
Kız, tam pencereden çekilirken, birden bir ses, kanat sesleri duyuldu. Kız tekrar yöneldi pencereye…
Olamaz, olamaz… Kedi… Ağaca tırmanmıs, duruyordu…
Kız, sinirli bir sekilde kovdu kediyi…
Ama kumru, kumru nerede? Kumru, yoktu…
Kedi, gitmisti ama kumruda yoktu. Ne oldu, nasıl oldu, anlayamamıstı. Yere baktığında kumrunun yumurtalarının yere düsmüs ve kırılmıs olduğunu gördü…
Kızın, yasadığı, mutluluğun, sevincin, gururun yerini birden derin bir üzüntü kapladı. Öfkeliydi kediye…
İnsan olsa alıp karsısına konusacaktı… “Ne diye yıktın o yuvayı? Ne diye… Ne zorluklarla yapmıstı oysa, ne umutla…”

İste, insanlarda yıkıyor bir anda diğer insanların hayallerini, umutlarını… Hiç düsünmeden.

Peki kumru nerede? Bu düsüncelerle kız, çöktü yere. Yıkıldı resmen ve yağmur çok siddetli yağıyordu.
Ve iste kumru tekrar gelmisti, yuvasının olduğu yere. Kız, gözlerine inanamadı, kumru yasıyordu. Ama öyle bir sey ki çok üzgündü. Kumru, tıpkı bir insan gibi, çok üzgündü, çok…

O yağmurun altında, kafasını yukarıya kaldırmıs öylece duruyordu, sanki isyan ediyordu, sanki Allah’ım benimde canımı al diyordu… İnanılmaz bir hüzün, inanılmaz bir isyan, inanılmaz bir görüntü…
Ve bir süre öyle durduktan sonra, uçup gitti, bir daha da dönmedi…

“Keske beni duysan, beni anlasan” dedi, kız kumruya…
“Üzülme, umudunu yitirme, yeniden yuva yaparsın, yeniden baslarsın, yeniden…”
Yazan: netay
Fotoğraf Kaynak 
@cleverbot
@banjo