Will You Remember?

İçimden mırıldanırken bu şarkıyı, içimden geçenleri yazmak istedim. Gece boyu konuştum kendimle. Bazen olur ya öyle, bilirsiniz işte. Çenesi düşer kendinin. Susmak bilmez. Bazen canını acıtmak için konuşur. Aslında ikinizin de bal gibi bildiği ama itiraf etmek istemediği şeyleri döker, engel olamazsın, kızamazsın, susturamazsın kendini. Söyler de söyler. Sanki bilmediğimiz şeyler. Hiç işte... İşte o geceler bitmek bilmez. Sabahın gelmek bilmemesi can sıkar. Kendinle savaş verirken bir noktadan sonra yorgun düşüp uyursun. Kurtuldum zannederseniz yanılıyorsunuz. Rüyalar bile sizin karşınızdadır. Sanki bütün dünya bir olmuş size karşıdır. Abartmıyorum, hangimize olmadı ki böyle hissettiren geceler? Dürüst olun.

---

Bazı geceler ansızın uyanırım ve içimdeki küçük canavar tam da bu anı kollarmış gibi başlar konuşmaya. Bazen bir öykü anlatır bana. En sevdiğim de budur, biliyor elbette. İçinde şiirlerin canlandığı, gerçekten canlandığı, bazen kısa bazen de upuzun öyküler. İçinde hiç duymadığım melodileri de taşır bu öyküler. Belki de yeryüzünde kimsenin ama hiç kimsenin duymadığı melodiler. İşte o zaman heyecanlanırım. Heyecanlanınca daha da keyifle anlatır.

Zamanın durmasını istediğim anlardan biri işte!

Tıpkı dün gece olduğu gibi. Bir dörtlükle başladı öykümüz. Bir dörtlükle bütün öyküyü, bütün karakterleri gözümde canlandırdı. Bir şiir, bir öyküye ancak bu kadar yakışabilirdi. İçimden defalarca tekrar ettim. Unutmamalıydım. Unutursam hem üzülür, hem de mahcup olurdum. Öyle önemliydi benim için. Öyle özeldi. Ama unutacaktım. Hep olduğu gibi. Aramızdaki anlaşma böyleydi. Bir gecede tüm sırlara vakıf olup, aynı gecenin sabahında hiçbir şey hatırlamamak. Kulağa bazen delice geliyor farkındayım.

Ama anın güzelliği anda kalsın, gecenin karanlığında ne varsa gecenin karanlığında... Böylesi en güzeliydi.

Şiiri beğenmem hoşuna gitmişti. Devam etti. Öykümüz biraz karanlık bir öyküydü. Ürperdim biraz. Eh Cumartesi gecesi karanlık öyküler gecemizdi. Hazırlıklıydım elbette. Dinledim, sonuna kadar, hiç bir anını kaçırmadan hem de. İşte bu şarkı çalıyordu final sahnemizde. Öykünün karanlık hüznü bu şarkıyla taçlanmıştı. İçimi buruk bir his kapladı. Bu sesi dinlemek, çok uzaklara gönderdiğiniz bir dostun arkasından üzüntüyle el sallamak gibiydi artık benim için. Ufukta kaybolana dek... Kendimi ufacıkken, terkedilmiş tekinsiz bir lunaparkta, hayali arkadaşımla atlı karıncada hapsolmuş gibi hissettim. İnmek istiyordum ama izin verilmiyordu sanki. Böyle tuhaf hisler.

Dinlerken uykuya dalmışım. Gözlerim kapanmadan, Turgay Fişekçi'den şu dizeler aktı geçti içimden.

Gözlerin açıldığında başlar yeni bir hayat,
gerinir dünya, oturur kahvaltısına,
dersimiz Güzellik der.
Homeros’tan başlayalım hayata,
geçmişe gittikçe yaklaşılır yarına,
göğsümde şiirden bir uyku,
kollarım, çiçekli dallar…

Sophie Gengembre Anderson

Yeni bir hayat, yeni anılar, yepyeni bir gün.
Hepinize "Güzellikler" dilerim, içinde korkunç, saf bir kötülük olduğuna inandıklarım da dahil...

---

^{Video Source}