Sevgili Günlük #3

Tam 17 gündür yazı yazmadan geçti. 17 gün... Defterlerimden, kalemlerinden ve yazı yazabileceğim her şeyden uzakta. Aslında ulaşabileceğim yerlerde ama bazen insan her zaman yaptığı şeylerden sıyrılıp farklı şeylere yönelmek istiyor. Bilirsiniz işte... Farklı olması yeterli oluyor, küçücük de olsa, belki herkes için çok sıradan bir şey de olsa. En basitinden, evin bir odasının şeklini değiştirmek bile mutlu edebiliyor böyle zamanlarda (en azından beni çok mutlu ettiğini söyleyebilirim). Minik bir çocukla resim yapmak, kalem tutuşunu izlemek. Onun hoşuna giden bir şeyi yapıp, gözlerinin ta içinin gülüşünü izlemek...

Geçen 17 günde neler yaptım, hangi şehirlerden geçtim, hangi bulutları nelere benzettim, hangi nehrin sularıyla buluştu parmaklarım, kimlerle yanyana yolculuk yaptım, hangi martıyla simidimi paylaştım, kimleri ağırladım küçük evimde, düşününce aslında 17 günden de fazlası gibi geliyor. Zaman ne garip bir şey değil mi?



Zamanla herkesin ama herkesin sorunu yok mudur? Daha küçücükken ders saati geçmek bilmezken, teneffüs dakikaları ışık hızıyla geçmez miydi? Şimdiki zamana gelirsek bazen öyle anlar oluyor ki daha otuzuna gelmeden kendini yaşlanmış hissediyor insan. Herkesin olmuştur böyle hissettiği anlar. Bir şekilde zamanla problemliyiz işte. Geçmişle ayrı, şimdiki zamanla ayrı, gelecekle ayrı problemimiz.

Aslında zaman konusunda aklımda daha uzun cümleler vardı. Ta ki hastaneye gidip de acil kapısındaki o kalabalığı ve feryatları görene, duyana kadar. Hiç tanımadığım biri için, hiç tanımadığım insanların, anlamadığım bir dilde ağıtlarını işitmek bir anda tüm cümleleri sildi attı. Öyle bir sessizlik çöktü üzerime. Zaman üzerine yazılacak her şey anlamını yitirdi bir anda.

Şimdi sakinlik zamanı.