Yazdım, yazdım, sonra sildim hepsini... Dün gece, evet gecenin karanlığında okurken bu yazıyı, sanki çok özel ve görmemem, dokunmamam gereken bir şey avuçlarımdaymış ve ben incitecekmişim hissi ve çekingenliğiyle okudum tüm satırları. Üzerine bir de şiiri dinlemek fikri ise...korkuttu beni, evet korktum. Neden bilmiyorum. Bilmiyorum işte. İnsan bazen her zamankinden daha çok ihtiyaç duyuyor bir anne varlığına, ama bazen de her zamankinden daha uzak oluyor ya, öyle bir şeydi galiba.

Şiiri dinleyeceğim, tekrar uğrayacağım buraya belli ki :)