Hayatı mısralara sığdırabilsek, bu şiir tek başına yeter, ne eksik ne fazla, tam olması gerektiği gibi, hayat gibi...

Hüznün şiiri ne diye sorsalar, tereddüt etmeden bu şiiri gösteririm. Hem pişmanlığın, hem beyhudeliğin, hem hayata geç kalmışlığın, hem de boyun büküp O'na sığınmanın, teslim olmanın şiiri.

Ne zaman darda kalsam, ne zaman çaresiz kalsam; artık bitti, yeniden kalkamam ayağa desem, yetişiyor bu şiir, ziyadesiyle yardımını görüyorum. Bazı şarkılar, sözler, şiirler, kitaplar, ve dahi insanlar vardır; onda her daim ama istisnasız her durumda, kendinizden bir parça bulursunuz. İhtiyaç duyduğunuzda sımsıkı sarılırsınız, dost eli gibi tutar kaldırır sizi, düştüğünüz yerden. Bu şiir; kendimde bir parça bulmaktan ziyade, sanki ben onun bir parçasıymışım gibi hissettiriyor bana.

İnsan şu asırda daha otuzuna varmadan yaşlandığını hissediyor. Gidilmemiş şehirler, duyulmamış melodiler, izlenmemiş filmler, seyredilmemiş manzaralar, tadılmamış lezzetler, keşfedilmemiş bir gökyüzü... Henüz çok geç kalınmamış, fakat unutulmuş yaşamak.

Her şey biz yaşarken oldu, oluyor, muhtemel ki biz böyle yaşamaya devam ettikçe kayıp gidecek zaman ellerimizden ve geriye kalacak; yapamadıklarımız, göremediklerimiz ve pişmanlıklar, ah edilenler, üzüntüler...

Hata yaptığımda, içime otururken pişmanlıklarımın ağırlığı, hemen O'na sığınırım, içimden akıp giderken bu dizeler...

Günlerdir içimde dönüp duruyor bu dizeler. Düşünüp duruyorum, hata yapma özgürlüğüne sahip miyiz gerçekten? Belki de bize bahşedilen tek ve sınırsız özgürlüğümüz hata yapma özgürlüğü iken; gençtim deyip geçmeyi öğretmediler, bilemedim. Bu yük kaç yaşına kadar devam eder, bilmem. Benim de payıma düştü hata yapma hakkı elbet. Allah'ın verdiği hakkı kuldan sakınan kullar utansın...

Kafamın içinde yankılanıyor dizeler ardı ardına.

Derken, insanın kafası daha bir ağırlaşıyor, sanki binlerce düşünce karınca misali dolaşıyor beynimin içinde, oradan oraya. Öyle dizeler var ki. Yakıyor sanki insanın içini... Ne zaman isyan edecek olsam, içimden saçma sapan düşünceler geçse aklıma düşer bu şiir. İyi ki de düşer. Siler tüm anlamsız düşünceleri, garip ve de tuhaf bir sessizliğe gömer beni. Okuyun ki;

Demeyin hiç bir zaman. Geç kalınmışlık hissi zor ne de olsa...

Anlamak için hata yapmış olmak gerekiyor. Hata yapıp pişman olmuş olmak gerekiyor. Delirmenin sınırından dönmüş olmak gerekiyor.

Allah'a sorulabilecek en naif soru, bu şiirde sorulmuştur belki de...

Dua niteliğindedir benim için, işte tam bu kısım, öyle okurum, o niyetle. Bunun inançlı olup olmamakla pek alakası yok. Ay ışığından bile medet umduğum -bir nebze aydınlatır mı içimi diye- karanlık kasvetli günlerde yahut gecelerde, gözlerimi kapatıp tekrarlarım usulca. Garip bir şekilde bana kendimi güçlü hissettiriyor bu dizeler.