Bazen okuduğumuz bir kitap da bu etkiyi oluşturur. Sayfaları biter, belki birçok şeyi unuturuz kitaba dair ama bazı satırlar dönüp durur içimizde. O sessizlik anları ne çok şeyi barındırır içinde, bilseniz.

Bu sabah daha gözlerimi açar açmaz elimi başucumdaki not defterime götürdüm ve her sabah yaptığım gibi rastgele bir sayfasını açtım. Acelem yoktu. Hiç olmadı. Önce aklımdan bir şeyler geçirdim. Tıpkı doğum günü pastası üstündeki mumları üflemeden önce duraksar gibi. Nedir bu defterin önemi derseniz, şöyle açıklayayım. Bu defterde okuduğum kitaplardan aklıma kazınan yerleri not aldığım bir yığın sayfa var. Bir nevi küçük kitabım benim artık. İşte her sabah muzipce gülümseyip, elim alışkın olduğum üzere komodinin üzerine uzanıyor ve kırmızı kaplı defterimden merakla bir sayfa seçiyorum ve güne onu okuyarak başlıyorum. Bazen günümün gidişatını da bu sayfada okuduklarım şekillendiriyormuş gibi gelmiyor değil. Tesadüf deyip geçiyorum. Ama yapmaktan da vazgeçmeyeceğim yegâne oyunum da bu işte.

İşte yine bir sabah aynı ritüelimi gerçekleştirdim ve bu sayfa beni yıllar yıllar öncesine götürdü. Bir kitaba başlayıp saatlerce yataktan çıkmadan gözlerim kızarana kadar okuduğum günlere. Şu bölüm de bitsin, ah bu bölüm ne olacak acaba diye diye kaç kitabı hiç bırakmadan bitirdiğimi bilirim. Şimdilerde de yapılabilir aslında ama araya başka meşgaleler giriyor.
Herneyse günün alıntısı Rüzgârın Adı adlı kitaptandı ve şöyleydi:

Böyle başlıyordu. Bu cümleleri düşüne düşüne kalktım ve çalışma masama geçtim. Bir taraftan masamı düzenlerken, bir taraftan zihnim bu paragrafla meşguldü. Çok düzenli biri olmasam da çalışma masamda her şeyin kendine özel bir yeri vardı ve bu yerleri korumak benim görevimdi. Sol üstte tam köşede minik not defterlerim sıralanmıştı. Hangi renk en altta, hangisi onun üzerinde ve sonuncu yani en üstteki hangisi asla değişmezdi. Neden bilmiyorum, bu üç defterden herhangi biri bitene kadar bu sıralama değişmeyecekti. Bu defterlerin her birinin farklı görevi vardı çünkü ve oldukça önemliydi benim için. Onların yanında renkli kalemlerim yer alıyordu. Bazen sadece bir şeyler çizip boyamak isterdim. Ne konuşmak, ne yazmak... Sadece zihnimden geçenleri çizmek. Kimseye göstermediğim gizli hazinem... Daha 8 yaşındayken "benim dünyam"ı çizip de resmimin bir sergide sergilediğini öğrenmenin (sadece bir zarfla öğrendim çünkü sergi salonuna gitmemiştim) ilginç duygusunu hissedip, kendi iç dünyamı ifşa etmenin garip hüznünü yaşadığımdan ve pişman olduğumdan beri, çizimlerim sadece bana özel. Bu dört kapıdan biri, hatta benim için ilk kapı kesinlikle "çizmek" olmalıydı. Ama devam ediyor zihnimde kitaptan satırlar...

Uyku... Evet uyku küçüklüğümden beri benim kaçış noktam olmuştu. Tatlı bir sığınak, gerçek hayatın can sıkıcılığından, kötü insanlarından, yapmak isteyip de yapamadıklarımızdan kaçış noktası. Biraz da şey değil midir uyku; yaşamak istemediğimizde yaşamamak? Bana öyle gelmiştir hep.

İnsandan ümit ve uykuyu alın, onu dünyanın en bahtsız ve en perişan insanı haline getirmiş olursunuz.

Aslına bakarsak başka başka alemlere düştüğümüz bir çeşit ölüm hali... Kısacası, çok şeydir uyku.

Unutmak; kaçmak, uzaklaşmak... Çoğu çocukluk anımı hatırlamıyorum. Aslında genel olarak hafızam çok kuvvetli değil galiba. Ama bazı şeyler var ki unutmak mümkün olmuyor. Bilirsiniz işte.

Hani insan her şeyi unutarak yaşayabilirdi ama her şeyi hatırlayarak yaşayamazdı. Hani unutmak, insan soyunun en büyük şifasıydı.

Unutmak, bir kapının ardına saklamak bazı anıları, bazı insanları, bazı şehirleri, bazen kendini bile. Ve bazen kapısını kilitleyip anahtarı da unutmak öylece, "unutmak kayığı"na binip her şeyi geride bırakmak... Bize gereken bazen bu değil midir?

Üçüncü kapı deliliktir. Bazen insanın aklı öyle bir darbe alır ki kendini delilikte saklar. Bu ilk bakışta faydalı gözükmese bile öyledir. Gerçekliğin acıdan başka bir şey getirmediği zamanlar vardır ve bu acılardan sakınmak için zihnin gerçekliği geride bırakması gerekebilir.

Dördüncü kapı ölümdür. Son sığınak. Öldükten sonra bizi hiçbir şey incitemez. Ya da en azından bize öyle söylenir.”

^{Görsel Kaynak 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6}