Çocukluk Anım

Öncelikle herkese merhaba ,

Bugün sizlere çocukluğumdan bir anıdan bahsedeceğim buna bir yarışma sayesinde karar verdim, yarışmayı düzenleyen @peri 'ye teşekkür ederim.

Biz üç kardeşiz ve ben evin en küçük çocuğuyum büyüsem de bu değişmiyor ve bence çok güzel bir his. Annem ve babam benim hep en tutumlu harcayan , parasını en güzel değerlendiren az da olsa kullanmasını bilen evlatları olarak bilir, söylerler. Gerçekten öyle bir insan olduğumu bende düşünüyorum. Annemlerin hakkımda böyle düşünmesi de beni ekstra mutlu etmiyor değil tabi.

Sırf bu yüzden bana verilen paranın boşa gitmeyeceğini bilirler. Ve bana para verirken daha rahatlardır.

Bir gün bana dolap alacaktık , eve mobilyacılar geldi, kurdular dolabı artık parası verilecek. Babam verdi bir miktarı kaldı dedi bunu diğer ay vereyim tabi onlar da tamam dediler ve kabul ettiler bende dedim baba dedim kumbaramı boşaltabiliriz hem bende onu güzel bir şey de , faydalı bir şeyde kullanmak istiyordum.
Önce bir yok hayır işte dursun hem kumbaranda bu kadar yoktur falan , dedim bir sayalım . Sonra ben hemen başlamıştım tabi ... istenilen miktara ulaştım hatta fazlasına bile geçiyordum bıraktım dedim bak baba çıktı . Sonra hepsini verdim tabi bir poşet . Önce mobilyacılar da şaşırdı falan ama onlar da beni takdir etmişlerdi. Tabi küçüğüm de nasıl seviniyorum birileri tarafından takdir görmek önemli şey hele ki o yaşta.

Bence zamanın, yerin yaşın hiç bir önemi yok herkesin bir kumbarası olmalı.

Ansızın çok güzel ihtiyaçlara cevap oluyorlar :)

Çok fazla kumbaram vardır , zaten kumbara çok hediye edilir ama ben bu küçüklük kumbaramdan vazgeçemiyorumm..

Çok fazla anımız var belki o yüzden olabilir.

Okuduğunuz için teşekkür ederim.