Mutluluğu Aramak Bencillik Mi?

(Bu yazımda felsefeyi de işin içine katarak mutluluk üzerine bir çeşit beyin fırtınası yapmaya çalışacağım. Yorumlarınızla sizde dahil olursanız sevinirim.)

Mutluluk kavramı Aristo’nun “İnsan düşünmekten ve düşündüklerini tartışmaktan haz alır.” görüşü ile felsefede, kendisine özgürlük kavramının yanında yer edinmeye başlamış olsa da, özünde çok daha uzun zamandır insanlığın çıktığı bir çok serüveninin sebebidir. Her birey mutlu olma ve bu mutluluğu sürdürme amacı güder hayatı boyunca. Peki mutluluğa giden yol nerelerden geçer?

Nietzsche’ye göre mutluluk acı ve zorluk çekilerek elde edilebilir. "Olduğumuz ve olmak istediğimiz arasındaki uçurumdan ötürü acı ve zorluk çekiyoruz." diye açıklıyor Nietzsche bu acının sebebini. Burada dikkat edilmesi gereken nokta bana kalırsa "Olduğumuz ve olmak istediğimiz arasındaki uçurum" diye belirttiği kısım. Çünkü bahsi geçen uçuruma toplum baskısı ve bireyin yeterince özgür hareket edemeyişi sebep oluyor genelde.

Nietzsche'nin bu görüşü bizi Spinoza'ya yöneltiyor. Çünkü Spinoza'nın düşüncelerine göre bir insanın mutlu olabilmesi için gerekli en önemli koşul kişinin özgür olması, özgür iradesinin baskılara tabi tutulmuyor olmasıdır. Nietzsche'nin üstün insan görüşünü ortaya atarken Spinoza'nın özgür insan modelinden etkilendiğini göz önüne alırsak yine benzer şekilde mutluluğa getirdikleri tanımlamalarında bir birini tamamlayan cinsten olmaları pek de abes kaçmıyor sanırım.

Yine Spinoza "Bir şeyi istediğiniz kadar dilimleyin daima iki yüzü olacaktır." diyerek aslında mutluluk kavramını tek başına ele alamayacağımızı dile getirir. Keder ve Mutluluk iyi ve kötü gibi mutualist bir ilişki içerisindedir. Bir birlerini besleyen bir yapıları vardır. Bir birlerinden ayrı ele alındıklarında anlamsızken bir araya geldiklerinde, bir bütün olarak anlam kazanırlar. Kötülüğün olmadığı yerde iyiliğin, kederin olmadığı yerde mutluluğun bir önemi veya anlamı olabilir mi? Herkesin mutlu olduğu bir dünya da mutluluğun bir önemi yoktur ve normal koşullarda hissedilecek duygusal yoğunluk bu tarz farazi bir dünya da hissedilemez. Dolayısı ile mutluluğu değerli kılan, bireyin etrafında mutsuz insanların olması ve bireyin mutsuz olabilme ihtimali diyebiliriz. Durum böyleyken, kişinin mutlu olmayı istemesi ve bunun koşulunun mutsuz insanların varlığı olması insan doğasının bencilliğini gösteriyor diyebilir miyiz?