Sevmek

Sanki hep hayatın çok büyük gizleri varmış gibi bende olmayan, benden daha ötesi varmış gibi arayış içine girerdi. Benden daha ötesi elbette vardı ama bunu benle de bulabilirdi, benle daha kolay, daha heyecanlı bulurdu. Çok severdim, dinlediğim, gördüğüm her şeyi paylaşırdım ki o da benim aldığım hazzı alsın, o da ulaşssın neye ulaşmak istiyorsa diye düşünürdüm. Onun için sanırım herşeyi yapardım. Para, sevgi, sadakat bunlar bile bir çırpıda ayaklarına serebileceğim ve ölene kadar ordan kaldıramayacağım değersiz şeylerdi benim için. O kadar aşıktım ki diğer erdemler değersizleşiyor, aşkımın yanında sönük kalıyordu.

Ama çok sonraları anladım ki, konu bunlar değildi, mesele onu ne kadar çok sevdiğim değildi. Hayatın arkasındaki diğer gizler de değildi. Çünkü o da benle aynı hataya düşmüştü. Çıkmaz bir sokağı rotası belirlemiş arkasına bile bakmadan gidiyordu. Ben ise o sokağın köşesinde durmuş öylece ona bakıyordum. Elini tutsam yüzüme bile bakmazdı, saatlerce yalvarsam sesimi bile duymazdı. Çünkü o, o çıkmaz sokağa, sonunda asla başaramayacağı o yola, herşeyi, herkesi unutup girmişti. Ve bir an, gözlerine baktığım zaman, kendimi, yansımamı gördüm. O da, aynı benim onu sevdiğim gibi, ben de aynı onun gibi, çıkmaz bi sokağın büyüsüne kapılmış, aradığımız herşeyin cevabını orada bulacakmışız gibi sadece yürüyorduk. İkimiz de bu değersiz, bu mahveden paradoksa kapılmış sonsuz bir döngünün, ruhsuz kuklaları olmuş, asla vazgeçmek istemediğimiz bu yola, yine tek seferlik, değersiz ve iradesiz hayatlarımızı koymuş, aynı diğerleri gibi, insanlığın var oluşundan bugüne, yaratılışımızın en büyük hatasına kocaman kucak açmış yürüyorduk.

Bir zaman sonra, ben uyandıktan sonra, artık o sokaktan çıkma zamanım geldiğimde, sırtımı ona öyle sert dönmeliydim ki, ne o gittiğimi fark etmeliydi ne de ben arkamda onu bıraktığımı hatırlayabilmeliydim. Ne bizim elele tutuşamadığımız bu hayatta, ne de diğer dünyanın sahte hayalleriyle özümü, bilgeliğimi, irademi boş hayallere esir vermemeliydim.

Zamanı geldiğinde, ben zarımı kumar masasına attığımda, kaybetme ve kazanma olasılığımın eşit olduğu bu durumda dahi, her zaman vermiş olduğum karardan gurur ve onur duyacağım. Çünkü ben, sadece kendimi değil, onun verdiği kararı değersizleştirerek, paramparça olan güzel duyguların, sımsıcak sevginin intikamını alarak onun o güzel gözlerine, uzayın karanlık boşluğu gibi bakacağım.

Source: 1