[TACH Challenge] - Öyküsünü Kaybeden Adam

Adem Amca her yeni sabaha gözlerini açtığında karton kağıtlarla kapatılmış pencerenin açık kalan bir köşesinden süzülen ışık hüzmesi ile güneşin doğduğunun farkında olurdu. Pijamaları yoktu. Havalar soğuk olduğu için üzerindeki eski püskü ile uyumak zorundaydı. Geceleri üstüne örtüğü bir köşesinde yanık izleri olan o sarılı ve solgun kahverenkli battaniyesine sarılır bir an önce pencerenin açık kalan köşesinden güneşin süzülmesi için Allah’ına yalvarırdı.

Görsel Kaynağı

Adam Amca her yeni güne böyle bir gecenin ardından aşağı yukarı bu şekilde başlardı. Ancak bu sabah bu alışılmışlık, olağandışı bir şekilde bozuldu. Adem Amca’nın kapısı çalıyordu. Adem Amca belki de ilk defa bu tık tık sesi ile uyanmıştı. Gözlerini penceresine çevirdi, sabahtı. Kulaklarına inanamadı. Kim o, dedi ama bir cevap alamadı. Yılların yorgunluğundan olacak, yavaş yavaş yatağından doğruldu. Kapıya doğru ilerledi tekrar sordu, kimsiniz? Ancak yine cevap alamadı. Kapıyı açtı, kimseyi göremedi. Hayırdır inşallah, dedi. Kapıyı tam kapatacakken yerdeki zarf dikkatini çekti. Zarfı alıp içeri girdi. Zarfın içinde, bağlaç da dahil altı kelime bir soru işaretinden oluşan şu cümle yazılıydı; “Senin de bir öykün var mı?”
Hiç olmadığı kadar şaşkındı. Acaba ne anlamı vardı, bu altı kelimelik soru cümlesinin? Kim bırakmıştı bu zarfı kapısına, bu eylemi gerçekleştirmesindeki amacı neydi?
Benim de bir öyküm var mı, dedi. Gözleri yıllar öncesine gitti. Eski bir türkü yankılandı kulaklarında. İç sesinin söylediği bu türküyü dinledi. Felek çakmağını üstüme çaktı...
Benim de bir öyküm vardı ama ben onu kaybettim, dedi. Kirli parmaklarıyla alel acele bir sigara sardı. Ve cebinden çıkardığı çakmağı bir kenara attı. Yatağının altında yıllardır sakladığı içinde özel eşyalarının bulunduğu küçük bir kutudan üzerinde nazar boncukları olan mavi bir tane çakmak çıkardı ve sigarasını tutuşturdu. “Evet, bemin de bir öyküm vardı. Şimdi ise o öyküden geriye sadece bu çakmak kaldı.” dedi.
Yıllar olmuştu öyküsünü kaybedeli. Neler neler değişmişti. Üzerinden kaç cinayet geçmişti. Kulaklarında ise hala yankılanan, insanın içini paramparça eden siren sesleri. “Şimdi ise o öyküden geriye sadece bu çakmak kaldı” dedi iç sesi.
Sigarasını bitirdikten sonra gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Dışarı çıktı Adem Amca, Belli ki kaybettiği öyküsünü aramak istiyordu. Akşama kadar kalabalık caddelerde dolaştı. Sahilde oturdu, dalgalardan haber sordu. Ancak cevap alamadı.
Kimdi bu notu bırakan acaba...
Cebinden beş lira çıktı. Bir kahvehaneye gitti. Kendine bir çay söyledi. Yalnızlığıyla başbaşa çayını yudumlarken masasına takım elbiseli bir adam geldi. Adem Amca’ya “Adem Amca, kaybettiğin öykün bende” dedi. Adem Amca şaşkındı.
Yıllar önce sevdiceği can vermeden önce bu adama Adem’in öyküsünü anlatmıştı...