Yaşam Döngüsü ve Son İnsan

Bir zamanlar bir ismim vardı şuan ölü olanların bana verdiği bir isim. Asırlarca günahlarımı örtmek için bir elbise gibi giyindim onu. O kadar uzun süre geçti ki ne zaman o elbiseyi çıkartıp da soyundum hatırlamıyorum. Ben… Kaç asırdır yaşadığını bile hatırlamayan ben… Ben o soruyu soracak olanım. Neden? Kaç bin yıldır bu soruyu sormayı beklediğimi bile unuttum artık. Kendimi bildim bileli hayattayım. Kaç milyon insanın doğumuna şahitlik ettim, kaç milyon insanın ölüm emrini verdim? Sadece birer rakamdan ibaretler artık…

Hayat… Bu uzun yaşam sürecimde belki de duyduğum en güçlü kelime. Bir döngü, özenle işleyen bir aktarım süreci… Anılarınız, hisleriniz, düşünceleriniz, bedeninizi oluşturan her bir atom altı parçacık… Hepsi katı kurallar çerçevesinde gerçekleşen bu süreçte aktarılan birer dalgadan ibaret. Dalgalar evrenin her yerine sabırla yayılır. Sizi siz yapan her şey evrenin bir parçası olur tıpkı henüz döngünün içindeyken evrenin sizin bir parçanız olduğu gibi. İşte bu süreçten öncesine hayat deniliyor. Henüz evrene dâhil olmamış, onu bir koza gibi içinde taşıyan fakat bunun farkında olmayan, içinde bulundukları bedenlere hapis olan ruhlara ise yaşayanlar deniyor. Ne kadar ironik değil mi? Bastığın toprak, ciğerlerini dolduran hava ve damarlarında akan kan ile bir bütün olamamak. Onları hapsedip, onlardan kaçmak. Sizler buna yaşamak mı diyorsunuz? Ya da yaşadığınızı mı sanıyorsunuz? Komik olmayın. Sizler sadece döngüde ki bir turdan ibaretsiniz. Doğdunuz, biriktiniz ve sürece dâhil olmak için öldünüz. Bundan fazlası değilsiniz ve hiçbir zamanda olmadınız.