Belki de en mutsuz günüm o 23 Nisan'dı. Neden mi? [Cointurk 26. Projesi] fatihgul#3940

Küçükken en sevdiğim günlerden biri, belki de en sevdiğim gündü 23 Nisan.
Ders olmadığı için değil (oldukça başarılı ve çalışkan bir öğrenciydim),
okulumuzda gösterilerle, şiirlerle, etkinliklerle tam bir bayram olarak
kutladığımız için.

İlkokul 4. sınıftayken ayrı bir coşku vardı içimde, 1. Sınıftan beri çok
istediğim Bando Takımına seçilmiştim. Okulumuzda 1. ,2., 3., Sınıf
Öğrencilerinin (sanırım küçük oldukları için) Bando Takımına katılmasına
izin verilmiyordu. 4. Sınıfta da en büyük hayalim olan Bando Takımına
seçilmiştim.

Haftalar öncesinden provalara başladık. Öğretmenimiz eşliğinde sürekli
çalışıyorduk. (Kimbilir ne kadar kötü çalıyorduk, ama bize dünyanın en
güzel müziği gibi geliyordu) Herkes ayrı heyecanlıydı. 5. Sınıf öğrencilerinin
tecrübeli oldukları için bize yukarıdan bakmaları bile hevesimizi kıramıyordu.
Zaten severek gittiğim okuluma provalar sebebiyle ayrı bir heyecanla
gidiyordum.

Gösterimize 1 hafta kala kıyafetlerimiz geldi, eve gittiğimde sırmaları
olan kırmızı kıyafetimi giyip sokağa çıkmıştım. (Şimdi para verseniz
yapmam)

22 Nisanı 23 Nisana bağlayan gece sevinçten uyuyamazken, bir an önce
sabah olsun istiyordum. Önce okulumuzun bahçesinde gösterimizi
yaptıktan sonra, diğer öğrencilerle beraber okul çevresinde yürüyerek
çalacaktık.

Sabah erkenden kalktım, heyecanla kahvaltımı yaptım ve kıyafetlerim
üzerimde, trompetim elimde annemle beraber okula doğru yola çıktım.
Sokakta yürürken bir yandan da sağa sola bakıyordum, insanlar bana
bakıyor mu diye :)

Neyse okula geldik, şiir gösterilerinin bitmesini beklerken hafif hafif
yağmur çiselemeye başladı, ve birden bardaktan boşalırcasına yağmur
başladı, veliler, öğrenciler kaçışmaya, evlerine dönmeye başladılar.
"Durun daha bizim gösterimiz var, lütfen gitmeyin" diye haykırmak
geldi içimden, yutkundum, sesim çıkmıyordu. Yıllardır beklediğim,
çocukluk aklımla hayatımın en mutlu günü, yağmur yüzünden en
hüzünlü güne dönüştü. Öğretmenimiz yanımıza gelip "çocuklar bu
şartlar altında ne okulda ne dışarıda gösterimizi yapamayacağız,
ama üzülmeyin başka zaman yaparız" dedi. Ağlayan diğer öğrencileri
anneleri teselli etmeye çalışıyordu. Sanırım gözümden 2 damla yaş
süzüldü, o da yağmurda belli olmadı. Yıllardır büyük bir hevesle
beklediğim gün, o zaman bana dünyanın sonu gibi geldi.

Daha sonra yaşadığım çok çok mutsuz, umutsuz günler olduğu için
o 23 Nisan'daki mutsuzluğumu bugün tatlı bir tebessümle anarım,
keşke şimdi tek derdim yağmur yüzünden gösterimin iptal olması olsa derim,
her 23 Nisan günü ise havanın güzel olmasını ve yağmur yağmamasını
isterim, çünkü o gün yağan yağmurda hayalleri yıkılan çocuklar
olacağını bilirim.