YAŞARKEN YOK OLUP YOKKEN VAR OLANLAR

Beyazla gri arasında olmadım hiç,
Ya beyaz ya da siyah olmadım, gri ile siyah arasında oldum hep, ne tam gri ne tam siyah...
Sadece gri ile siyah arası bir şeydi. Gri ile siyahın arasındaki belirsizlikti bu, belirsizdim ben.
Gri ile siyahın tek belirsizliğiydim, sadece bu idim.
Belirli bir adım bile yoktu; asıl ben, ben değildim.
Sadece kocaman bir belirsizlik ve hiçlik idim, tükenmek bilmeyen bir boşluktum.
Hiç yok olmayan boşluk hissi bendim. İçimde sandığım boşluk hissi tüm bedenimi sarmalıyordu, dünyaydı boşluk ve ben de dünya idim.
Ben hayattım, kendi dünyamı var eden kalemdim, kendi dünyamı yaratan bir tahta parçasıydım.
Evet, o bendim. Her şey bendim, rengi belli olmayan bir kara deliktim.
...ve yalandınız, benim dünyamın yalanlarıydınız, hepiniz birer yalan parçalarıydınız, hepimiz yalan idik.
Kendi dünyalarımızın yalanlarıydık, kendi dünyamızı kuranlardık.
Bizler bilinmezdik, bilinmezliklere sürüklenen insanlardık.
Korktuğumuz şeyleri yaşardık. Belki de cezalandırılıyorduk, korktuğumuz şeylere mahkum varlıklardık.
Belki de açıklanmaz bir şekilde benim hayal ürünüm idiniz, belki de hiç var olmadık, ben ve sizler bir varlığın kurgularıyızdır.
Ben gerçek değilim ve sizlerde gerçek değilsiniz, farklı farklı bedenlere hapsedilmiş birer ruh parçalarıyız.
Bir zamandan sonra ise hiçbir doğru görememekteyim, sadece büyük bir hiçlik...
YAŞARKEN YOK OLUP, YOKKEN VAR OLANLAR....