Vay arkadaş ya. hocam selamlar, öncelikle hoş geldiniz @tahirozgen. @sudefteri hocamdan öğrendim yazınızı. Nostaljik bir başlık ve yine aynı değerde bir de resim ile başladım yazıya.

Öyle zamanlar ki; sanki akciğerlerime yerleşmiş ve ihtiyacım olan havaya haciz koyan arsız yaratıklar varmışçasına soluk aldırmıyordu.

Onlar coronagillerdendir hocam :)

İnsanoğluna musallat bir virüs ’ün pandemik hezeyanları arasında sıkışan dünyanın basit bir parçası olduğumu fark etmiş olmak ve çözümlere dair çaresizlik beni evin salonunda, bir çocuk gibi yemek masasının altına sığınmaya itmişti. Tüm sorumluluklardan ve problemlerden kaçmanın yoluydu çocuklaşabilmek.

Bu duyguyu anlayabiliyorum hocam, Allah yardımcınız olsun. Zor zamanlarmış :(

Biraz temiz hava alma ihtiyacı hissettim ve masanın altından çıkarak, hemen yan tarafında duran pencereyi açtım. Gökyüzüne bakarak derin bir nefes çektim ve sonra günün ilk uzun oflamasını sergiledim.

Sanki kurtuluşa gidiyor gibi hissettim :)

Fakat arkamı döndüğümde karşımda duran Sünger Bop dur işareti yaparak girişi tıkamıştı. Ayaklanması ve engellemesi yetmiyormuş gibi, afallamamdan faydalanarak konuşmaya başladı.

Ayrıca Sünger Bop a da selamlar. Çok güzel konuşmuş

Daha fazla bir pelüşün saçmalamalarına katlanamayacaktım. Bir anda masanın üzerinde duran makasa elim gitti ve Sünger Bop ’a saplayıverdim istemsizce.

Hocam çok üzüldüm siz bunu yapamazsınız, kesin yanlış yazılmış bu kısım. :S

Tabi ya, sıfır gerçeğin ta kendisi ve her şeyin başlangıç noktası, gerçek olan ise sadece başlangıçlar; sonra gelen her şeye bir yalan bulaşmış. Sıfır gerçeğin ta kendisiyken, diğerlerinin de büyüklükleri miktarlarda yalan olduklarını haykırıyormuş sessizce. Ara ara çarptıklarını sıfırlamasıyla kendini hatırlatıyormuş meğerse ama ben bunu neden hiç fark edemedim?

Harika bir çıkarım yine, hangimiz fark edebiliyor ki?

Ormanın yanı başındaki göl aklıma gelmişti; süngeri bir taşa bağlayıp göle bırakabilirdim.

Yaratıcı düşünceleriniz :D

Ağaçtan inerek; son günlerde benim için bir dost haline gelmiş Sünger Bop ile vedalaşmaya hazırlandım. Çukurun başına geçtim ve son bir kez kollarımın arasında sımsıkı sarıp öptüm onu. Sonra tek elimle kuyunun üzerinde havaya kaldırdım. Öylece çukura bırakıp hızlıca eve dönmeliydim ama ellerim titriyordu, yapamıyordum. Sünger Bop’u yere bıraktım ve çukura önce kendim girerek sıfıra dair düşüncelerimi biraz daha gözden geçirmenin iyi olabileceğini düşündüm. Hem de biraz dinginleşebilirdim.

İnsan dostunu nasıl öldürür hocam? O an çıldırmıştınız herhalde :( Allah kimseye yaşatmasın.

Toprak ise örtecek birini bulmanın coşkusuyla üzerime dökülmeye devam ediyordu.

Gülünecek bir olay değil ama cümle çok komik geldi, koptum bir an :D

Hissedebiliyordum, çukur tamamen dolmuştu. Rızıklarının kokusunu hızla alan böceklerin de hiç gecikmeden üzerimde keşif turlarına çıktıklarını anlamam pek zor olmadı.

Böyle bir hayal gücü yok başka birinde, tebrikler.

Ne zaman öleceğim acaba? Hala düşünebiliyorum ama nefes almıyor olmam lazım. Böyle beklemek de boşu boşuna bir deneyim. Kimseye anlatma imkânım bile olmayacak. Sünger Bop da dışarıda kaldı, hâlbuki onun burada olması lazımdı. En azından masanın altında geçirdiğimiz günlerdeki gibi yanımda olsaydı ya şu toprağın altında.

Gene koptuğum anlardan biri.

Gittikçe güçlendiğimi hissediyordum. Gözlerim açık olmamasına rağmen, üzerimdeki toprağın dışını ve hatta gökyüzündeki kırmızı güneşi görebiliyordum. Harekete geçmek için doğru zamanı beklemeliydim. Önce olduğum yerden toprağın altını taramaya başladım. Gömülü başka insanlar olduğunu hissedebiliyordum. Sağ çaprazımda yaklaşık 150 metre ileride yatanın Einstein olduğunu algıladığımda, hemen diğerlerini de aramaya başladım. Varlıklarını özlediğim ve hatta kendilerine kırgınlık beslediğim tüm ekibin bu ormanda gömülü olduğunu anladığımda,

Hocam ya, bu kadar uzun bir yazıyı bana hiçbir güç okutamaz ama sizin yazılarınız istisna. İnsan kaç duyguyu bir anda bir yazıda yaşar ki :D

Zaten polisten kaçıyormuşsun.

Hafızanda mı gitti acaba? Sokağa çıkma yasağı varken sokağa çıkmışsın sabah sabah, polisi görünce de ceza yazmasın diye kaçmaya başlamışsın.

Çok güldüm. Yurdum insanı :) Ama hocam sıkıntı yok ben de aynısını planlıyorum.

Vay be süper bir yazı olmuş hocam. Yazınız resmen sizden haber verir gibiydi. Buna sevindim. Ne zamandır aklımdaydınız. Elinize sağlık.