İNTERNET YOKKEN NE YAPIYORDUK?

Çok değil 20 yıl kadar öncesine çocukluğumun son dönemi gençliğimin başlangıcına bakıyorum da internet yokken hayat daha mı eğlenceliydi sorusunu sormadan yapamıyorum.
İnternetin olmadığı çocukluk dönemlerimizde; evde oturmazdık ve mümkünse eve anne babalar ısrarla çağırmadan ve hava kararmadan girmezdik. Top oynardık, ip atlardık, saklambaç, evcilik ve daha bir sürü fiziksel faaliyet gerektiren oyunlar. Hem o zamanlar şimdiki gibi oyuncaklar da bu kadar çeşitli ve ucuz değildi, Yaratıcıydık da hani, tahtalardan araba yapmaya çalışırdık, bir tekerlek bulduk mu dünyalar bizim olurdu, koştururduk, yaralanırdık, hastalanırdık ama hayat daha canlıydı. Dostluklar kurardık hemen, oyun oynamak için bir çocuğu tanımamıza gerek yoktu yeter ki bizimle oynasın ortama ayak uydursun. Aşağı mahalle ile maçımız varsa dünya kupasından daha değerli olurdu o gün bizim için. İtiraz etmeyi, karşı durmayı, Hakkımızı savunmayı sokaklarda öğrenirdik biz. Neyin doğru neyin yanlış olduğunu deneyerek öğrenirdik. Sınavlar, testler, dershaneler, sorular, etütler yoktu. Biz yarış atı değildik. Eğitimli olsun ama asosyal olsun demiyorlardı bize. Hayat bizim için en büyük sınavdı ama her şey daha saf ve berraktı.
Gençliğimizde; facebook’umuz yoktu mesela, Biz “Aşağı Mahalle Şen misin, Yukarı Mahalle sen misin” ha bire dolaşan selamlaşan yol ortasında muhabbetler eden ve beğeniyorsak bunu sanalda değil gerçekte yapan gençlerdik.
Seviyorsak mesaj atmazdık biz, Mektup yazardık mesela. Daha içten daha samimi olurdu cümlelerimiz ve bir o kadar utangaç. Bizim takipçilerimiz milyonları bulmazdı. Birkaç samimi dostumuz olduğunda dünyaları fethedecek gücü bulurduk kendimizde. Kimliğimizi gizleyerek birilerine hakaret etme özgürlüğüne sahip olduğumuzu da düşünmez derdimiz varsa gider teke tek hallederdik.
Geçmişte insanlar birbirlerine karşı daha anlayışlı ve hoşgörülüydü. Toplumsal etik değerlerimiz vardı bizim; Mesela sigara içiyorsak ve henüz yaşımız ufaksa bunu mümkünse kimsenin görmeyeceği kuytu köşelerde yapardık ki aman görmesinler büyüklerimize ayıp olmasın düşüncesi ile.
Yürüdüğümüz kaldırımdan karşıdan bir bayan geliyorsa mümkünse karşıya geçerdik saygı göstergesiydi ve rahatsız olmaması içindi bu hareket. Şimdilerde görüyoruz ki internette sözde sosyal sitelerde kimliğini gizleyerek hesap açanlar her türlü saygısızlığı ve hakareti yapabilecek gücü kendilerinde görebiliyorlar. Maalesef çağımızda “Klavye delikanlısı” diye bir tabir çıktı ki bu gelecek neslimizi de özellikle kültürel anlamda yok eden bir durum halini aldı.
Mesela sarı sayfalı telefon rehberlerimiz vardı hani arka sayfalarında bir sürü reklamın olduğu. şimdiki gibi akıllı telefonlarımız yoktu, Çevirmeli telefondu bizimkisi çevirir beklerdin sonraki harfi çevirmek için …
Televizyonlar siyah beyaz dı belki ama Ailecek izlenebiliyordu ve aile ilişkileri çok sağlamdı.
Aradığımız bir bilgiyi internete yazmaz kütüphaneye giderdik biz. Araştırırken bir sürü şey de öğrenmiş olurduk çünkü okurduk ve yazardık. Kopyala yapıştır yoktu bizde.
Kısacası eskiler daha saf, daha mert, daha saygılıydı bana göre.