Enginarın Bile Bir Kalbi Vardır

Anın müziği Betty Hutton – Blue Skies

Resimler; Voider Sun
“Oysaki siz bayım, bir sebze bile olamazsınız. Çünkü enginarın bile bir kalbi vardır.” Amelie’den bir replikle başladım bugün yazmaya. Aklımda yer etmiş bu sahne nedense. Merak ediyorum filmi izleyen insanların aklında en çok hangi replik kalmıştır? Hangi sahneyi bir türlü unutamamıştır... AYNI FİLMİ DE İZLESEK, AYNI MÜZİĞİ DE DİNLESEK hep kendi payımıza farklı anlamlar çıkarıyoruz.
Dün yıllardır tanıdığım bir insan şaşırttı beni. Onu anladığımı sanarken yanıldığımı gösterdi. Bazen karşımızdaki insanın çabalarını farklı yorumlayabiliyoruz. Şüpheci davrana biliyoruz ve ya kırıcı olabiliyoruz istemeden. Esas olan karşındakinin niyetine olan inanç sanırım. Çünkü niyeti kesin olarak bilmemizin bir yolu yok. Karşımızdakine olan inancımız boyutunda ona güveniyoruz. Ve artık bir izlenim sahibiyiz o kişi hakkında. Yapacağı her hareket , söyleyeceği her söz tarafımızdan anlamlandırılırken bu ilk izlenim en önemli etken. İkili ilişkilerin başında şüphe varsa ve bu şüphe hiçbir zaman çözümlenmemişse yıpratıcı sorunlara yol açabiliyor. En başta anladığınızı sanıp yanılabiliyorsunuz. Örneğin sizi iyi hissettirmek için söylenmiş bir söze alınabiliyorsunuz. Zor olan bu şüphelerin giderilmesi. Karşınızdakini sürekli kendini kanıtlamak zorunda bıraktığınızda ve o haklı olduğunda vicdanınızın sizi rahat bırakmaması da cabası.. Şu günlerde kendimi saksı gibi hissediyorum işte. Enginar bile olamıyorum. Benim için çaba harcamış bir arkadaşıma hep güvensizlikle yaklaşmış, niyetini sorgulamış ve dürüst olduğuna bir türlü inanmamıştım. Hatalı olduğumu anladım, şüpheler yerini vicdan azabına bıraktı. Aynı hataya tekrar düşmemek için insanlara inanmaya çalışmam gerek. Kendime bile güvenmediğim şu günlerde nasıl olacak da insanlara güveneceğim bilmiyorum. İnsan ilişkileri karmaşık, çoğunlukla yıpratıcı. Yine de kırılmayı göze almak zorundayız…
Şüphenin obsesyona dönüştüğü durumlardan bahsetmiyorum. Ufak şüphelerin kalbi kemirdiği, kıskançlığın içten içe biriktiği ilişkilerden bahsediyorum. Acaba aklında şu mu var? Bunu neden böyle yaptı?... Sonu gelmeyen sorular. Cevapları kendiniz çıkarımlarınızla veriyorsanız, yanılma ihtimaliniz çok yüksek ve kendi özgüveninize yazık ediyorsunuz. Çünkü mutsuz olduğumuz anlarda şüphelerimiz okları bize çeviyor ve “senin yüzünden” diyor. Bu noktada karşınızdakinin şüphelerden haberi yok, sizin tuhaf davranışlarınızın sebebini bilmiyor ve yalnızca sizi mutlu etmeye çalışıyor. Sizse ithamlarda bulunup kendi kırılan özgüveninizi onun egosuna bağlıyorsunuz. “Öyle egoist ki beni umursamıyor, bana kızacak kadar bile değer vermiyor, tek istediği yalnız kalmamak” Aklımdan geçen bu hastalıklı düşünceler ufacık şüphelerle başladı. Ve nihayet konuşmaya cesaret ettiğimde karşımdakinin düşüncelerinin, bakış açısının ne kadar farklı olduğunu gördüm. Daha önce yüzleşseydim bu durum hayatımı farklı bir yöne çekebilirdi belkide…Bu ihtimalleri bilmek mümkün değil. Şunu biliyorum ŞÜPHECİLİĞİN ARDINDA kırılgan ve duygusal bir insan olmanız ve bunu yansıtmamanız yatıyor.
Yüzleştikten sonra kendinize verdiğiniz zararın yanında sizi seven birini kırmış olmanın suçluluğuyla tanışıyorsunuz. Bugüne kadar suçlayan sizdiniz… Kalpsiz olduğunuzu, aptal olduğunuzu ve verilen değeri hakketmediğinizi düşünmek sizi daha iyi birisi yapmıyor. Hatalardan sonuç çıkarmak kadar, hataları tekrar etmemek de önemli. Bu yüzden hatamı sizinle paylaşmak ve unutmamak istedim. Mantığınızın çözemediği konularda sadece hislerinize inanmak ve şüphelerinizi dile getirmek çok önemli. Şüphelerinizin kronikleşmemesi dileğiyle :)