[TACH Challenge] - İşte Benim Hikayem

Gözlerimi açtığımda kendimi 16 çocuklu bir ailenin ortanca evlatları olarak buldum. Şaşkındım, hiçbir şey hatırlamıyordum geçmişe ait ya da bugüne nasıl geldiğime dair.
Anlamsızca etrafıma bakıyor, bulunduğum ortamı yabancılıyordum. Halbuki 22 yaşında henüz liseyi bile bitiremeyen bir insandım.

Meraklı çocuklar gibi durmadan sorular sorarak neler olduğunu, kim olduğumu, buraya nasıl geldiğimi ve geçmişimde neler yaşadığımı öğrenmeye çalışıyordum.

Sordum anlattılar. Babam, ben doğmadan 6 sene evvel ölmüş, öğrendim çok üzüldüm ağlamak istedim ama gururuma yediremedim ağlamayı, tek bir damla yaş bile başaramadım gözlerimden akıtmayı, çünkü; ben bir erkektim ve unutmadığım tek şey erkekler ağlamaz diyenlerin yanında yetişişimdi.

Sordum anlattılar. Annem, annem nerede benim? Duyduklarımla adeta beynimden vurulmuşa döndüm. Çünkü; annem ben doğmadan 1.5 sene önce hayata gözlerini yummuş.
Yine ağlıycaktım, ağlayamadım, nedenmi? Çünkü ben bir erkektim. Siz anladınız devamını.

Sordum anlattılar. Peki annem yok babam yok kim yetiştirdi bizi, nasıl geldik bugüne? Cevap verdiler; sizi Mısırlı bir Prens olan Ahpukyal evlat edindi ve büyüttü. Sevindim.
”Mısırlı bir Prens ha. O zaman çok zenginizdir biz, hani nerede paramız, arabamız, evimiz”.

Çok sevinme diye bi ses duyuldu ben bunları aklımdan geçirmeye bile fırsat bulamamışken.
Dedi ki bana: Evet Ahpukyal bir Prensti ama sizi evlat edindikten sonra kendi çocukları, eşleri ve siz de dahil toplam 73 kişiye bakmak zorundaydı. Yetmedi gücü çaresiz kaldı sattı ne var ne yok elinde size harcadı ama olmadı olmadı olmadı.
Başaramadı ve sonunda battı, beş parasız kaldı. Dayanamadı ağlamak istedi ama ağlayamadı çünkü o bir erkek… anladınız siz onu.

Nasıl bir kaderim var benim, ALLAH’ım ne kadar çaresizim, oysa çok daha başka bir insanmışım gibi hislerim.
Tam ağlamak üzereydim açtım ellerimi göğe, dedim YARABBİ yardım et bir çıkış yolu ver bize. O anda bir mucize oldu adeta. Göklerden bem beyaz bir ışık geldi gözümün önüne, şaşkınlıkla sarsılmaya başladım, “bana gel, hadi gel, kalk gel” diyordu kamaşan gözlerimle bakmaya çalıştığım o beyaz ışıkta gölgesiyle adeta dans eden kişi. Korkuyordum çığlıklar atmak bu durumdan kurtulmaya çalışmak istiyordum ama yapamıyordum.

Perdeleri ardına kadar çekilmiş ve güneş ışıklarının gözlerimin içine işlediği odamda yatağımda zorda olsa açtım gözlerimi ve annem başucumda çok sinirliydi.
Sonra birden yüzüme okkalı bir tokat indi, “Hadi kızım kalk artık öğlen vakti geldi. Malak gibi yatıyorsun uyumadın gece yine dimi” dedi.

Meğer kabus görmüşüm akşam izlerken uyuya kaldığım filmin etkisinden. Kendime gelince hemen öptüm annemi bana vuran elinden.
Ne saçma bi kabus bu.

16 kardeşin ortancasımı olur.
Baba bendoğmadan 6, anne ise nasıl 1buçuk sene önce ölür.
Hepsini geçtim Erkek değilimki Kızım ben…

Resim 1, 2