GEÇMİŞ ZAMAN OLUR Kİ...

Bugün kısa bir anımı anlatmak istiyorum.
Kısa ve derin izleri olan.Biraz anlam bütünlüğü kaybolabilir belki, akıcı bir üslup da olmayabilir ama ricam sonuna kadar okumanız.

Sene geçmiş zaman yer kenar mahalle lisesi.
Bizler TOYZHENDAM kısaltmasıyla (isim baş harflerinden oluşuyor) neredeyse ailemiz dışında bütün günü birlikte geçiren 10 kişilik bir gruptuk.Sabah kalkar o gün ki ders programını hazırlar ve ailesi çalışan evi müsait bir arkadaşımızda buluşurduk.Herkes kendince birşeyler hazırlar yada alıp getirir kahvaltı yapar ders ziline kadar güzel vakitler geçirir oyunlar oynar stres atardık.Doğum günü partileri okulu ekip pikniğe denize kaçmak falan.Buraya kadar hemen hemen herkesin yaşadığı okul dönemi yani bir nevi sıradan.

Ve o unutamadığım gün, sabah buluşmadan direkt okula gitmeye karar verdik kendi aramızda,.Haliyle bende evden okula doğru yola çıktım ve okulun bahçesinden geçerken 5 sınıf arkadaşım karşıdan geliyor daha selam veremeden kolumdan tuttukları gibi bahçeden dışarı çıktık ve ben ne olduğunu nereye gideceğimizi ilçe dolmuşu beklerken öğreniyorum.Yolculuk
İzmir'in Selçuk ilçesi amacımız ise bir arkadaşımızın çok küçük yaşlardan beri görmediği babasını bulmak.
Fazla uzatmadan Selçuk'a geldik elimizde adres yok ve sora sora (bize şüpheci bakışların arasında) arkadaşımızın babasının oturduğu evi bulduk, kapıyı çalıyoruz yaşlı bir teyze (arkadaşımızın ninesi) bizi karşılıyor ve haliyle kime baktığımızı soruyor.Arkadaş babasının ismini veriyor ve kendini tanıtıyor o duygusal an ile birlikte eve buyur edildik.Büyük bir hasret giderme yıllarca sorulamayan sorular gözyaşları içinde akıp giden bir zaman ve en can alıcı nokta.Ortaya küçük bir sandık geliyor ve baba elini içine atıp 5 adet taş çıkarıyor ve kızının önüne koyuyor dudaklarının arasında zamanı donduran o sözler "işte bunlar senin kardeşinle 5 taş oynadığın taşlar".

Bir film de kullansaydık bu sahneyi buraya da bir Sezen Aksu kondururduk "şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler", ne de güzel giderdi.

Son olarak şunları söyleyip sözlerimizi noktalayalım.
Arada bir geriye dönüp anılarımızı avucumuzun içine alıp üzerindeki tozlara üfleyelim, pahalı hayaller yerine paha biçilemez anılar biriktirelim...
Umarım sıkıcı olmamıştır, kusurlarımızdan dolayı af dilemek bizden affetmek okuyanın büyüklüğünden...