AZ BİRAZ YORGUNUM...

Kaynak

Hazırcı olmak doğamızda var sanki, hep bir beklenti içindeyiz. Okyanusta başıboş bıraktığımız yelkenlimizin kendi halinde bizi dünyanın en güzel adasına götürmesini bekliyor gibiyiz. Pusulamız yok, rüzgarda yelken açmıyoruz ve her şeyin kendiliğinden oluşmasını bekliyoruz, bu düşünceyle daha çok bekleriz. Yürüyen merdivenler bozuk olunca isyan edecek hale geldik neredeyse, hatta o kadar üşengeç bir hale geldik ki utanma duygusunu yitirmiş olsaydık engelli asansörlerini çekinmeden kullanırdık.

Kabul ediyorum hayat fazlasıyla yorucu oluyor zaman zaman, şikayet ettiğimiz oluyor haliyle. Tamam zamanla geçer diyorlar ama zaman geçmiyor sanki bunuda kabul ediyorum. Ama nereye kadar gidecek böyle, hep düştüğümüz yerdemi kalacağız?
Elbette kalkacağız ya da kalkmak zorunda kalacağız. Önemli olan nelerin kimlerin bizimle kaldığı, kimlerin bizi hayal kırıklığına uğrattığı. Sert rüzgarlar her zaman dallarımıza dokunacak yapraklarımızı dökmeye teşebbüs edecek mutlaka. Biz karşısında neler yapacağız zamana mı bırakacağız yoksa zamanı kendimize fırsat olarak mı kullanacağız?
Beklemekle kimse bize güzel günler getirmeyecektir, adım atmak gerekir, güzelliğe yürümek gerekir. Aslında bütün serzenişim kendime, tembellik olarak değil ama bu hayat koşuşturması, bir de insanların vurdum duymaz yaşam tarzı çok fazla boğuyor artık. Kendimi zamandan yaşlı, dünyadan yorgun hissediyorum, oysa mutlu olmak için çok büyük nedenim varken. Yani sonuçta bir gün gelecek ve bütün bu yorgunluğuma değecek inşallah. Rabbim o güne sağlıkla kavuşmayı nasip etsin ve herkesin muradını nasip etsin inşallah.
Okumaya zaman ayırdığınız ve destekleriniz için sonsuz teşekkürler...

e.avina