Adın diyorum,bu kadar mı güzel olur

Nedendir bilmem,mevsimlerden sonbaharı her zaman daha çok sevmişimdir.Yaprakların farklı renklerle olmasının cazibesi mi beni etkiliyor yada nezih bir ruha sahip olmam mı onları etkiliyor onu kestiremiyorum.

Bazen düşüncelere daldığımda aslında herbir yaprağın renginde ve duruşunda kendi benliğimi gizliyorum.Örneğin sarı renkte bütün üzüntümü bırakıyorum,kırmızı renge umut ve heyecanlarımı,yeşilimsi renklere ise tüm huzurumu ve mutluluğumu bırakıyorum.

Sırayla diğer mevsimleri gezerek kendimi aramaktansa sadece tek bir mevsimde kendimi görüp buluyorum.Ve tekrardan gezerken diğer mevsimlerimi kızarıyor yapraklarım.Yüreğimin çarpıntısını vuruyor yapraklarımın hışırtı sesleri.Ben hep sarı renge çalmışken,sarıya çalmaya alışmışken nasıl oluyorda kızarıyor yapraklarım.

Sen ki karşıdan yollardan aşarak geliyorsun ya ,yollarım çiçek açıyor ve huzur veriyor,tepeden tırnağa sarıyor bedenimi.

Adın diyorum, bu kadar mı güzel olur.Ya bu dünya ? Bu vakit? Bu mevsim ? Nasıl oluyor da değişiveriyor herşey ?

Artık yüreğimi susturmakta zorlanıyorum.Bundandır isminin Sis değil Bisiklet oluşu.Çünkü sisler gökyüzünden ayrılıp gittiler.Nihayet dökülüyor kırmızı renklerim yukarıdan aşağıya.

Kafam çok karışık bu renklerin hislerinde.Ama mutlak bir gerçek var dünyamda bazen ters bazen düz bir gerçek.Beni öpmenle yeşillenen hislerim ve umutlarım.Beni doya doya öp renk körü SEVGİLİM.