ถึงคนบนฟ้า

ใกล้วันเด็กแล้วทำให้ยิ่งคิดถึงคนๆนึงในสมัยเด็กค่ะ จาก 2 โพสต์ที่แล้ว หญิงจะพูดถึงคนนึงที่มีบทบาททำให้หญิงเป็นได้แบบทุกวันนี้นะคะ ก็คืออาค่ะ

หญิงถูกส่งไปเรียนหนังสือกับอาตั้งแต่ อนุบาล 1 เลยค่ะ เรียกว่าอาเป็นแม่คนที่ 2 เลยก็ว่าได้ ส่วนพี่สาวหญิงได้ถูกส่งมาอยู่กับอาก่อนหน้านี้แล้วค่ะ อาเค้าเป็นคนที่รับหลานมาเลี้ยงเป็นรุ่นๆเลยค่ะ ญาติพี่น้องที่มีปัญหา อาช่วยเหลือหมดค่ะ

เค้าก็เลี้ยงเราเหมือนลูกค่ะ ส่งเสริมทุกอย่าง ให้โอกาสทุกอย่างค่ะ เรียนดนตรีไทย ดนตรีสากล เรียนวาดรูป เรียนว่ายน้ำ คือส่งเรียนหมดค่ะ แต่เรื่องเรียนหนังสือนี่ก็ตามที่เคยเล่าค่ะ ว่าค่อนข้างเข้มงวด ด้วยความเป็นครู อามีลูกชาย 1 คน ค่ะ ส่วนสามีของอาเสียเมื่อตอนที่หญิงอยู่ประมาณ ม.3 ได้ เค้าก็เป็นแม่ม่ายเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานมาคนเดียวตั้งแต่นั้นมาค่ะ

หญิงอยู่กับอาจนถึง ม.6 ค่ะ ก็ย้ายไปเรียนมหาลัยและอยู่หอพัก กลับมาหาบ้างเมื่อมีโอกาส แต่ก็ติดต่ออยู่เรื่อยๆค่ะ
พอหญิงเรียนจบทำงานได้ประมาณครึ่งปี ก็ทราบว่าอาป่วย ตอนนั้นทราบว่าเป็นแค่เนื้องอก ก็รักษาก็ไปตรวจเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ทราบว่าเป็นมะเร็งค่ะ ตอนนั้นใจหล่นวูบเลย คือเราก็ผูกพันธ์กับเค้ามาก รักเค้าเหมือนแม่ที่เลี้ยงดูเรามา คือมันเร็วมาก
วันที่หญิงรับปริญญาอาก็ไม่ได้ไปค่ะ คิดว่าจะเอาชุดกลับไปถ่ายรูปด้วยแทน แต่ยังไม่ทันได้ถ่ายค่ะ ประมาณสองสามครั้งที่เค้าทรุด แต่ก็ยังทรงตัว เราก็กลับมาทำงานต่อ เราก็มีความหวังว่าเค้าจะหายนะคะ จนครั้งสุดท้ายพี่โทรมาบอกว่า หมอบอกว่าไม่น่าไหวแล้ว ตอนนี้อยู่ด้วยเครื่องช่วยหายใจ สุดท้ายลูกชายอาก็ตัดสินใจจะถอดเครื่องช่วยหายใจค่ะ

ในวันสุดท้ายลูกหลานที่อาเลี้ยงก็โทรหากันค่ะ เพื่อไปพบกันที่โรงพยาบาลเพื่อดูใจอาเป็นครั้งสุดท้าย อาอยู่ที่โรงพยาบาลแถวอนุเสาวรีย์ช่วงนั้นก็มีการประท้วงพอดีค่ะ หญิงรีบออกจากที่ทำงานไป ไม่มีรถแท็กซี่วิ่งไปที่นั่นเลยค่ะ เพราะติดกลุ่มผู้ประท้วง เราแบบจะยืนร้องไห้ตรงนั้นเลยค่ะ พอดีมีรถเมย์ที่วิ่งไปเส้นนั้น และต้องต่อมอเตอร์ไซต์รับจ้างผ่านกลุ่มผู้ประท้วงไปอีกทีค่ะ
ในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาลใจมันห่อเหี่ยวไปหมดค่ะ ทุกคนก็ยืนล้อมเตียง หมอก็มาถอดเครื่องช่วยหายใจค่ะ เราทุกคนกราบอาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วอาก็ได้จากไปอย่างสงบค่ะ

ตลอดชีวิตการเรียนของหญิงจะมีชื่ออาที่เป็นผู้ปกครองมาโดยตลอดค่ะ เราเสียใจที่ยังไม่ทันได้ทดแทนบุญคุณ แม้แต่ในวันแต่งงาน หรือวันที่เรามีลูก เราก็นึกถึงเค้าตลอดว่าถ้าเค้ายังอยู่ คงจะได้มายินดีกับเราในวันนี้ ทุกครั้งที่กลับไปบ้านอา ภาพที่เราเคยอยู่ในอดีตมันก็จะผุดขึ้นมาว่าเราเคยใช้ชีวิตเป็นมายังไง

หากว่าอาได้ยินอยากจะบอกว่า หนูขอบคุณในทุกสิ่งทุกอย่างที่อาได้ให้ ได้เลี้ยงดูหนูมา ทำให้หนูได้เป็นอย่างทุกวันนี้ ทุกคนที่อาเลี้ยงได้เติบโตเเละทุกคนเป็นไปในทางที่ดีอย่างที่อาหวังไว้ ขอให้อาได้ภูมิใจในตัวของพวกเราค่ะ

สุดท้ายอยากบอกทุกคนว่า เวลาเป็นสิ่งมีค่า ทำทุกวันให้ดีที่สุด เราไม่รู้ว่าเราจะสูญเสียอะไรไปเมื่อไหร่ หรือแม้แต่ตัวเราเองก็ไม่รู้จะจากไปเมื่อไรเช่นกันค่ะ ตามคำพูดที่ว่า จงทำวันนี้ให้เหมือนวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลังค่ะ

วันนี้อาจจะเศร้าๆไปนิด แต่ก็เป็นเรื่องที่อยากมาแชร์อ่ะนะคะ ว่าชีวิตคนเราก็ต้องผ่านอะไรหลายรูปแบบ ทั้งสวยงาม ทั้งเศร้า ทั้งสุข สนุกสนาน หวังว่าโพสต์หน้าจะมีเรื่องสนุกๆมาให้ทุกคนได้อ่านบ้าง อย่าลืมติดตามกันนะคร้า..