Chapter XXll : Heartless, Be paralyzed.
"เราติดอยู่กับปัจจุบัน กับดักที่ไม่มีวันสิ้นสุด"
เราล้วนแล้วแต่เป็นเศษเสี้ยวของความทรงจำ
ของใครบางคน
ช่วงเวลานี้อาจเป็นช่วงเวลาแห่งความสำเร็จ
ของใครหลายๆคน
แต่เรากลับนิ่งเงียบและรอเวลา
มันเหมือนจุดมุ่งหมายมันไม่เหมือนก่อน
มันเปลี่ยนไปตามแรงกระทำ
เราไม่รู้ว่าแรงผลักดันที่เคยมี
สูญหายไปตอนไหน
เราอาจระแวงที่จะมองย้อนกลับไป
และอาจกลัวที่จะมองไปข้างหน้า
เราติดอยู่กับปัจจุบัน
กับดักที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ตัวตนของเราถูกทำลาย
ด้วยความเจ็บปวด
จงอย่ารู้ผลลัพธ์ของทุกสิ่ง
เพราะเรายิ่งรู้มากเท่าไร
เรายิ่งแก้ไขอะไรไม่ได้
ถึงแม้เราจะคิดถูก
แต่ก็ไม่ได้บรรเทาความเจ็ปปวดใดๆ
จงปล่อยทุกสิ่งลอยออกไปจากเรา
ไม่มีสิ่งใดเข้าใจเราเท่าเรา
ชีวิตก็แบบนี้
ไร้ความหมาย
แด่ความมักง่ายและไร้หัวใจ
ด้วยรักและเคารพ
แสน Stephan)