ครั้งแรกที่ได้รู้จักกับ หลวงตา มหาบัว (ตอนที่ 5)

Image Source

อย่างที่ผมเคยบอกในโพสที่แล้วว่า ตอนนี้ผมอยู่บนรถบัสซึ่งกำลังเดินทางกลับอุดรธานี และผมพยายามทำความเข้าใจกับประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในป่า ว่าทำไมผมถึงได้ไปอยู่ที่นั่นและได้พบกับพระธุดงจริงๆที่อาศัยอยู่ในป่าที่ๆคนไทยกลัวที่จะเข้าไป เพื่อที่ท่านจะได้ทำสมาธิ และดูแลวิญญาณที่ยังวนเวียนอยู่ ตอนนี้ผมพูดได้เลยว่าผมรู้สึกเศร้าที่ต้องกลับอุดรธานี นั่นเพราะผมรู้สึกว่าผมได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างตลอดสามวันสามคืน และผมรู้สึกเคารพฤาษีท่านนี้มาก เพราะท่านเปิดใจกับผมและเปิดประตูความเข้าใจและปล่อยให้ผมได้เห็นชีวิตในมุมใหม่ๆ ผมรู้สึกว่าผมได้เติบโตในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง และผมคิดว่าทำไมผมถึงได้ไปที่นั่นขณะที่มีบางคนในหมู่บ้านบอกผมว่ามีเพียงพระบางท่านเท่านั้นที่ไปที่นั้นแต่ส่วนใหญ่พวกเขาไม่สามารถอยู่ได้เพราะพวกเขากลัว ทำไมเหตุการณ์เหล่านี่ถึงเกิดขึ้นกับผม ผมสามารถชนะรางวัลล็อตตารี่จากเลขที่ผมดูนาฬิกาตอนมีสถานการณ์แปลกๆได้อย่างไร ผมรู้สึกเติบโตขึ้นแต่ในขณะเดียวกัน ผมก็มีหลายคำถามเมื่อผมถึงที่นั่น ข้างในหัวผมยังรู้สึกว่าคำถามพวกนั้นยังคงอยู่และยังไม่ได้รับคำตอบ แต่ผมรู้ว่ามันจะเป็นประตูสำหรับผมเพื่อให้ผมเข้าใจชีวิตมากขึ้น ผมรู้สึกเศร้า ดีใจ หลงไหลและ อยากรู้อยากเห็นในเวลาเดียวกัน มันเหมือนผม เป็นตัวเอกของภาพยนตร์แฟนตาซี่แต่นี่คือเรื่องจริง สำหรับชาวต่างชาติอย่างผม มันชัดเจนที่ต้องขอบคุณคนสองคนที่ทำให้เรื่องนี้เป็นจริง นั่นคือ ผู้หญิงคนนั้น และ พระอาวุโส

วันถัดมาเมื่อผมถึงอุดรธานี ผมได้โทรหาผู้หญิงคนนั้นและได้เชิญเธอมาที่ร้านอาหารและซื้อดอกไม้ให้กับเธอด้วย มันยากมากที่จะซื้อของขวัญให้ใครสักคนที่คุณไม่ได้รู้จักดี แต่สำหรับผมมันเป็นสิ่งที่ดีที่ควรทำ เธอรับของขวัญจากผมและ ผมกล่าวคำขอบคุณที่แนะนำให้ผมรู้จักพระอาวุโส ผมถามเธอว่าเธอสามารถให้ผมไปเจอกับพระอาวุโสที่วัดเพื่อให้ผมได้ขอบคุณท่านได้ไหม เธอตอบตกลงที่จะพาผมไปหลังจากนั้นสองวัน ผมถามเธอว่ามีวิธีไหนที่ผมจะขอบคุณพระอาสุโสบ้าง เธอบอกว่าให้ทำการบริจาคเงินให้กับวัด และซื้อบางอย่างที่พระต้องใช้ วันถัดมา ผมจึงแวะหาสิ่งของในร้านขายของทางศาสนาทั่วอุดรธานีเพื่อซื้อสิ่งของเหล่านั้น จริงๆเมื่อผมมองหาทุกสิ่งทุกอย่างในร้านผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการจะขอบคุณ สิ่งของเหล่านั้นดูสภาพไม่ดีเท่าไหร่ ผมต้องการจะขอบคุณพระอาวุโสและมันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเท่าไหร่สำหรับผม ในระหว่างที่กำลังเลือกซื้อสินค้า ผมคิดขึ้นมาได้ว่า มีบางสิ่งที่พระในป่าบอกผม ว่าพระอาวุโสกับเขากำลังพยายามระดมทุนเพื่อสร้าง “ป่าช้า ในป่าที่ผมอยู่กับพระ มันจำเป็นสำหรับหมู่บ้านและเพื่อไม่ให้ผู้คนกลัวป่านั้น” ดังนั้นความคิดสร้างสรรค์ของผมบอกว่า ผมสามารถช่วยพวกเขาด้วยความรู้ของผมและทำเว็บไซต์สำหรับการระดมทุน กลับมาที่ห้อง ผมวางแผน และออกแบบวางแผนสำหรับเนื้อหาและข้อมูลที่จำเป็น

วันถัดมาผู้หญิงคนนั้นมาหาเรา และเราก็ขับรถไปที่วัดของพระอาวุโส ใช้เวลาประมาณ 30 นาทีออกนอกเมือง และเมื่อเราถึงที่นั้นก็มีผู้คนอยู่มากมายนั่งอยุ่ข้างหน้าพระ พวกเราได้ที่นั่งเกือบท้ายวัด พระอาวุโสกำลังพูดผ่านไมโครโฟนกับทุกคนในวัด ในขณะที่เรานั่งอยู่ข้างหลังเราก็ไม่จำเป็นต้องนั่งก้มลง แต่พระสามารถเห็นเราได้ และท่านได้พูดบางอย่างในไมโครโฟน ถึงผู้หญิงคนนั้น และท่านได้พูดอย่างหนึ่ง ซึ่งมีคำว่า “ฝรั่ง” และทุกคนก็พากันหัวเราะเล็กน้อย แล้วหลีกทางให้พวกเราเข้าไปถึงพระผู้คนที่อยู่ข้างหน้าขยับเล็กน้อยเพื่อให้เราได้นั่ง ผมรู้สึกอึกอัดที่มีหลายคนอยู่ที่นั้นและผมไม่แน่ใจว่าท่านพูดอะไรที่ทำให้คนอื่นๆหัวเราะและผมรู้สึกอาย ผมยกมือไหว้และก้มกราบตรงหน้าพระอาวุโสสามครั้งเช่นเดียวกับผู้หญิงคนนั้น ท่านผลักไมโครโฟนออกและฟังในสิ่งที่ผมพูด ผู้หญิงช่วยแปลว่าผมต้องการที่จะขอบคุณท่านที่มอบโอกาศดีๆให้กับผม แล้วท่านถามว่า คุณรู้สึกกลัวไหมตอนอยู่ที่นั้น ผมตอบว่า “ไม่และผมได้เรียนรู้หลายสิ่ง” แล้วท่านก็ใช้ไมโครโฟน พูดเรื่องตลก ซึ่งผมเข้าใจว่า ท่านกำลังพูดเกี่ยวกับผมและผี ซึ่งทุกคนในวัดเริ่มหัวเราะอีกครั้ง ทำให้ผมรู้สึกอายมากกว่าเดิม ผมจึงพูดว่าผมต้องการจะช่วยพระโดยการทำเว็บไซต์สำหรับการระดุมทุนเพื่อ “ป่าช้า” และท่านก็ได้พูดตลกอีกครั้ง โดยใช้คำว่า ฝรั่งและเทคโนโลยี และอีกครั้งที่พวกเขาหัวเราะ และทำให้ผมอาย เมื่อเขาท่านพูดกับผู้หญิงและบอกขอบคุณผมเป็นภาษาอังกฤษ พวกเราก็ไหว้ท่าน สามครั้งและยืนขึ้นและย้ายไปข้างหลัง เมื่อกำลังเดินไปข้างหลัง ผมเห็นคนไทยหลายคนมองผมด้วยสายตาที่เป็นมิตร ผมยังไม่ทันเดินถึงท้ายวัดก็ได้ยินคำว่า “ฝรั่ง”อีกครั้ง มีคำว่า“ป้า”และ”พี่” และอีกครั้งที่พวกเขาเริ่มหัวเราะและมองมาที่ผม ผมรู้สึกมีความสุขที่เดินมาถึงท้ายวัดและออกจากวัด เพราะผมรู้สึกว่า ผมเป็นศูนย์กลางของความตลกที่เกิดขึ้นโดยพระอาวุโส หลังจากวันนั้นในรถ ผมได้ถามเกี่ยวกับมุขตลก และ ได้คำตอบม่าว่า มันไม่ได้มีการดูถูกอะไรเลย ท่านเล่าเรื่องตลกทำนองว่า ฝรั่งไม่กลัวผีแต่พระกลัว ,เขาเข้าใจในสิ่งที่พระท่านอื่นๆไม่เข้าใจ

แต่ก่อนเราจะกลับเข้าเมือง ก่อนที่เราจะออกจากวัด ผู้หญิงคนนั้นได้พาผมไปที่บ้านข้างในวัด ซึ่งดูคล้ายๆกับสำนักงาน เธอได้บอกว่าผมสามารถบริจาคได้เงินที่นี้ พระได้เดินเข้ามาหาพวกเรา หลังจากนั้นไม่กี่นาที พระท่านนี้เป็นพระที่ดูแลคอมพิวเตอร์ของวัด และท่านสามารถพูดภาษาอังกฤษได้เช่นกัน ดังนั้น ผมจึงได้อธิบายให้ท่านฟังเกี่ยวกับสิ่งที่ผมจะทำ นั่นคือ เว็บไซต์ และได้ถามเกี่ยวกับข้อมูล ท่านได้จดบันทึกไว้ทุกอย่างในโน๊ตบุคและบอกผมว่าท่านจะรวบรวมทุกอย่างและส่งให้ทางอีเมล์

ไม่กี่วันหลังจากนั้น ผมได้กลับไปกรุงเทพและได้รับข้อมูลผ่านอินเตอร์เนต และเริ่มทำเว็บไซต์กับเพื่อนของผมคนหนึ่ง ซึ่งเว็บไซต์นี้มีชื่อภาษาไทยที่หมายถึง “เสือเดิน” มันใช้เวลาถึง 20 วันจนเสร็จ จากวันนั้น 17 ปี เว็บไซต์นี้ไม่มีอีกแล้ว เนื่องจากเป็นการระดมทุนให้ป่าช้า และตอนนี้ป่าช้าได้สร้างเสร็จแล้ว เมื่อผมทำเว็บไซต์เสร็จผมรู้สึกว่าผมจะต้องไปอุดรธานีเพื่อแจ้งให้พวกเขาเข้าใจว่าผมสามารถหาคนบริจาคมาได้อย่างไร หลังจากเว็บไซต์เสร็จไม่นาน ผมก็ได้กลับไปที่อุดรธานี ตอนนั้นผมไม่ได้รู้ว่า พระอาวุโสท่านนั้นถูกเรียกว่า หลวงตา มหาบัว จะเป็นพระที่มีชื่อเสียง แต่ผมสามารถเห็นจากตาของผมเองว่าเขาน่าเคารพนับถือ

โปรดติดตามตอนต่อไป ...

Love and Happiness

@ricko66