#thaiphotocontest14 : Loneliness is behind the scene

             สวัสดีค่ะ ชาว @Steemit เห็นโจทย์ของทาง @thaiteam ในครั้งนี้ค่อนข้างหนักใจไม่น้อยกับ #thaiphotocontest14 B & W Loneliness Photography Contest เพราะภาพที่มีมักจะเป็นภาพแห่งความสุขซะส่วนใหญ่ คือ ปกติเวลาที่อยากจะถ่ายรูปก็จะเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขถึงจะมีอารมณ์ยกกล้องขึ้นมาถ่าย ถ่ายรูปแต่ละที ยิ้มทั้งปากทั้งตา แต่....ยังไงยังไงของมันก็ต้องมีบ้างงง วันนี้เลยขอส่งภาพเหงาเล่าอารมณ์.... ภาพนี้ถ่ายไว้นานหลายปีมาแล้ว ตั้งแต่สมัยสาวๆ ที่สะพานบึงพลาญชัย สวนสาธารณะที่ช่วงเวลาเย็นๆก็จะมีคนทุกเพศทุกวัยมาออกกำลังกาย พักผ่อนหย่อนใจกัน

             อย่างที่เคยบอกว่าภาพทุกภาพมีความทรงจำ อาจเป็นเรื่องปกติที่เราจะเห็นหนุ่ม สาว ไปออกกำลังกายกันเป็นคู่ สนุกสนาน และควรจะเป็นภาพที่น่ารักสดใสด้วยซ้ำ แต่ความไม่ปกติมันอยู่ที่อารมณ์ของคนถ่ายต่างหากที่รู้สึกเศร้า ความรู้สึกของคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังแล้วมองตามคนสองคนเดินไปด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกที่แย่ จมกับความโดดเดี่ยว จนนาทีนั้นเราเลือกที่จะถ่ายและเก็บภาพนั้นในโหมดขาว-ดำ (เข้าใจว่าตัวเองในตอนนั้นคงคิดว่าภาพขาว-ดำ น่าจะเหมาะที่สุดสำหรับภาพนี้)

            และมาจนถึงตอนนี้เราก็ยังนึกไม่ออกเด็กๆ สองคนที่เดินข้างหน้าเรานี้ เค้ามีอารมณ์ สีหน้าที่มีเหน็ดเหนื่อย รึว่ามีความสุข สนุกสนานกันขนาดไหน เราก็ยังจำได้แต่ความรู้สึกเศร้า โดดเดี่ยวเหมือนโลกทั้งโลกหม่นหมองไปหมด

             พอได้กลับมาย้อนดูเราถึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้เลยว่า คนที่จมอยู่กับความทุกข์ ต่อให้อยู่ในบรรยากาศของความสุขเค้าก็ยังไม่รู้สึกว่านี่คือความสุข ต่อให้โลกหรือสิ่งแวดล้อมมีสีสันอย่างไร เค้าก็ยังเห็นเป็นสีหม่นเทา ที่บอกแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าให้เลิกสนใจนะคะ แต่เราจะได้เข้าใจอารมณ์ของเค้า และไม่ต้องรู้สึกแย่ หรือผิดหวังว่า การปลอบหรือการที่เราสร้างบรรยากาศที่ดีให้ใครซักคนแล้วทำไมเค้ายังไม่ดีขึ้น

                                     บางครั้งเราก็ต้องปล่อยให้เวลาทำหน้าที่ของมันเอง

                                  ✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣
                                                 Thank you for your visiting
                                    Thank you for all comments and upvotes
                                  ✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣✣