2 ปี กับการเริ่มต้นอาชีพใหม่ด้วยอิสรภาพ
ตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลาย ก็ต้องดิ้นรนหางานทำ เพื่อให้มีรายได้จุนเจือคนในครอบครัวและตัวเอง
พร้อมๆ กับเรียนมหาวิทยาลัยเปิดไปด้วย ฉันไม่อายใคร ถ้าจะบอกว่า ฉันจบปริญญาตรี นิเทศศาสตร์ สาขาสื่อสิ่งพิมพ์
เพราะความใฝ่ฝันในตอนนั้น ฉันอยากเป็นนักข่าว เพราะงานที่ทำเป็นงานที่เกี่ยวข้องกับสาขาที่เรียนพอดี
แต่เอาจริง จบปริญญาตรีด้านที่ตรงกับงานก็จริง ..แต่ทำงานในตำแหน่ง "เลขานุการ" มาโดยตลอด
เปลี่ยนเจ้านายจากผู้ชาย (เขาลาออกไปตั้งบริษัทของตัวเอง) มาเป็นเจ้านายผู้หญิง
ลุยงาน ทุ่มเทให้กับงาน (มาแต่เช้า กลับดึก) และหมั่นหาความรู้ให้ตัวเองสามารถทำงานได้อย่างที่เจ้านายต้องการ
จนเวลาผ่านไป ...20 กว่าปี กับการทำงานในบริษัท จากรุ่นน้อง สู่รุ่นป้า (อาวุโสไหมล่ะ 555)
จากที่เช่าหออยู่ใกล้ๆ ที่ทำงาน ก็เริ่มขยับขยายซื้อคอนโดเป็นของตัวเอง
ปรากฎว่า ..บริษัท ย้ายทำเล ออกไปซะไกล แรกๆ ก็ไปเช่าหอพักอยู่ใกล้ๆ
แต่ทนพิษเศรษฐกิจ รับกับค่าใช้จ่ายไม่ไหว ค่าหอ แพงกว่า ค่าเดินทาง
แล้วยังไม่สะดวกหลายๆ เรื่อง ไม่รู้สึกสบายใจเหมือนอยู่ที่ห้องเล็กๆ ของตัวเอง
ทีนี้ ..ปัญหาเริ่มมีแล้ว เพราะการจราจรเมืองไทยย่ำแย่มากขึ้นเมื่อมีนโยบายส่งเสริมให้ "ซื้อรถใหม่"
เส้นทางแต่ละเส้นที่มุ่งหน้าสู่บริษัท เริ่มมายาก เพราะรถติด ถนนหลายๆ สายสร้างโน่นนี่
ไม่ว่าจะเป็นอุโมงค์ เส้นทางรถไฟฟ้า ล้วนแล้วแต่ส่งผลกระทบต่อการเดินทางทั้งสิ้น
ในที่สุด ..ก็ตัดสินใจ ลาออก ด้วยเหตุผลหลายๆ ประการ
แล้วตั้งใจว่า... จะตั้งหน้าตั้งตาศึกษา เรียนรู้การใช้งานโปรแกรมต่างๆ ให้คล่อง
เพื่อทำอาชีพ "สต็อกเกอร์" อย่างจริงจัง
เพราะคิดเสมอว่า ตอนเราทำงานบริษัท เรายังทุ่มเท เรียนรู้ เพื่อพัฒนาตัวเอง ทำให้งานก้าวหน้าได้
ทำไม เมื่อเรามีอิสรภาพ ออกมาดูแลจัดการด้วยตัวเอง เราจะทำไม่ได้
แต่เหมือน คิดผิด... เพราะ ด้วยอายุอานาม สมองไม่จดจำได้ดีเหมือนเก่า
เรียนแบบวนไป วนมา ไม่ค่อยจะคืบหน้าอย่างที่วางแผนไว้
ผลประกอบการ ..ในการส่งรูปขาย ก็พอมีประปราย ให้ได้ลุ้น ตื่นเต้นทุกวัน
เงินเก็บเริ่มร่อยหรอ แต่ สิ่งที่ได้คือ "ความสุข"
ฝากไว้เท่านี้ก่อนนะคะ แล้วจะมาเล่าต่อว่า ...หลังจากเริ่มต้นแล้ว มีอะไรให้ทำและตื่นเต้นอีก
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน มากดถูกใจ นะคะ
หนูก็เป็นคนนึงค่ะที่ต้องหิ้นรนหาเงินทุกทาง
ความจนมันน่ากลัวน่ากลัวตอนป่วยไข้
แต่ก็โชคดีค่ะ ที่สิ่งที่เรารักทำรายได้ได้ :)
รอติดตามค่ะ อาชีพสต๊อกเกอร์ เพิ่งเคยได้ยินค่ะ
มีหลายคนใน steemit ที่ทำสต็อกเกอร์เป็นอาชีพหลักและเสริมครับ ^^ แต่เดี๋ยวให้คุณพี่ pj อธิบายดีกว่าครับ
เดี๋ยวมาเล่าต่อค่ะ ..ขอส่งงานเข้าพอร์ตก่อน คริคริ
จัดเป็นบทความเลยครับผม ^^ อาชีพสต๊อกเกอร์ ^^
เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ ^_^
ค่ะติดตามอ่านค่ะ
ติดตามครับ ^^
ขอบคุณมากนะคะ
ชอบมากๆค่ะติดตามๆค่ะ ทุกวันนี้จุ๋มก็กำลังมองหาสิ่งที่ทำแล้วมีความสุขเหมือนกันค่ะ แล้วก็เจอแล้วค่ะ แต่มันตรงข้ามกับอาชีพที่ทำอยู่มากๆค่ะ ^^คือคนรอบข้างไม่เข้าใจ ^^
พี่เอาใจช่วยให้วันหนึ่ง ได้ค้นพบความสุขจากสิ่งที่ชอบและได้ลงมือทำนะคะ
เห็นด้วยมากๆ ค่ะ เราทุ่มเทให้บริษัทได้ ทำไมจะทุ่มเทและพยายามเพื่ออนาคตของตัวเองไม่ได้.. 😀
การเป็นพนักงานบริษัทก็มีส่วนดีนะคะ ในช่วงมีกำลัง มีแรง ถ้าเรารู้จักเก็บออม เอาไว้ใช้ในช่วงที่คิดว่าอยากพักงานประจำมาทำตามความชอบใจ (บางคนเป็นวิศวะฯ ลาออกมาปลูกชะอม ปลูกมะนาวขาย ด้วยความรู้ที่มี และความรักในสิ่งที่ทำ) ไม่ต้องร่ำรวย แต่มีความสุขค่ะ
ชอบมากคะ เราก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเป็นลูกจ้าง และออกมาทำงานอิสระเริ่มทำธุรกิจเล็ก ๆ แรก ๆ ก็ท้อคะ ตอนนี้ผ่านมา 3 ปี แล้ว ปรับปรุงไปตามกระแส ทุกวันนี้เริ่มอยุ่ตัวคะ การทำอะไรเป็นของเราเองมันก็มีความสุขไปอีกแบบคะ
ขอบคุณมากค่ะ ถ้าเราไม่ท้อและมีวินัยกับตัวเอง เราจะมีความสุขกับสิ่งที่เราทำเสมอค่ะ
ยินดีด้วยค่ะ ที่ค้นพบอิสรภาพอย่างแท้จริง ความสุขสำคัญที่สุดค่ะ ขอเอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้นะคะ -:)
ขอบคุณมากค่ะ ทุกๆ สิ่ง ล้วนแล้วแต่ ได้อย่าง เสียอย่าง ..อยู่ที่ว่า เราจะเลือกอะไรนะคะ
สู้กันต่อครับ ผมก็ยังส่งสต็อกต่อไปเรื่อยๆ มีลุ้นมีเบื่อเหมือนกันครับ ^^ แต่ดีใจที่สิ้นเดือนนี้ยอดที่ ss ได้ครบเบิกแล้วครับ ^^
เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ตั้งเป้าเอาไว้ แล้วเราพยายามเยอะๆ เชื่อว่าต้องประสบความสำเร็จนะคะ
ยินดีด้วยค่ะ สำหรับการครบยอดเบิกแล้ว ^^
เดี๋ยวนี้เบิกเดือนเว้นเดือนครับ ส่งภาพเข้าไปในทะเลภาพเรื่อยๆ อยู่ครับ อิอิอิ ^^
แวะมาเป็นกำลังใจให้นะคะ
และจะรอติดตามอ่านต่อไปค่ะ ^^
ขอบคุณมากนะคะ
อ่านบทความป้าจิ๊กความรู้สึกที่จะต่อสู้มีมาทันทีครับ สมัยเด็กกับปัจจุบันเปลี่ยนไปมาก เราช่วยเหลือตัวเองหลังจากเรียนจบทั้งๆไม่ได้จบสูงนัก แต่เด็กรุ่นใหม่จบสูงมายังแบบมือขอเงินพ่อแม่อยู่เลยครับ
เด็กสมัยนี้ มีโอกาสเยอะกว่า คนรุ่นป้าจิ๊ก ไม่ว่าจะด้านการศึกษา การพัฒนาเทคโนโลยีต่างๆ สะดวก สบายขึ้นเยอะ แต่ กลับไม่ใส่ใจ น่าเสียดายโอกาสนะคะ