ก่อนที่จะเจอแสงสว่าง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว steemit ที่น่ารักทุกๆคนค่ะ

วันนี้เมย์ก็มีโอกาสที่จะได้ส่งภาพถ่ายเข้าประกวด B&W Loneliness Photography Contest ของทาง @thaiteam กับเค้าสักทีหลังจากที่แอบอ่านของเพื่อนๆหลายคนเพื่อเป็นแนวทางในการเขียน ต้องยอมรับเลยว่าโจทย์ครั้งนี้ออกจะยากสำหรับเมย์ไปหน่อย 5555 แต่ต้องลองเนอะ เลยส่งรูปนี้ดูค่ะ

เพราะมันมีความรู้สึกเหมือนอยู่ในที่ๆเราไม่เคยรู้จัก และกว้างใหญ่จะหันซ้ายหันขวาก็มองเห็นแค่เลือนลาง จะเงยมองท้องฟ้าก็ไม่เห็นแม้แสงตะวันเหมือนมีอะไรมาบดบัง ถ้าเปรียบกับชีวิตคน ก็เหมือนตอนนี้ คือกำลังท้อแท้ อยากหาที่พึ่งพิงหรือหาที่ปรึกษา แต่ก็ไม่มีคนสนใจหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสีย

ภาพนี้เมย์ถ่ายตอนเดินทางไปหาดใหญ่ ตอนที่ถ่ายคือตอนค่อนแจ้งของเช้าวันใหม่แล้วค่ะ ถ้าหากเป็นภาพสีจะสวยมาก เพราะมันเป็นเหมือนภาพที่เรากำลังเห็นความหวัง ความสำเร็จ แสงอาทิตย์ตอนเช้าสาดส่งค่อยๆโผล่ขึ้นมามันให้ความอบอุ่นอย่างดีที่สุด

และเหมือนสิ่งร้ายๆกำลังจะเปิดทางให้เราได้ก้าวต่อไปอีกครั้ง ในแสงของวันใหม่นี้
สำหรับวันนี้เมย์ขอต่อไปก่อนนะค่ะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ ตอนนี้รู้สึกหดหู่ใจ ในบทความตัวเองจริงๆค่ะ เฮ้อ.....