อ่อนโยนได้แต่อย่าอ่อนแอ

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาว Steemit ที่น่ารักทุกท่าน

เมื่อวานทิพย์เล่าไว้เรื่องสุนัขตัวน้อยข้างทางที่ไม่ยอมให้จับ แถมยังกัดสามีจนต้องไปทำแผลที่โรงพยาบาลมาแล้วเนาะ วันนี้จะมาเล่าให้ฟังว่าแรงบันดาลใจและคำอธิษฐานของลูกชายเป็นจริงขึ้นมาแล้วค่ะ

ทิพย์เคยได้ยินเหมือนกันนะคะว่าถ้าเสียงหัวใจเราดังมากพอ จักรวาลจะเงี่ยหูฟังเราอยู่และอาจสานฝันเราให้เป็นจริงได้สักวัน เหมือนพลังบวกที่ใครๆหลายคนพยายามบอกตัวเองทุกวันว่าเราทำได้ เราทำได้ คุณเชื่อไหม พลังความกล้าที่ท่องไว้นั้นสร้างกำลังใจอันแรงกล้าและทำให้เราฟันฝ่าอุปสรรคนั้นมาได้จริงๆ

ที่อธิบายมายาวๆสรุปคืออีก 2วันต่อมามีหมาน้อยแถวๆบ่อปลาในละแวกนั้นเดินหลงทางโซซัดโซเซมาที่บ้านเราค่ะ สุนัขแถวนี้ส่วนใหญ่ไม่มีเจ้าของค่ะ นอนตามป่าตามริมบ่อปลา หาอาหารกินเอง ไม่มีที่อยู่ ไม่มีบ้านนอน ช่วงไหนมีปลาตายลอยมาริมบ่อก็อิ่มท้องหน่อย และแล้วลูกชายก็อ้อนพ่อกับแม่ขอเลี้ยงเจ้าหมาน้อยพเนจรตัวนี้ไว้ พ่อแม่ก็ขัดลูกไม่ได้ สงสารลูก อยู่บ้านก็เหงา บางทีไม่มีเพื่อนเล่น มีสัตว์เลี้ยงให้สักตัวคงดี เลยพากันจับอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายกันยกใหญ่เลยค่ะ พออาบน้ำเสร็จก็หิวเลย หาข้าวมาให้กิน กวาดเกลี้ยงไม่เหลือข้าวติดไว้สักเม็ดเลยค่ะ

พอทานข้าวอิ่มก็เป็นเวลาเล่นกันละ เอิร์ธลูกชายตั้งชื่อสุนัขมาใหม่ว่า"โบ้" เพื่อคล้ายกับสุนัขที่หายไปซึ่งชื่อ"โก้" จะได้คิดถึงไม่ลืม ในขณะเดียวกันนี้เราก็มีสุนัขอีกตัวหนึ่งที่เลี้ยงไว้อยู่ก่อนแล้วเช่นกัน ชื่อดำมี่ ตัวมันสีขาวแต่คุณตาของเอิร์ธที่อุดรตั้งชื่อให้ว่าดำ เพื่อคนเรียกมันขาวมันจะได้ไม่หันมาเพราะมันชื่อว่าดำ อ่านไปมาอย่าเพิ่งงง คือเจ้าดำมี่นี่อายุเยอะละ ตอนตัวเล็กๆอยู่อุดรลูกชายขอตามาเลี้ยงปราจีน ตาก็ยกให้ เลยเปลี่ยนจากหมาอุดรเป็นหมาปราจีน ชื่อเดิมว่า"ดำ"ก็มาเติม"ดำมี่"ให้ดูเก๋ไก๋ไปอีกที

เจ้าดำมี่มองมาที่เจ้าโบ้แบบว่าน้อยใจและแอบอิจฉาเบาๆ ลูกชายวิ่งเล่นกับโบ้สนุกสนาน ดำมี่ได้แต่นั่งมองตาละห้อย แก่แล้วมันคงวิ่งเล่นไม่ไหวกระมัง เล่นไปสักพักคล้อยหลังพ่อแม่ได้ยินเสียงเจ้าหมาน้อยสมาชิกใหม่ร้องเสียงหลงดังลั่นหน้าบ้านเลย พ่อแม่อยู่ใกล้ๆก็วิ่งไปดู เหตุการณ์ที่เห็นคือดำมี่กำลังงับคอเจ้าโบ้น้อยแน่นเลยค่ะ พ่อเลยเข้าไปดูใกล้ๆและเรียกดำมี่ออกมาห่างๆ ส่วนลูกชายยืนนิ่ง มองแบบตกใจเล็กน้อย

พ่อกับแม่เลยอธิบายลูกยกใหญ่ว่าเล่นกับเค้าได้แต่เราต้องปกป้องเพื่อนใหม่ด้วย แม่ไม่ได้ให้ลูกเข้าไปขวางหมากัดกันแต่ควรหาไม้ไล่ดำมี่ให้ออกห่างตั้งแต่แรก ถามว่าสงสารไหมที่หมาน้อยถูกงับ ตอบเสียงอ่อยๆสงสารแต่ไม่รู้จะห้ามอย่างไร เลยต้องหาที่ปลอดภัยให้สมาชิกใหม่มีอาณาบริเวณของตนเองแยกจากเจ้าถิ่นสักพัก อีกหน่อยคงปรับตัวหากันได้เอง คงต้องพาไปฉีดวัคซีนกันพิษสนัขบ้าให้เรียบร้อยอีกที ป้องกันไว้ก่อนเล่นกันนัวเนียมาก เราเองก็จะห่างสายตาไม่ได้เสียแล้ว ต้องระวังทั้งลูกทั้งสัตว์เลี้ยงให้อยู่ในระยะพอประมาณ

ตบท้ายสอนลูกเรื่องความอ่อนโยนเนี่ยละคะ รักสัตว์เลี้ยงเราได้ต้องดูแลเค้าได้เช่นกัน อย่าปล่อยให้เค้าถูกทำร้ายแล้วนิ่งเฉยหรือวิ่งหนีไป การใช้ชีวิตที่โรงเรียนเช่นกัน บางวันลูกกลับมาเราพบเศษขยะกระดาษขยำๆเต็มกระเป๋า ถามว่าอะไร ลูกบอกเพื่อนแอบเอามาทิ้งใส่ กรณีแบบนี้คุณแม่ก็ไม่ปลื้มเช่นกันค่ะ ลูกยอมได้บางเรื่องแต่บางเรื่องเราต้องปกป้องสิทธิของตนเอง ให้กลับไปคุยกับเพื่อนใหม่เลย อย่าทำแบบนี้อีก กระเป๋าใส่หนังสือไม่ใช่ถังขยะ สรุปก็วกมาที่ความเป็นมนุษย์แม่อีกตามเคยสินะคะ นั่นละค่ะ ที่จะบอกลูกตลอด ...อ่อนโยนได้แต่อย่าอ่อนแอค่ะ...

ขอบคุณสำหรับการ follow และ upvote ค่า
ทิพย์