สมาชิกใหม่แนะนำตัวกับความทรงจำอันล้ำค่า

สวัสดีชาว Steemit ที่น่ารักทุกท่านนะคะ
ต้องขอบคุณ น้องบอล @pipatpong มากๆค่ะ
ที่แนะนำให้ได้รู้จัก Steemit.

เราชื่อ สุดารัตน์ นรบุตร
เรียก นุ๊กนิ๊กได้นะ
เราเป็นสาวบ้านๆธรรมดาคนนึง
สมัยเด็กๆครอบครัวเรายากจนมาก!..
ถึงขนาดกับต้องขอข้าววัดกินกันทั้งบ้าน
ข้าวแห้งที่หลวงตาเหลือแล้วไว้ตากนั่นล่ะค่ะ เอามาแช่น้ำให้ข้าวคืนสภาพแล้วนึ่งกินกัน ข้าวเม็ดเล็กๆที่เขาเรียกข้าวปลายเม็ดเล็กๆ
แม่เราก็เอามาทำเป็นข้าวต้มให้ลูกๆกินเพื่อประทังความหิว..

เรามีพี่น้องทั้งหมด 6คน ชาย2 หญิง4
เราคนที่4....
ครอบครัวเราไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง
อาศัยอยู่เฝ้าดูแลสวนให้คนรวย
แลกกับข้าวเดือนละ 1 กระสอบ
พร้อมเงินไม่มากนัก เครื่องอำนวยความสะดวกแบบสมัยนี้ไม่มีหรอก.

มีเพียงตะเกียงใส่ไส้เติมน้ำมันก๊าดจุดให้แสงสว่างในเวลากลางคืน ....
พี่ชายคนโตบวชเรียนได้ข้าวก้นบาตรมาช่วยแบ่งเบาภาระอีกทางนึง พ่อเราเป็นนายพราน หาของป่ามาขาย พอได้เงินมาจุนเจือครอบครัวอีกทาง ส่วนแม่เป็นแม่บ้านคอยดูแลลูกๆปลูกผักปลูกหญ้าขายทำให้มีรายได้เยอะขึ้น

  เรียนประถม... สมุดหนังสือเสื้อผ้า

ชุดนักเรียนใหม่ๆไม่มี ไม่เคยได้ซื้อ รอรับบริจาคของคนอื่นทั้งหมด
ถึงแม้จะลำบาก แต่ครอบครัวเรา
ก็มีความสุขนะ อยู่แบบพอเพียง กินข้าวนั่งล้อมวงกัน กับข้าวเพียงน้อยนิด พ่อแม่ก็ให้ลูกๆกินอิ่มทุกมื้อ ถึงแม้บางครั้ง
พ่อกับแม่ต้องรอลูกอิ่มก่อนถึงได้กิน หมด อดก็มี..
จบป.6 คิดว่าคงไม่ได้เรียนต่อแล้วล่ะ บังเอิญได้มีผู้อุปการะคุณส่งให้เรียนต่อ

 ม.1-ม.3 เราเป็นเด็กเรียนไม่เก่ง แต่เรามีความขยัน อดทน ไม่เคยติด0.หรือร. เกรดเฉลี่ยแค่2.00 สมัยนั้นใครได้2.5ถือว่าเก่งสุดๆอ่ะ!!!.. มีความรับผิดชอบต่องานทุกอย่าง ตื่นแต่ตี4ทุกวัน นึ่งข้าว หาบน้ำเดินเป็นกิโล มาใส่ตุ่มให้เต็มทุกวัน ก่อนที่จะแต่งตัวไปโรงเรียน มีรถรับ-ส่ง ตอนเย็นกลับถึงบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าถือเสียมกะคุถังใบเล็กๆ 

เดินลุยลงทุ่งนา
หาหอย เก็บผัก ขุดปู เลี้ยงควาย กลับขึ้นมานึ่งข้าวหาบน้ำ ช่วยแม่ทำกับข้าวแบบนี้ทุกวันๆ จนจบม.3 ติดต่อผู้มีอุปการะคุณไม่ได้ อยากเรียนต่อคงไม่ไหว
สงสารแม่เลยต้องหยุดเรียน

  ชีวิตเริ่มดีขึ้น... ได้ทำงานร้านขายยา

กินนอนในร้านเสร็จสรรพ ได้เงินเดือนๆละ800บาท แบ่งเก็บบ้างให้แม่บ้าง บางเดือนแม่มาเบิกล่วงหน้าทำงานฟรีก็มี
พร้อมกับลงเรียนกศน.(ส-อ)จนจบม.6
จนมีเงินเดือนเพิ่มเป็น1,200บาท
(โคตรดีใจเลย)

  จุดเปลี่ยนของชีวิต.....

อายุ22ปีลุยๆทำงานอย่างเดียวค่ะ ส่งเงินให้แม่แบ่งอีกส่วนจ่ายผ่อน-ส่ง
เครื่องใช้อำนวยความสะดวก ทีวี ตู้เย็น พัดลม ตู้เตียงพร้อมกับเช่าห้องพักส่วนตัว
จนมีครบทุกอย่าง จากที่ไม่เคยมี.... เป็นช่วงที่มีความสุขมากๆค่ะ ใช้ชีวิตแบบเฮฮา กิน เที่ยว เล่น สนุกสนาน เพราะทำงานได้มีเงินซื้อกินซื้อใช้แต่ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ถึงครอบครัวเราจะยากจนพ่อแม่สอนตลอดให้เราเป็นคนดีไม่ลักขโมยใครเขานะลูก...จดจำถึงทุกวันนี้
............ช่วงนี้แม่เก็บเงินซื้อที่ดินแปลงเล็กๆปลูกบ้านเป็นของครอบครัวเราเองแล้ว เลิกเฝ้าสวน...มาเช่านาคนอื่น จ่ายค่าเช่าเป็นข้าวแทนเราได้2ส่วน เจ้าของนา1ส่วน หลังจากนั้นก็ทำนาเรื่อยมา....

   อายุ27-29.....

เรียนเสริมสวยจบเปิดร้านได้3ปี รายได้ดีมากๆค่ะ แต่งงานมีครอบครัวมีลูก ชีวิตถือว่าโชคดี เพราะสามีดูแลเราดีด้วย วันนึงต้องปิดร้านลงเสียดายมากๆเพราะมือแพ้สารเคมีเทียวฉีดยาเป็นว่าเล่น ตัดสินใจปิดร้านค่ะ.... อยู่บ้านเป็นแม่บ้านคอยรับ-ส่งลูกเรียนนั่งๆ
นอนๆเบื่อๆก็คนเคยทำงานเนอะให้อยู่เฉยได้นานเท่าไหร่จริงมั้ย?..
เริ่มหางานมาทำที่บ้านทุกอย่างเอามาทำแล้วได้เงินเอาหมด

   หันมาเล่นออนไลน์คลายความเหงา

ไม่ได้ออกไปไหน ไม่มีเพื่อน เล่นเฟส,
เล่นไลน์,โซเชียลต่างๆ

สุดท้ายเราก็ผันมาจับงานเป็นแม่ค้าออนไลน์
ยอมรับเลยว่าชอบมาก รายได้ดี เพื่อนเยอะแยะ ไม่เหงาอีกแล้ว 555
แถมงานที่เราทำเป็นนายตัวเองด้วยจร๊า!...

ท้ายนี้...เราต้องขอขอบคุณเพื่อนๆ
ชาว Steemit ทุกคน
ที่อ่านเรื่องราวของเราจนจบถึงบรรทัดนี้!..

หากเพื่อนๆมีเรื่องราวดีๆ
นำมาแบ่งปันเราบ้างนะ ขอบคุณค่ะ😍