The first close friend in life. เพื่อนแท้คนแรกในชีวิต
👋Hello steemit friends❤
หวนคำนึงนึกถึงตอนเป็นเด็กอยากจะพาเพื่อนๆไปรู้จักกับเพื่อนแท้คนแรกในชีวิตของเฟิร์น เด็กผู้หญิงผมเปียสีทองสวมชุดซานต้าครอสสีแดง ความทรงจำครั้งนั้นมันเกิดขึ้นจาก..เมื่อก่อนพ่อและแม่นำเฟิร์นไปให้คุณยายเลี้ยงตั้งแต่อายุ10เดือนจน7ขวบเพราะท่านต้องทำงานและคุณยายท่านก็อยู่คนเดียวมีเราไปอยู่ด้วยคงแก้เหงาได้ เฟิร์นเชื่อว่าทุกท่านต่างต้องเคยมีตุ๊กตาตัวโปรดกันใช่มั้ยคะ เฟิร์นก็เหมือนเด็กๆทั่วไปแหละค่ะเคยผ่านโมเม้นแบบนั้นมาแล้ว ตอนเด็กๆเฟิร์นเรียนโรงเรียนเตรียมอนุบาลแถวเจริญกรุง เป็นโรงเรียนเล็กๆชื่อว่า "ต้นส้ม" เจ้าของเหมือนเค้าจะเป็นคนจีนนะคะเพราะจำได้ว่ามีภาษาจีนเป็นชื่อโรงเรียนด้วย+กับอาหารกลางวันคือข้าวต้มทุกวันเลย ทั้งข้าวต้มหมูข้าวต้มฟักทองและอีกบลาๆ ค่าเทอมก็แสนจะแพงเดือนละ3000กว่า ในตอนนั้นเฟิร์นเป็นเด็กที่ไม่มีเพื่อนซักเท่าไร เวลาอยู่โรงเรียนเฟิร์นจะชอบอาเจียนทุกตอนเที่ยงเสมอ ด้วยเพราะเฟิร์นไม่ชอบทานข้าวต้มมากกินทุกวันก็เบื่อคนดูแลก็ตักให้เราเยอะมากบังคับให้กินให้หมดพอเกินขีดจำกัดเราก็อาเจียนออกมา เพื่อนๆก็ไม่ชอบคุยกับเราคงเพราะเห็นเราชอบอาเจียนไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ เว้นแต่จะมีเพื่อนผญ.ที่เล่นกับเฟิร์นเธอชื่อป๊อปเป็นลูกคนจีนน่าตาน่ารักขาวๆคนเดียวเท่านั้น เฟิร์นอยู่กับยายบ้านก็หลังใหญ่ดูเหมือนจะมีความสุขเพราะยายตามใจทุกอย่างเลี้ยงเราอย่างดีจนเราเรียกท่านว่าแม่มาจนทุกวันนี้ แต่ก็มีแอบเหงาบ้างเพราะแถวนั้นไม่ค่อยจะมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเราไม่มีเพื่อนเล่นแถวบ้านเลย มีอยู่วันหนึ่งยายไปซื้อของแถวสะพาน2 ในมือของยายหิ้วตุ๊กตาตัวหนึ่งน่าตาน่ารักถักผมเปียใส่หมวกและสวมชุดสีแดง ยายบอกว่ากลัวเราเหงาเอามาให้เล่นแก้เหงาได้ เฟิร์นดีใจมากรีบแกะถุงที่ห่อตุ๊กตาออกมาทันที แต่น่าเสียดายสาวน้อยผมทองถักเปียตัวนี้ผมเธอร่วงเยอะมาก ยายกลัวว่าผมที่หลุดจะเข้าจมูกเราแล้วหายใจไม่ออก(ตอนเด็กๆเฟิร์นเป็นคนขี้โรคค่ะ)ยายเลยตัดผมเธอออกจนหมดกลายเป็นตุ๊กตาหัวล้านใส่หมวกสีแดงแต่ก็น่ารักไปอีกแบบนะคะ เฟิร์นมีเธอเป็นเพื่อนเล่นมาตลอดทุกเช้าจะมาปั่นจักรยานละเอาเธอไว้ที่ตะกร้าหน้ารถปั่นเล่นอยู่ในสวน บางทีก็ปูเสื่อนั่งเล่นขายของกับเธอ เธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเฟิร์นในตอนนั้นเพราะเราไม่ค่อยจะมีเพื่อน เธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่เล่นกับเราเสมอเธอไม่เคยต่อว่าหรือทิ้งเราไปไหน ก่อนนอนเฟิร์นต้องกอดเธอและห่มผ้าด้วยกันไม่งั้นจะนอนไม่หลับ เรารู้สึกว่าตอนเรียนอนุบาลเราเป็นเด็กที่โดดเดี่ยวมากแต่กลัวอะไรละเรามีเธออยู่ทั้งคนตอนพักเที่ยงเราไม่มีเพื่อนเล่นเราก็เล่นกับเธอเราจะนำเธอไปโรงเรียนด้วยทุกวัน เรารู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่มีเธออยู่เคียงข้าง ถึงในตอนนี้เฟิร์นจะโตแล้วไม่ได้หมกหมุ่นอยู่กับตุ๊กตาตัวนี้เหมือนแต่ก่อนเก็บเธอเอาไว้ในตู้กระจก แต่เราไม่มีทางลืมความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกันในช่วงเวลาหนึ่งอยากย้อนเวลากลับไปขอบคุณเธอในวันนั้นที่ยอมเล่นเป็นเพื่อนกับเด็กคนหนึ่งทั้งที่คนอื่นไม่มีใครอยากจะเล่นกับเราเลยขอบคุณที่ทำให้เราไม่เหงาและไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแม้แต่น้อย ก็แน่นอนใครจะลืมเพื่อนแท้คนแรกในชีวิตได้ล่ะจริงมั้ย😊
**สำหรับวันนี้เฟิร์นขอตัวลาไปก่อนนะคะทุกท่าน ขอบคุณทุกท่านสำหรับโหวตและติดตามนะคะ** Follow Me: @fernly