Girl with disappear color box. เด็กหญิงกับกล่องสีที่หายไป✏
👋Hello steemit friends❤
เวลาประมาณบ่าย3โมงครึ่ง เฟิร์นนั่งดูทีวีอยู่ตามปกติ เป็นเวลาที่น้องฟ้าเลิกเรียนกลับมาบ้านพอดี แต่วันนี้น่าแปลกน้องไม่เดินเข้าบ้านมาด้วยความร่าเริงเหมือนทุกวัน ดูนางเศร้าๆซึมๆ ตอนแรกเฟิร์นก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักแต่ด้วยความที่เป็นห่วงน้อง จึงตัดสินใจเดินเข้าไปชวนคุยปกติเลยถือโอกาสหลอกถามนางว่าเป็นอะไรหรือเปล่า มีไรคุยกับพี่ได้นะ น้องก็พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสากลับมาว่า ถ้าฟ้าบอกพี่เฟิร์นอย่าบอกแม่ได้มั้ย? เฟิร์นจึงรีบตอบกลับไปทันทีว่า ไม่บอกหรอก พลางยกนิ้วก้อยขึ้นมาสัญญา นางก็เล่าทั้งน้ำตาซึม "วันนี้สีหายเพื่อนยืมไปแล้วเอาไปเลยพร้อมบอกว่าเป็นของเขาทั้งๆที่เพิ่งยืมฟ้ามา ฟ้าเสียดายแม่อุส่าซื้อให้"
เมื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก เพราะเมื่อน้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ทำให้นึกถึงเรื่องของตนเองเมื่อสมัยอยู่ป.3
จำได้ว่าช่วงนั้นไปคาร์ฟูกับพ่อและแม่ เราเดินไปที่แผนกเครื่องเขียนไปวนอยู่กับสีตั้งนานสองนาน แม่สังเกตเห็นอย่างนั้นจึงถามเราว่าอยากได้มั้ยแม่จะซื้อให้ เฟิร์นดีใจมากแต่ก็แอบเกรงใจเพราะราคาค่อยข้างแพงเอาเรื่องอยู่ แต่ท่านก็ยังย้ำว่าจะซื้อให้เราจึงตอบรับทันที ตอนนั้นในใจคิดแต่ว่าจะดูแลรักษาให้ดีที่สุดเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ พอกลับบ้านมาก็ช่วยกันกับแม่เอาปากกาเมจิกมาระบายขีดๆที่ตัวสีทุกอันกลัวหายค่ะ พอวันจันทร์มีคาบเรียนวิชาศิลปะพอดี นึกได้ว่าเรายังทำงานค้างไม่เสร็จในคาบแรกจึงนำสีกล่องนั้นขึ้นมาระบาย ใกล้เหตุการณ์สำคัญแล้วตั้งใจอ่านกันดีๆนะคะเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เฟิร์นจำได้ไม่เคยลืมเลย มีเพื่อนคนนึงเธอชื่อว่า"มิม"เธอเป็นเหมือนหัวโจกใหญ่ในชั้นนั้นเพื่อนๆทุกคนต่างก็เรียกเธอว่า "พี่มิม"รวมถึงเราด้วย เธอเดินมายืนที่โต๊ะของเฟิร์นแล้วถามว่า ซื้อมาใหม่หรอ เราก็ตอบว่าใช่ซื้อมาเมื่อวานใหม่ๆเลย สักพักเสียงกริ่งหมดคาบพอดี เฟิร์นจึงหันหลังเอาของเก็บใส่กระเป๋าหันกลับมากล่องสีก็หายไปแล้ว ตอนนั้นตกใจมากไม่รู้จะทำยังไงคาบต่อไปก็เรียนศิลปะแล้ว เมื่อถึงคาบเรียนเฟิร์นก็ไล่ถามเพื่อนๆทุกคนว่าเห็นสีเรามั้ย ก็ได้คำปฏิเสธตอบกลับมาจนหมดทุกคนน้ำตาก็เริ่มซึมเอ่อ ในที่สุด"พี่มิม"นางก็นำสีจากไหนไม่รู้ขึ้นมาอวดเพื่อนๆว่าซื้อมาใหม่เรามองไปที่สีที่นางระบายอยู่มีรอยปากกาเมจิกขีดอยู่ที่แท่งสี เราจำกล่องสีของเราได้ จึงเดินไปพูดว่านี่สีเราที่หายไปทำไมไปอยู่กับพี่ล่ะ เธอรีบปฏิเสธทันทีพร้อมว่าเราโกหกพลางชักชวนเพื่อนๆในห้องมาด่าต่อว่าเราด้วย ในตอนนั้นเราเสียใจมากทั้งเรื่องสีที่หายไปและการโดนต่อว่า เรารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับเราเอาซะเลยทั้งๆที่เราก็จำได้ว่ามันคือของเรา เราเสียใจที่สุดตรงที่แม่ตั้งใจซื้อให้เราแล้วเรายังสัญญากับตัวเองอีกว่าจะเก็บรักษามันให้ดี แต่เรากลับทำไม่ได้อย่างนั้น คงเป็นเพราะเฟิร์นเห็นคุณค่าของสิ่งของที่เป็นของเราทุกอย่างเฟิร์นเป็นคนที่เก็บรักษาของดีมาก ของตั้งแต่เด็กๆก็อยู่มาจนปัจจุบันเรารู้สึกว่าเค้ามีชีวิตมีคุณค่าต่อจิตใจมีความทรงจำดีๆในของทุกๆชิ้น มีเหตุการณ์เรื่องราวมากมายมีความหมายอยู่ในตัวของมัน วันนั้นเราร้องไห้จนแม่มารับเฟิร์นที่โรงเรียนเรารีบวิ่งไปกอดแม่พร้อมพูดคำขอโทษไปหลายครั้ง เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นเหมือนฝันร้ายในชีวิตของเฟิร์นมาจนทุกวันนี้ เฟิร์นเป็นคนที่นิสัยแย่อย่างหนึ่งคือจะจำเรื่องราวที่ร้ายๆในชีวิตได้ดีจำฝังใจ จนตอนนี้เขียนเล่าไปน้ำตายังไหลไปอยู่เลย หากย้อนเวลากลับไปได้คงไปบอกครูแต่ในนั้นเรายังเด็กเราไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรได้แต่ร้องไห้ฟูมฟาย ความไร้เดียงสามันช่างโหดร้าย ทำไมคนที่เข้มแข็งกว่าต้องเห็นแก่ตัวอยากได้ของผู้อื่น แต่ในตอนนี้ก็คงไม่ถือสาหรอกค่ะเพราะเรายังเด็กกันทั้งคู่อารมณ์อยากมีอยากได้แบบนี้เป็นเรื่องปกติ
กลับมาที่เรื่องของน้องฟ้า เราบอกกับน้องไปว่า "ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่อย่าไปโกรธเคืองเพื่อนเลยเค้าคงอยากมีเหมือนกับเรานั่นล่ะแบ่งๆกันไปนะ" นางก็เชื่อฟังอย่างว่าง่ายเลิกเสียใจแล้วกลับมายิ้มได้เสียที เฟิร์นคิดว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นมันเป็นบทเรียนทำให้เราแก้ปัญหาช่วยน้องได้ต้องขอบคุณ "พี่มิม" คนนั้นที่ให้บทเรียนอันมีค่าราคาแพงนี้แก่เรา
**สำหรับวันนี้เฟิร์นขอตัวลาไปก่อนนะคะทุกท่าน ขอบคุณทุกท่านสำหรับโหวตและติดตามนะคะ** Follow Me: @fernly