ประสบการณ์เรื่องหลอนของฉัน

ได้อ่านโพสต์ของพี่สะใภ้เล่าประสบการณ์เรื่องหลอน ในความคิดของฉันเบื้องต้นเมื่อพูดถึงเรื่องหลอน ก็จะคิดไปถึงเรื่องราวเกี่ยวกับผี ฉันจึงคิดว่า คงจะไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมในครั้งนี้ เพราะว่าฉันไม่เชื่อเรื่องผี ในตอนแรกเมื่อฉันยังเป็นเด็กยังไม่มีความรู้ ก็เชื่อทุกอย่างตามที่เค้าว่ากัน และคนที่ฉันรู้จักเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็กเค้าก็กลัวผีกันทุกคน ฉันเลยต้องกลัวด้วย ในสังคมไทยฝักลึกเกี่ยวกับเรีองผีนี้มายาวนาน ทั้งจากครอบครัว สังคมรอบด้าน และสื่อต่างๆ ในทีวี หรือ ภาพยนต์ ยกตัวอย่างเช่น หนังแม่นาค กวาดรายได้ถล่มทลายทุกครั้งที่มีการสร้าง แต่ในตอนต้นฉันเกริ่นไว้ว่า ไม่เชือเรื่องผี แล้วฉันมาเลิกกลัวผีเอาตอนไหน คำตอบคือเลิกกลัวผีเอาตอนที่พี่ชายของฉัน ได้นำหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า พุทธวจน มาอธิบาย ร่ายยาวหลายเรื่อง และฉันสามารถ เข้าใจได้ว่า การกลัวผีคือจิตปรุงแต่งของเราเอง มันปลดล็อคความคิดของฉันได้เลยค่ะ ฉันไม่กลัวผีอีกต่อไป ฉันคิดว่าฉันกลัวความมืด พออยู่ในที่มืดก็จะเริ่มมโนทันที ในเมื่อผีไม่สามารถสร้างความหลอนให้กับฉันได้ แล้วอะไรล่ะในความคิดของฉันที่จะสร้างความหลอนให้กับฉันได้ ตอบเลยสิ่งนั้นคือมนุษย์ ที่มีจิตวิปริต เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันยังเรียนรามที่กรุงเทพฯ ในวันหนึ่งเวลามะมาณตี 5 กว่าๆเกือบ 6 โมงเช้า ฉันต้องไปขึ้นรถเมล์ เพื่อไปเรียน ราม 2 ซึ่งตอนนั้นฉันพักอยู่ที่ กม. 8 ฉันข้ามสะพานลอย เพื่อไปขึ้นรถเมล์ และบนสะพานลอยนั้นมีฉันเดินอยู่คนเดียว ฟ้าเริ่มสางแล้ว ฉันมองไปหลังกำแพง หลังป้ายรถเมล์ เห็นชายคนจึงยืนยิ้ม และตาเค้ามองมาที่ฉัน ทันใดนั้นเค้าก็ควักของลับของเค้าออกมาโชว์ พร้อมทำหน้าตาโรคจิต ฉันกรี๊ดและวิ่งกลับหอไม่ได้ไปเรียนในวันนั้น ฉันรู้สึกกลัว และทำร้ายจิตใของฉันมาก และคิดว่าเราเดินปะปนกับคนจิตไม่ปกติ โดยที่เราไม่รู้เลย เป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก และมีอีกเหตุการณ์นึงบนรถเมล์ ฉันนั่งและมีชายคนนึงมายืนตรงกับที่นั่งของฉัน ในวันนั้นในรถคุณแน่นมาก ผ่านไปสักพัก ชายคนที่มาโหนตรงกับที่นั่งของฉัน ก็เริ่มปฏิบัติการ เอาอวัยวะเพศมาถูกับแขนของฉัน ฉันตกใจมากเลยและโกรธด้วย ฉันจึงควักมีดคัตเตอร์สำหรับไว้เหลาดินสอขึ้นมา แล้วกดเลื่อนขึ้นลง แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองชายคนนั้น โดยไม่ได้กล่าวอะไร แค่ส่งสายตาบอกไปว่า ถ้าไม่หยุดการกระทำหยาบคายนี้ ฉันจะกรีดเป้าคุณนะคะ เท่านั้นแหละชายนั้นก็หายไปเลยค่ะ เอาจริงๆฉันไม่ได้จะกรีดเค้าจริงๆหรอกค่ะ วันนั้นจึงเป็นอีกวันนึงในกรุงเทพ ที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่มากและไม่อยากอยู่กรุงเทพอีกต่อไป และมีอีกเหตุการณ์นึงตอนนั้นย้ายหอมาพักอยู่แถวมีนบุรี ห้องพักอยู่ชั้นล่างสุด ก็ซักผ้าและตากไว้หลังห้อง ซึ่งมีกรงเหล็กกั้นไว้ กลับมาจากเรียน จะเก็บผ้าไปพับเข้าตู้ พอหยิบกางเกงในมาก็สังเกตุเห็นกางเกงในที่ตากไว้กับที่ตากเป็นพวง เกือบ 10 ตัว โดนตัดที่เป้าหมดเลย ก็คิดว่าอีกแล้วเหรอ เท่านั้นยังไม่พอ มีเสียงมาตามสายด้วยทำเสียงครวญคราง และยังมีเมือกๆที่ลูกปิดประตู ฉันตัดสินใจย้ายหอเลยค่ะ สยองมากเหมือนเค้าคอยเฝ้ามองความเคลื่อนไหวของเราอยู่ เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วทำให้ฉันอยู่ในกรุงเทพไม่ค่อยมีความสุขเลยค่ะ
สำหรับฉันแล้วผีไม่น่ากลัวเลย อย่างน้อยผีก็ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกกลัวได้อย่างที่คนโรคจิต ทำให้ฉันรู้สึกกลัวได้ นี่คือเรื่องหลอนที่สุดสำหรับฉันที่เคยเจอมา ฉันได้แต่หวังว่าจะไม่เกิดขึ้นกับฉันอีก หรือเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย