เรื่องเล่าจากพ่อ #ผีเป้า หรือผีโพง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกท่าน

ฮัลโหลวววว.... วันศุกร์ที่ 26 ก.ค.62 มาล้าววววว....มาล้าววววว กลับมาพบกันอีกแว้วววว.... กลับมาพบกันเช่นเคยเป็นประจำทุกวันค่ะ ช่วงเน้.... ทาง @thaiteam เขาก็มีกิจกรรม การประกวดรูปแบบใหม่ เพิ่งเริ่มจัดขึ้นครั้งนี้เป็นครั้งแรก กิจกรรมนี้เรียกว่า "ประสบการณ์ ที่แปลกประหลาด" เป็นการเขียนเรื่องราว หรือประสบการ์แปลกๆ หลอนๆ ชวนขนหัวลุก ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง หรือจะแต่งขึ้นก็ได้ กิจกรรมก็เริ่มได้มาได้ 1 วันแล้ว เห็นเพื่อนๆ เริ่มส่งเรื่องราวหลอนๆ แปลกๆ มาบ้างแล้ว วันเน้....ก็เลยร่วมกิจกรรมจักหน่อย

ต้องออกตัวก่อนว่าไอ่เรามันเป็นคนร่วมสมัย อยู่กึ่งกลางระหว่างคนสมัยก่อนกับคนสมัยปัจจุบัน เรียกได้ว่าคาบเกี่ยวกันมาเลยทีเดียว แต่เรื่องหลอนๆ นะไม่มีหรอก ส่วนมากจะมโนไปเองแล้วก็หลอนไปเองซะมากกว่า แต่ไม่ถึงกับตาขาว ผีนั้นมีจริงหรือไม่มีจริงก็ไม่รู้เพราะว่าไม่เคยเจอ ถามว่าแล้วกลัวไหม๊ ตอบเลยว่าถ้าเจอก็กลัว มือใหม่หัดเล่า ภาพอาจจะไม่ตรงกับเนื้อเรื่องนาจา....

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่พ่อเคยเล่าให้ฟังตั้งแต่ตอนเป็นเด็กๆ ครอบครัวเรามีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 5 คน มีพ่อแม่ บัว และน้องๆ อีก 2 คน ช่วงที่เป็นวัยเด็กครอบครัวบัวส่วนมากจะอาศัยนอนที่ไร่ ไม่ค่อยได้กลับเข้ามานอนที่บ้าน โดยพ่อให้เหตุผลว่า ไร่กับบ้านมันไกลกันมันเสียเวลาเดินทาง ถ้านอนอยู่ที่ไร่ตื่นเช้ามาก็ทำไร่ได้เลย ซึ่งหลังจากกินข้าวกินปลามื้อค่ำแล้ว พ่อมักจะเล่านิทานให้บัวและน้องๆ ฟัง บางวันก็เล่าเรื่องผี ซึ่งตอนที่พวกเราเป็นเด็กกลัวมากๆ แต่ก็ชอบฟังที่พ่อเล่า พ่อเป็นคนที่เล่าเรื่องเก่งมาก มีน้ำเสียงเป็นจังหวะจะโคน เวลาเล่าเรื่องต่างๆ แล้วได้อรรถรสมาก ไปค่ะไปฟังพ่อเล่าเรื่องราวชวนสยองกัน

เรื่องมีอยู่ว่า ในสมัยก่อนตอนนั้นพ่อกับแม่แต่งงานได้ประมาณปีกว่าๆ บัวก็มีอายุได้ประมาณ 7-8 เดือน คือแต่งงานไม่นานแม่ก็ท้องและมีบัว ช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูฝน ช่วงเริ่มต้นทำนา พ่อกับแม่และบัว ก็นอนอยู่ที่กระต๊อบปลายนา เพราะพ่อต้องตื่นมาไถนาแต่เช้า ตอนกลางวันพ่อก็จะไถนา ส่วนแม่ก็จะถางหญ้าที่อยู่บริเวณคันแถนา พอตกเย็นหลังจากอาบน้ำอาบท่า กินข้าวเย็นแล้ว ช่วงนั้นกลางคืนฝนก็ตกพรำๆ เกือบทุกคืน พ่อก็จะออกไปหาใต้กบ ใต้เขียด หรือภาษากลางเรียกว่า ส่งกบส่งเขียด เพื่อมาเป็นอาหาร ก็ไม่ได้ไปหาที่ไหนไกลหรอกค่ะ แถวๆ บริเวณนาของตัวเองนั่นแหล่ะ โดยพ่อจะมีไฟฉายคาดหัว ไว้สำหรับส่งกบและเขียด มือขวาก็ถือไม้แหลมๆ คล้ายฉมวก ไหล่ซ้ายก็สะพายข้องไว้ใส่กบและเขียด

ในคืนที่ท้องฟ้ามืดมิด คืนนั้นเป็นคืนข้างแรม ไม่มีแม้แต่แสงจันทร์ อากาศเย็นยะเยือก ในยามที่สายฝนโปรยปราย คืนนั้นมันเย็นกว่าปกติ เสียงกบเสียงเขียดร้องระงมอยู่ทั่วทั้งท้องนา พ่อก็เดินออกหากบหาเขียดไปทั่วทั้งท้องนา ระหว่างก้มๆ เงยๆ จับกบอยู่นั้น พ่อก็สังเกตเห็นดวงไฟลอยไปลอยมา อยู่แถวๆ นาที่อยู่ติดกัน ซึ่งเจ้าของก็เป็นญาติกันนั่นแหล่ะค่ะ พ่อก็คิดว่า เอ๋!!!....หรือตาเสาร์แกจะมาหาส่งกบส่งเขียดเหมือนกัน ก็เลยเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะทักทาย แต่สิ่งที่พ่อเห็นไม่ใช่ตาเสาร์ แต่เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ ตัวล่ำๆ นุ่งกระโจงแบบคนสมัยโบราณไม่ใส่เสื้อ ทันใดนั้นเอง!!!.... มันก็หันขวับกลับมาตรงบริเวณจมูกมีสีแดงเหมือนดวงไฟเล็กๆ ซึ่งไม่ใช่ส่องกบอย่างที่พ่อคิด ดวงตาแดงกล่ำ มือทั้งสองจับขากบใส่ปาก กบยังไม่ตายยังร้องอ๊อบ....อ๊อบ แต่ว่าขาทั้งสองข้างของกบฉีดขาดออกจากลำตัวแล้ว ชายคนนั้นก็มองที่พ่อด้วยสายตาเขม็ง แล้วก็หันกลับไปกินกบตัวนั้นต่อ ด้วยความที่พ่อเคยบวชเรียนมาแล้วก็เลยไม่กลัวผีพวกนี้ พ่อก็เลยได้แต่สวดแผ่เมตตา แล้วก็เดินหาส่องกบส่องเขียดต่อไป เมื่อได้เยอะพอที่จะทำอาหารแล้ว พ่อก็เดินกลับกระต๊อบที่อยู่ปลายนา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง เพราะพ่อกลัวว่าแม่จะเกิดความกลัวไม่กล้ามานอนนาอีก บัวก็เลยถามว่าอ้าวแล้วทำไมผีเป้ามันไม่ทำอะไรพ่อ พ่อตอบว่า ผีเป้ามันไม่ทำอันตรายคนหรอก มันกินแค่พวกสัตว์ตัวเล็กๆ ดิบๆ เท่านั้นเอง เมื่อเราไม่ได้ทำอะไรเขา เขาก็ไม่ทำอะไรเราเหมือนกัน

เป็นไงกันบ้างคะกับเรื่องสยองขวัญเรื่องแรกของบัว ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะส่งเรื่องเข้าร่วมกิจกรรมหรอกค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีประสบการณ์ แต่นึกขึ้นได้ว่าตอนเป็นเด็กพ่อเล่าเรื่องผีให้ฟังบ่อยๆ ตอนนั้นที่ฟังรู้สึกกลัวมากๆ กลางคืนปวดฉี่ก็ไม่กล้าลุกไปฉี่ เดี๋ยวนี้หรือค่ะ....หายกลัวแล้ว....ยังค่ะ ก็ยังกลัวค่ะถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอ เรียกได้ว่ามันปลูกฝังความกลัวมาตั้งแต่เด็กๆ เลย เพื่อนๆ คนไหนมีเรื่องราวชวนขนหัวลุก ส่งเข้าร่วมกิจกรรมกันได้นะคะ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....

Posted using Partiko Android