ถวิลหาอดีต #วัยเด็กไร้เดียงสา

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกท่าน

ฮัลโหลวววว.... วันพฤหัสบดีที่ 26 ก.ย. 62 มาล้าววววว....มาล้าววววว กลับมาพบกันอีกแว้วววว.... กลับมาพบกันเช่นเคยเป็นประจำทุกวัน วันเน้....ของส่งเรื่องราวที่ประทับใจในวัยเด็กมาเล่าสู่กันฟังค่ะ เคยมีคนกล่าวไว้ว่าเมื่อยิ่งแก่ก็จะยิ่งคิดถึงวัยเด็ก อันนี้ยอมรับเลยค่ะว่าเป็นเรื่องจริง ตอนเป็นเด็กก็อยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่ก็อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ช่วงในวัยเด็กเป็นช่วงที่สนุกสนาน ไม่ต้องคิดไม่เครียดอะไร กินเล่นไปตามประสาเด็ก ตอนบัวอายุประมาณ 7 ขวบ ก็เริ่มเข้าเรียนชั้นป.1 ช่วงนั้นครอบครัวก็จะกินนอนที่ไร่เลย ที่ไร่ปลูกข้าวโพดสำหรับเลี้ยงสัตว์ขายค่ะ ดังนั้นเวลาที่ไปโรงเรียนแม่ก็จะเดินมาส่งให้พ้นป่า และเข้าใกล้เขตหมู่บ้านมากที่สุด แล้วก็จะเดินกลับไร่ บัวก็จะเดินไปโรงเรียนต่อคนเดียว ระยะทางจากไร่ไปโรงเรียนก็ประมาณ 4 กิโลเมตร ถ้าช่วงหน้าฝนก็จะเดินทางลำบากหน่อย เพราะถนนหนทางเป็นโคลนทั้งหมด บัวต้องเอารองเท้าใส่ไว้ในย่ามก็กระเป๋านักเรียนนักแหล่ะค่ะ แล้วก็เดินเท้าเปล่าไปโรงเรียน พอใกล้จะถึงโรงเรียน ก็จะมีคลองน้ำเล็กๆ บัวก็จะล้างเท้าและใส่รองเท้าก่อนเข้าโรงเรียน ก็เป็นแบบนี้อยู่เป็นปีค่ะ อันที่จริงบัวมีบ้านนะคะ แต่ว่านานๆ ถึงจะกลับไปนอนบ้านที อย่างเช่นก่อนมีงานบุญแม่ก็จะพาไปนอนบ้าน เพื่อทำขนมไปทำบุญที่วัด หลังจากทำบุญที่วัดก็จะกลับไปไร่เหมือนเดิม เพราะมีงานที่ไร่ให้ทำอยู่ตลอดเวลา

จนบัวขึ้นชั้นป.2 ก็เริ่มมีเพื่อนจากไร่ข้างๆ ซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกันกับบัวย้ายมาอยู่ใหม่ คือ @paopaoza นั่นเองค่ะ บัวก็เลยมีเพื่อนเดินไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน แล้วก็มีเพื่อนไร่ข้างๆ เพิ่มมาอีกเป็นผู้ชายซะด้วย ทำให้บัวมีความรักครั้งแรก แบบว่ารักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่ง 555 พอมีเพื่อนร่วมทางหลายๆ คนก็เริ่มสนุก โรงเรียนเลิกตอนเดินกลับไร่ พวกเราก็จะเดินกลับไร่กันเป็นกลุ่มอายุก็รุ่นราวคราวเดียวกัน ร้องเพลงกันไป วิ่งไล่จับกันไป

ระหวางทางที่กลับไร่ก็จะเป็นทุ่งนาข้าวของชาวบ้าน ก็จะมีทั้งนกต่างๆ ปลา กบ เขียด และแมงดา ซึ่งเมื่อก่อนไม่ต้องกลัวเรื่องสารพิษในนาข้าว พวกเราก็จะแวะจับกบ จับเขียด หรือแมงดานาก่อนกลับไร่ ซึ่งมีเยอะมาก บางวันบัวได้กบตัวใหญ่ๆ แมงดานากลิ่นฉุนๆ หอม และไข่แมงดาไปฝากแม่ด้วย อาหารมื้อค่ำที่กินพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว ก็จะเป็นอาหารที่บัวจับได้จากท้องนาก่อนถึงไร่นั่นแหล่ะค่ะ หลังจากทานข้าวปลาอาหารเสร็จแล้ว ก่อนนอนพ่อก็จะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังทุกคืน แล้วพ่อก็เป็นคนที่เล่าเรื่องสนุกน่าติดตาม ชีวิตตอนนั้นไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองลำบากเลย มีแต่ความสุข ตื่นเช้ามาไปโรงเรียน บางวันแม่ก็เอาอ้อยควั่นมาใส่ถุงให้บัวไปขายเพื่อนที่โรงเรียน เพราะที่ไร่ปลูกทุกอย่างที่กินได้ค่ะ พอขายได้เงินตอนเย็นก็เอาเงินที่ได้ไปซื้อไข่ไก่บ้าง น้ำปลา ผงชู เกลือ น้ำมันพืช พวกเครื่องปรุงในครัว บางวันก็ซื้อน้ำมันก๊าด เพราะเมื่อก่อนอยู่ไร่กลางคืนต้องใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าดเพื่อให้แสงสว่าง

เสาร์-อาทิตย์ หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์บัวก็จะช่วยงานที่ไร่ ก็จะดายหญ้าในไร่ข้าวโพดบ้าง ใส่ปุ๋ยบ้างแล้วแต่ว่าช่วงนั้นที่บ้านจะปลูกอะไร ทีไร่บัวจะมีตาน้ำอยู่บริเวณท้ายไร่ น้ำใสและเย็นมากๆ บริเวณนั้นก็จะมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเต็มบริเวณ ช่วงบ่ายๆ ถ้าเพื่อน @paopaoza มาหาที่ไร่บัวก็จะไปเล่นน้ำกับเพื่อนและน้องๆ บริเวณตาน้ำนั้นเป็นเหมือนแอ่งกะทะ มีที่ให้เล่นน้ำ แต่ไม่ใหญ่ถึงกับว่ายน้ำได้ มีต้นไม้ใหญ่บางต้นก็ล้มเอนนอนราบไปกับพื้น พวกเราก็จะขึ้นไปนั่งเล่นกันบนขอนไม้ และปีนไปตามกิ่งไม้ สมมุติว่าตัวเองเป็นลิงเป็นค่าง 555 และในนั้นก็จะมีบรรดานกน้อยใหญ่เต็มไปหมดเลยค่ะ ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากๆ แล้วค่ะ นึกแล้วก็อยากย้อนเวลากลับไปช่วงนั้นจัง

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....