สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ทุกคน

ตอนแรกเนี่ย.... ตั้งใจไว้เลยว่าจะลงเมนูกุ้งอีกสักเมนู เพราะช่วงนี้กินแต่กุ้งจริงๆ แต่ดันเจอคุณสามีเบรคเสียหัวทิ่ม ระหว่างนั่งกินข้าวกันอยู่ นางก็ถามขึ้นมาว่าวันนี้จะเขียนบล็อคไหม บัวก็ตอบว่าเขียน นางก็เลยทำถามต่อว่าเขียนเรื่องอะไร บัวก็ตอบกลับไปว่าเรื่องกุ้ง นางก็ทำหน้าแบบเบื่อ แล้วก็พูดขึ้นว่า "กุ้งอีกแล้วหรอ ทำไมเขียนแต่เรื่องกุ้ง เพื่อนๆ ที่อ่านเขาไม่บ่นเบื่อกันบ้างหรือ พักก๊อนนนน...." บัวก็หันขวับไปมองหน้านางทันที แล้วพูดขึ้นว่า "ใคร ใครจะเบื่อ เขียนๆ ไปก็ไม่มีใครมาอ่านหรอก บัวยังไม่มีเวลาอ่านของคนอื่นเลย" แล้วบัวก็กินต่อ พลางคิดในใจ เออ!!!.... เปลี่ยนเรื่องเขียนก็ได้วะ รอให้นางลืมๆ เรื่องกุ้งไปก่อน เดี๋ยวค่อยมาเขียนเรื่องกุ้งใหม่ 555

วันเน้.... ก็เลยจำเป็นต้องไปหาเลือกรูปท้องฟ้ามาเขียน เพราะช่วงนี้ก็ไม่ได้ออกไปไหน ชายหาดก็ยังไม่เปิด ถึงเปิดก็นักท่องเที่ยวก็คงไม่เยอะเหมือนกับบางแสนเมื่อวาน ที่เปิดหาดแล้ว นักท่องเที่ยวแห่มาเที่ยวจนเต็มชายหาดไปหมด เห็นแล้วสยองเลย เพราะคนเยอะจริงอะไรจริง แถมแต่ละคนไม่มีใครสวมหน้ากากสักคน แหม่!!!.... พูดแบบนี้ คงจะมีคนย้อนว่า ไปเที่ยวทะเลใครเขาใส่หน้ากากกันเล่า ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าเกิดมีใครสักคนมีเชื้อ งานนี้บรรเทิงแน่ๆ ส่วนทางภูเก็ตเห็นข่าวว่าเปิดแหลมพรหมเทพ แต่ชายหาดอื่นๆ เปิดหรือเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจ แต่ช่วงนี้ถึงเปิดนักท่องเที่ยวก็คงจะน้อย เพราะฝนตกทั้งวัน

ว่าด้วยเรื่องของท้องฟ้า ไม่ต้องสังเกตก็รู้ได้เลยว่า มันไม่เหมือนกันเลยในทุกวัน บางวันก็สดใส บางวันหม่นหมอง เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพอากาศ บางทีอารมณ์คนเราก็แปลกนะ ถึงแม้ว่าจะเครียดหรือมีเรื่องกังวลใจ แต่เมื่อได้มองท้องฟ้าที่สดใส ก็กลับทำให้จิตใจเราเบิกบานไปด้วย แต่ยิ่งถ้าอารมณ์เราหม่นๆ เจอท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ก็ทำให้อารมณ์ของเราดาวน์ลงได้ เกิดอารมณ์เหงา เศร้า อะไรประมาณนี้

จิตใจคนเราก็เปลี่ยนแปลงไปตามสภาวะรอบตัว วันไหนเจอเรื่องที่ดียิ้มได้ จิตใจก็สดใสมีความสุข วันไหนเจอเรื่องแย่หน่อย จิตใจก็มีหม่นหมองบ้างไปตามสภาพการณ์ วันไหนท้องฟ้าสดใส ไร้เมฆฝน แดดส่องจนผิวแทบไหม้ วันนั้นจะถ่ายรูปท้องฟ้าออกมาสวยมากๆ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้กันเสมอมา
แล้วเจอกันโพสต์หน้าจ้า เลิฟนะยู้วววว....