เริ่มต้นชีวิตไม่ได้ง่าย แต่ก็ทำได้ไม่ยาก

hello my lovely friends,
สวัสดีค่ะเพื่อนที่น่ารักทุกคน

วันนี้ขอนำเสนอเรื่อง ชีวิตเด็กสาวบ้านนอกคนหนึ่ง ที่เริ่มต้นชีวิต อาจเรียกได้ว่า ค่อนข้างลำบากเลยทีเดียว
ให้เพื่อนๆอ่านเพลินๆ นะคะ อย่าคิดมาก

บางคนพ่อแม่บางคนไม่ได้สร้างอะไรไว้ให้ลูกเลย ทุกอย่างอาจจะได้มาด้วยหยาดเหงื่อ หรือ แรงกาย และน้ำตา

เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวของเจ้าของบล็อก เอง อ่านเพื่อความบันเทิง และให้กำลังใจคนที่ท้อแท้ หมดหวัง มืดมน และหลายๆอย่างที่ถาโถมเเข้ามาในชีวิต จนแก้ปัญหาไม่ได้ อาจจะแชร์ให้ผู้อื่นได้อ่านด้วยก็ได้จ้า

และเรื่องนี้อาจจะรู้จักเรามากขึ้น

เริ่มต้น ตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็ก ชีวิต ไม่ได้สวยหรู อย่างเด็กสมัยใหม่ (พูดไปก็รู้สึกอิจฉาเด็กสมัยใหม่) พ่อแม่ไม่ได้ให้อะไรเรามากเท่าที่ควรจะเป็น แต่เราเองก็ไม่ได้น้อยเนื้อต่ำใจ แต่อย่างใด สู้ชีวิตมาตลอด

เริ่มต้นชีวิตไม่ได้ง่าย แต่ก็ทำได้ไม่ยาก หากเราสู้ และเตือนตัวเองเสมอว่า เราคือ ผู้ชนะ (ผู้ชนะที่นี้ คือ ชนะตัวเอง)

ตอนอายุ 7 ขวบ
ตอนนั้น 7 ขวบ คุณทำอะไรอยู่?

เคยจำได้ตอนอายุ 7 ขวบ จันทร์-ศุกร์ ไปโรงเรียนปกติ เสาร์ -อาทิตย์ ต้องไปช่วยพ่อแม่ตัดอ้อย อ้อยที่เขาเผาแล้วด้วยนะ กลับบ้านมาตัวมอมแมม
(อยากถ่ายรูปตอนนั้นมาก แต่ยังไม่มีโทรศัพท์แบบปัจจุบัน)
แถมกลับบ้านมาต้องทำงานบ้าน ซักผ้า ล้างจาน กว่าจะเสร็จ โอ้โห ร่างกาย เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ใจก้ก็สู้หนักมาก
วันต่อไปยังไปได้อีก ค่าแรงก็ไม่ได้มาก แต่เราก็อยากช่วยพ่อแม่

ตอนเด็ก ขี้เหร่ สุด

ใจจริงอยากได้เสื้อผ้าใหม่ แต่แม่บอกว่า ถ้าอยากได้ก็ต้องทำงานนะลูก แม่ไม่มีเงินซื้อให้ขนาดนั้นหรอก
เรานิ่งไปสักครู่ ก็เลยตอบ โอเค ทำงานก็ได้ แต่หลังจากที่ได้เงินมา มันก็ไม่อยากได้ ของที่เราอยากได้แล้วอ่ะ
เพราะรู้ว่าการใช้แรงหาเงิน มันเหนื่อยมากแค่ไหน
กว่าเราจะได้มาแต่ละอย่าง ต้องทำงาน ถึงจะได้มันมา แม่บอกแบบนี้เสมอ
ตอนเด็กๆ ทำสารพัดอย่างมาก หมายถึง งานหนักๆ นะ ตัดอ้อย เกี่ยวข้าว เกี่ยวถั่ว ดำนา เป็นต้น

ตอนนั้น ยอมรับว่า ลำบากมาก พ่อแม่ถึงกลับต้อง เข้ากรุง ทำงานก่อสร้างที่ กรุงเทพ
เราอยู่บ้านเกิดสองคนกับน้องสาว ข้างบ้านก็ คือ น้าและยาย ที่คอยดูแลเรา
แม่ส่งเงินให้ใช้กับน้องสาว เดือนละ หนึ่งพันบาท
บางเดือน ไม่พอใช้ ต้องไปรับจ้าง ตัดอ้อย กับน้องสาวสองคน ได้มา 250 บาท
กว่าจะได้มา ไอ้เราก็ไม่พักเลยตัดทั้งวัน กลัวไม่มีตังค์ เพราะมีเวลา แค่วันหยุด นอกนั้นก็ไปเรียน

เด็กผู้ชายแน่นอน ฮ่าๆ

ชีวิตในโรงเรียน
ครูถาม: โตขึ้นอยากเป็นอะไรคะนักเรียน? คำถาม Basic ในโรงเรียน
เรา อยากเป็นคุณหมอค่ะ จะได้ดูแลผู้ป่วยและพ่อแม่เวลาเจ็บป่วย
โอ้ย!! ความคิดตอนเด็กยิ่งใหญ่มาก

เป็นคนชอบวิชา ภาษาไทยมาก เลยเรียน ได้ค่อนข้างดี ฮ่าๆ หลงตัวเอง เวลาเขียนตามคำบอก ชอบมาก ยิ่งคำยากๆ ชอบสุด เพราะ เวลาตรวจถูกหมดทุกข้อ พอขึ้น ป.4 อาจารย์ก็เริ่มจับไปแข่งวิชาการ ส่วนใหญ่จะเป็นเล่านิทาน ภาษาอังกฤษ ตอนแรก เขิน
ไม่กล้า อาย ก็เลย ลองสักตั้ง ตั้งแต่นั้นมาเลยชอบ ภาษา มาก ถึงจะเรียนไม่ค่อยดีก็ตาม
จนถึง ป.6 ที่เราได้ทำการแข่งขันระดับเขต แต่ก็มีชนะบ้าง แพ้บ้าง ธรรมดา

โรงเรียนบ้านนอก แต่ก็สอนนักเรียนได้ดี
จากนั้นจึงเปลี่ยน เริ่มเล่นกีฬา แต่ก็มีแข่งวิชาการควบคู่ไปด้วย กีฬาที่เล่น คือ ฟุตบอล
เราเล่นปีกซ้าย เริ่มเล่นตอนอายุ 12 ปี
และอื่นๆ เช่น นักวิ่ง, วิ่งผลัด ไม่เคยแพ้สนามใด 100 เมตร 50 เมตร แต่ไปตายตอนวิ่ง 8 กิโลเมตร
อย่างว่านะคะ เหนือฟ้ายังมีฟ้า
ที่เริ่มสนใจฟุตบอลตอนนั้น คือ เวลาว่าง ชอบวิ่งไปเล่นกับเพื่อนผู้ชายในสนาม จากนั้น อาจารย์เห็นแวว เลยตั้งทีมฟุตบอลหญิงของโรงเรียน บวกกับเราเป็นนักวิ่งของโรงเรียนด้วย และหาสนามให้แข่งทุกเทอม ทีมเราได้ไปแข่งหลายสนามมาก ได้รางวัลมาตลอด

แต่ถ้าเลือกเล่นกีฬา การเรียน ก็ ดรอปลง แต่การใช้ชีวิตเป็นนักกีฬาช่วงนั้น สนุกมาก
จนกระทั่ง อายุ 16 ปี ขึ้น มัธยมศึกษาตอนปลาย ก็มีแข่งบ้าง และมีแมวมองหลายที่มาดูการแข่งด้วย เอาตามตรงเลย ช่วงนั้น มีแฟน ฮ่าๆ เขาบอกว่า เลิกเล่นฟุตบอลได้มั้ย มันเหมือน ผู้ชาย เราก็อ่ะ ยอมๆ รักเขาไง
เลยเลิกเล่นตั้งแต่นั้นมา เลยตั้งใจเรียนเพื่อสอบเข้ามหาลัย

นี่ คือ ทีมฟุตบอล เราค่ะ

อยากให้ข้อคิดนิดหนึ่งว่า: การที่เราทำอะไรที่ชอบ อย่าได้แคร์ ค่ะ ทำไปเลย ทุกวันนี้ยังรู้สึกเสียดายมาก
ที่เอาชีวิตตัวเอง เลิกเล่นสิ่งที่เราชอบ เพราะ คนๆหนึ่งที่เรารัก
ถ้าเขารักเราจริง เขาจะสนับสนุน เรา และให้กำลังใจ เราแน่นอนค่ะ ไม่ใช่แค่บอกรักไปวันๆ
นี่ประสบการณ์จริง สุดท้ายเขาก็ไปมี คนอื่น ที่สุดก็เท่านี้ นี่แหล่ะค่ะชีวิต

รูปนี้ตอนอยู่ ม.4 ถ้าจำไม่ผิด

อีกอย่างที่ชอบ คือ ร้องเพลง ตอน ม ปลาย อาจารย์ส่งเราไปประกวดร้องเพลง ก็ได้ที่ หนึ่ง ที่สอง หรือที่สาม ก็ได้เงินมาบ้าง เพราะเรียนที่บ้านเกิด ไม่ต้องเสียค่าเทอม ใช้วันละ 15 บาท ก็พอ มีข้าวมีน้ำ ห่อไปกินที่โรงเรียน

ถึงจะขัดสนเรื่องเงิน แต่การดำเนิน ชีวิต ก็ยังเดินต่อไป

หลังจาก จบ มัธยมศึกษาปีที่ 6 อยากเรียนต่อมาก ตอนแรกแม่จะไม่ส่งเสียให้ จึงร้องไห้ อ้อนวอน ขอแม่ว่า อยากเรียน แม่เลย อนุญาตให้เรียน เลยได้ทุนกู้ยืม เรียนมหาลัยแห่งหนึ่ง เรียนจบ หนี้บาน ฮ่าๆ

ตอนเรียน มหาวิทยาลัย ก็มีไปประกวด ร้องเพลง บ้าง แต่ไม่ได้เข้า รอบใดๆ เคยไป Master Key , The Star สองปี แต่ด้วยความที่อะไรหลายๆอย่างไม่ลงตัวก็เลยเลิกไป

รูปอาจจะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ เมื่อหลายปีที่แล้ว

เคยไปเข้าค่าย คุมสอบให้น้องๆที่อ่างทอง ด้วย โครงการ วัดพระธรรมกาย

แต่เป็นความภาคภูมิใจของ พ่อและแม่ ที่เราเรียนจนจบ พ่อแม่อาจจะไม่มีเงินทอง มากองให้ อย่างใครคนอื่นเขา
แต่ดีใจที่ท่านสามารถส่งเสีย เราได้จนป่านนี้

การเรียน คิดว่า ยากแล้ว การทำงาน ยิ่งยากกว่า ตอนเด็กๆ
ไม่คิดอะไรมาก รู้ว่าแค่ลำบาก ทำงานหาเงิน เรียน เล่น เพื่อสนองความต้องการสิ่งนั้นๆที่เราอยากได้
แต่ชีวิตจริง มันต่างจากวัยเด็กอย่างสิ้นเชิง ตอนเด็กๆ วิ่งเล่น
สนุกสนาน เฮฮา ไม่ต้องคิดอะไร พอโตขึ้น มีอะไรต้องทำ คิอเยอะแยะไปหมด
ทำไงละ ก็ต้องสู้สิ

เล็กใช้เวลา 3 ปีในรั้วมหาวิทยาลัย หลังจากนั้น หางานทำ ใช้เวลาเกือบ 3 เดือน กว่าจะหางานได้ เล็กได้งานบริษัทเอกชน
แห่งหนึ่ง เงินเดือนก็ได้ อย่างที่คนไทยเขา จ้างกันนั่นแหล่ะ ออฟฟิศ ไม่ถึงหมื่น
คิดในใจ ถ้างานนี้ไม่ได้ จะกลับบ้านเกิดแล้ว ช่วงนั้น ท้อแท้มาก ผิดหวัง อยากยอมแพ้
แต่อะไรหลายๆอย่าง ฉุดขึ้นมาในสมอง เราต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง
และเราจะเป็นคนที่แข็งแกร่ง
หลังจากนั้น ทางบริษัท โทรมา ว่ารับ้ราเข้าทำงาน เริ่มงานเมื่อไหร่
เราก็บอก วันรุ่งขึ้นค่ะ จากนั้น เราก็ไปทำงานวันแรก
ช่วงนั้น พักกับเพื่อนที่ นวมินทร์ มาทำงานที่ สีลม
ออกจากบ้านก่อน 1 ชั่วโมง รถติดมาก ใช้เวลาหลายชั่วโมง
เลยเปลี่ยนที่อยู่ หลานชายเสนอ เช่าห้องให้
ช่วงนั้น พีคมาก ไม่มีห้องอยู่ หลานที่รู้จักกันเลยเช่า ห้องให้ แต่หลานไม่ได้บอกเจ้าของบ้าน
ว่ามีผู้เช่าใหม่ เพราะ ห้องนี้เป็นของญาติหลานชาย
หลังจากเลิกงาน เรากลับมาห้อง เซอร์ไพร์ส!!!!!!!!!!!!
ของโดนเก็บออกจากห้องหมดเลย เขาเอาไปเก็บที่ใต้บันได
ตอนนั้น อยากร้องไห้หนักมาก ไม่รู้จะพึ่งใคร จะกลับไปหาเพื่อน ก็ออกมาแล้ว ไม่กล้ากลับ
ต้องลางานกะทันหัน เลยนึกถึงเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่เรียนด้วยกัน
เขาบอกว่า อยู่ได้มาสิ เราขอบคุณเขาใหญ่เลย

ที่อยู่กับเพื่อนผู้ชายไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เพราะเป็นสลัม ส่วนใหญ่ ผู้ชายอยู่มากกว่า
บางครั้ง เรากลัว เวลา กลับบ้าน หรือไปทำงาน เพราะเปลี่ยวมาก ชีวิตฉันขนาดนี้เชียวหรือ ทรหด มาก ฮ่าๆ
แต่ก็ต้องทน เลยทำงานได้ เงินเดือนแรก หาห้อง เช่าห้อง ราคาถูก
เราจึงบอกลาและขอบคุณเพื่อนที่ช่วยเราให้มีที่อยู่ และเราก็ย้ายที่อยู่ทันที

ช่วงทำงาน เพื่อนร่วมงาน ดีกับเรา ทุกคน ไม่มีติฉิน นินทา ไม่ว่าร้าย เพราะ เราทำงาน กับผู้ชายส่วนใหญ่
ส่วนมากจะแซวมากกว่า คอยแนะนำและสอนสิ่งดีๆให้ตลอด เราโชคดีมากในความโชคร้ายของเรา

การใช้ชีวิตในเมืองกรุง ลำบากพอสมควร เงินเดือนน้อย
ต้องใช้อย่างประหยัด จำได้ ประหยัดมาก ที่พักอยู่ใกล้ๆรถไฟฟ้า แต่ไม่ยอมนั่ง
มันแพง ขึ้นรถเมล์แทน ใช้เวลา หนึ่งชั่วโมงครึ่งถึงที่ทำงาน แต่ถ้ารถไม่ติด 15 นาที
เวลาเลิกงาน ก็เดินกลับบ้านทุกวัน เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย จนหนึ่งปีเต็ม เราเริ่ม ไม่ไหวละ
เลยขอลาออก
เล็กได้งานบริษัทต่างชาติ เงินเดือนได้สองเท่า เลยตัดสินใจลาออกจากบริษัทเดิม
งานนี้ได้พบปะผู้คนต่างชาติมากมาย ทำให้เรา ได้ใช้ ภาษา และกล้าพูดมากขึ้น
และพัฒนาการพูดภาษาอังกฤษ จากที่ไม่กล้าปริปากเลย

รูปนี้ตอนทำงานบริษัทต่างชาติ

เล็กอยู่บริษัทนี้ได้สองปี จึงลาออก มาทำธุรกิจ ตอนนี้อาจจะเป็นไปไม่ค่อยดีนัก แต่ก็จะพยายามต่อไปค่ะ
ชีวิตก็มีขึ้นและลง แต่ตัวเราจะสู้แค่ไหนนั้น มันอยู่ที่ใจค่ะ
ส่วนเล็กเอง ยอมรับว่า ตอนแรก ค่อนข้างลำบาก แต่ก็ทำมาได้ถึงขนาดนี้ เล็กว่า ก็ดีมากแล้ว
แต่เล็กยังไม่ยอมแพ้นะคะ แต่จะทำให้ดียิ่งๆขึ้นไปแน่นอน ค่ะ
อย่าพูดแค่ว่า ต้นทุนชีวิต ของแต่ละคนไม่เท่ากัน

แน่นอนค่ะ ต้นทุนชีวิตเราไม่เท่ากัน แต่ ใครต่างหากที่จะสามารถ สร้างต้นทุนเหล่านั้นให้เป็นกำไรของชีวิตได้
ถึงจะไม่ได้สร้างจนเป็นเศรษฐีพันล้าน แต่เราสร้างเพื่อให้มีความสุขกับมัน เราพอใจตรงไหนก็หยุดตรงนั้น
หรือถ้าอยากได้มากกว่านี้ ก็แค่สร้างมันและพยายามมากขึ้น อย่าไปโทษว่า พ่อแม่ไม่สร้างอะไรให้
เราเกิดมาจน ไม่มีสมบัติ ไม่มีเงินทองอย่างใครเขา ทำไม่ได้ หรือไม่ทำ
จงสร้างด้วยตัวเองและภูมิใจกับมัน
และใช้ชีวิตให้อย่างคุ้มค่าค่ะ

หลานชายแบทแมน

ยิ้มให้ตัวเองทุกวัน อย่าท้อแท้ ท้อได้ แต่อย่าถอย
เล็กเกือบแต่งงานไปแล้วด้วยตอนอายุ 14 แต่ตอนนั้น คิดแล้วว่า อ้าว อนาคตเราละ เราอยากออกไปสู่โลกภายนอก เราอยากเห็นโลกกว้างเลยตัดสินใจไม่แต่ง ไม่งั้นเป็นแม่ของลูกไปแล้ว ฮ่าๆ

ขอให้ทุกคนสู้ และอย่าท้อถอยกับสิ่งที่ทำอยู่นะคะ
ทำมันให้เต็มที่ สู้อย่าถอย
เล็กบอกตัวเองเสมอๆ

ขอบคุณเพื่อนๆที่แวะเข้ามาอ่าน และหวังว่าคงให้กำลังใจหลายคนไม่น้อย หรือใครที่มีความสุขอยู่แล้ว
ก็ขอให้สุขยิ่งๆขึ้นไปค่ะ

หากวันหนึ่ง ท้อ กลับมาอ่านเรื่องราวของเล็กอีกทีก็ได้ค่ะ
ที่จริงมีมากกว่านี้ แต่เอาคร่าวๆสรุป

ขอบคุนเพื่อนๆที่สนับสนุนกันมาตลอดค่ะ
รักเสมอ @alexwonderful