Czy zatem droga na szczyt jest wędrówką ku górze, a może jednak jest to podróż w głąb samego siebie?

Przede wszystkim to drugie. Każdy musi tę drogę przejść sam, choćby nie wiem ilu kochających ludzi miał wokół.

Żal Człowieka i jego bliskich... I wszystkie emocje, które opisałaś, są tu na miejscu. Tak, jak wszystkie emocje komentujących... i tego mężczyzny, syna wspinacza, który zginął - też.
Może niepotrzebnie dążymy do tego, by tak jednoznacznie kogoś określić, zaszufladkować. Sądzę, że jest to powszechna, ludzka potrzeba... która często wprawia nas w zakłopotanie i generuje konflikty. Pragniemy, by człowiek był dokładnie "zdefiniowany"... albo wspaniały, albo godny potępienia. Albo bohaterski albo nieodpowiedzialny. I tak dalej. Słabo tolerujemy nieokreśloność zarówno u siebie jak i u innych.

Zamiast "ale" wstawmy "i".

Człowiek może być niezwykły i nudny jednocześnie, odważny i nieodpowiedzialny, dobry i zły... Bo nie jest figurą z brązu, a człowiekiem właśnie.

Patrzę na tę historię i widzę mężczyznę z niezwykle silną, niemożliwą do zaspokojenia potrzebą. Widzę jego bliskich, rodzinę, jego dzieci małe... I nie chcę tego oceniać. Mogłabym być każdym z nich. Rodzicem egoistycznym, choć kochającym... kobietą pozostawioną samej sobie i dzieckiem opuszczonym, idącym z żalem przez życie...

Życie jest wartością samą w sobie, ale to my wypełniamy go treścią, tworzymy krajobraz. Jednemu wystarczy szkic ołówkiem, inny musi mieć pełną paletę barw, by cokolwiek poczuć. Oboje tworzą arcydzieła.