Fajny tekst. I zgadzam się z tym, że to nieustanne obracanie się w błędnym kole myśli i słów przynosi cierpienie. Dopiero wyjście ponad myśli, ponad wyobrażenie siebie i ujrzenie w ten sposób, że jesteśmy Jednią, zmienia Twoje życie. To jest jak narodzenie się na nowo. Po tym sam z siebie pragniesz żyć w zgodzie z innymi, bo widzisz siebie w innych. Wznosząc się poza dualizm języka i myśli, widzisz wszystko całościowo, czujesz się tak bezpiecznie... zero blokad... prawdziwie płyniesz przez życie - jak dziecko.
Jest to cały proces... i nic to nie da jeżeli się komuś powie, że powinien robić tak, czy siak, że to jest dla niego "dobre"... Każdy uczy się przez hard way. Każdy musi się sparzyć, żeby w pełni doświadczyć, zrozumieć i nauczyć się. Dlatego często idziemy w cierpienie jeszcze bardziej, bo podświadomie wiemy, że to jest jedyna droga. Dopiero gdy jest naprawdę źle, przestajemy walczyć... puszczamy... dopiero w tym momencie zmienia nam się perspektywa,wchodzimy w nowy paradygmat myślenia, wyciągamy lekcję i odbijamy się od dna jako zupełnie inna osoba. I tak idziemy przez szkołę życia, aż do momentu, kiedy to uświadomimy sobie, że ostatecznie to właśnie słowa, myśli są tą pułapką przez którą cierpimy, a raczej utożsamianie się z tymi myślami. Cierpimy gdy próbujemy opisać coś nieopisywalnego, gdy nieudolnie próbujemy osadzić w sztywne ramy słów nieustanny proces, gdzie wszystko jest względnie i wszystko zależy od wszystkiego. Cierpimy gdy próbujemy za wszelką cenę złapać się jakiejkolwiek stałości, która okazuje się być tylko iluzorycznym konceptem, abstrakcją, która za każdym razem zaczyna nam wymykać się przez palce.
Pozdro!