[temaTYgodnia] #5 --> Soundtrack mojego życia

Soundtrack mojego życia. Te słowa to właściwe już wypowiedziana historia mojego życia. Wystarczy szkielet tych słów oblec mięśniami faktów i ciałem opowieści.
Przed Wami stoi jak żywy Pan Ucho.
Pewnie w związku ze specyficzną budową mego mózgu, od urodzenia fascynowałem się muzyką i związaną z nią elektroniką. Muzyka dawała mi poczucie pełnego szczęścia, przenosiła do innego wymiaru pulsując, raz skrząc się feerią tysiąca pokazów ogni sztucznych, by po chwili uwodzić i kusić delikatnością pierwszej zimowej puszystej kołderki. Elektronika potrzebna była by wykręcić z każdego muzycznego owocu 100% soku z nut, pasji i charyzmy twórców i realizatorów nagrań. Jak każdy mały żuczek zacząłem od toczenia małej kulki. Rodzice mówią, że od radia w domu dziadków nie dawało się oderwać małego brzdąca. Płaczem i skrajną rozpaczą kończyły się próby wyrwania z rąk szkraba drogocennego tranzystorowego skarbu. Moje własne pierwsze wspomnienia, są zdecydowanie późniejsze i dotyczą wielogodzinnych posiadówek przy kredensie dziadków. Lars Urlich uzbrojony w kredki otwierał szufladę z kartonowym pudłem i uruchamiał radiową maszynę do innego świata. Zaprawdę powiadam Wam, moi dziadkowie musieli być świętymi ludźmi. Zdolni byli wytrzymać wiele godzin urlichowego łojenia towarzyszącego muzycznym audycjom. Kolejne dziecięce wspomnienie to obchodzone w 1 Programie Polskiego Radia urodziny Króla. Piosenki Elvisa prezentowane w radio zadomowiły się w mych splotach nerwowych i dziś podczas słuchania, zamykając oczy teleportuję się niepostrzeżenie do tych chwil, do tego świata z przeszłości, którego już dawno nie ma. Jestem tam.

---

VINIX - okaleczony przez czas i prawie martwy. Stan po prawie 40 latach od roku produkcji. Na nim słuchałem przywołanego wcześniej Presleya (zdjęcie wykonane dziś na potrzeby artykułu).

---

Wtedy jeszcze nie zdawałem sobie sprawy ze swego muzycznego opętania. Cóż mały dzieciak w dawnych latach mógł wiedzieć o tajemnicach synaps, koktajlu neurotransmiterów i predestynacji... Z czasem jednak kulka samoświadomości narastała.

Piotr Kaczkowski, guru radiowej sekty zawsze podkreślał, że po LED ZEPPELIN i latach 70-ych nic ciekawego i nowatorskiego w muzyce się nie zdarzyło. Po części pewnie ma rację. Ja uważam, że miałem niebywałe szczęście. Mój okres dorastania przypadł na okres wybuchu polskiej muzyki rockowej. Byłem światkiem narodzin i okresu triumfu tych wielkich i tych zapomnianych dziś kapel. Lata 80-e w polityce i gospodarce były przytłaczające. Dla młodych zbuntowanych był to jednak wspaniały czas. Koncerty bardów Solidarności Gintrowskiego i Kaczmarskiego, pierwsze piosenki Republiki, Lady Pank, Lombardu, Budki Suflera czy Maanamu. Tysiące zespołów garażowych. Jarocin. Punki i popersi. Całe płyty nadawane w radio, by słuchacze mogli nasycić swe kasety w Grundigach. Trafić na ten czas dla fanatyka muzyki to jak wygrać główną wygraną w LOTTO.
O uniwersalności opisywanego muzycznego przeżycia mojego pokolenia i wartości tworzonej w tej epoce muzyki świadczy ciągła aktualność śpiewanych wtedy tekstów oraz ciągła popularność klasycznych już piosenek. Jedną z moich ulubionych jest piosenka o każdym z nas. O utartych koleinach codziennego mozolnego użerania się z rzeczywistością. Nigdy, przenigdy nie bądźcie pingwinami.

---