Cep Telefonu Geçmişimiz

Hatırlayanlar olabilir. En eskilere gidersek, bir gün boyunca şarj edilip 1 saat bile kullanılamayan telefonlar vardı. Görüntüsü eski Türk filmlerindeki telsizler gibi 12 cm genişliğinde 25 cm yüksekliğinde, yaklaşık 7-8 cm kalınlığında olan telefonlar.

Şu anda herhangi bir operatöre gidip bir hat alsanız, size verilen karttan sim kartı kırarak çıkarıp cep telefonunuza takarsınız. Ancak bu anlattığım telefonlarda kredi kartı büyüklüğündeki o kart tamamen telefonun içine sokulurdu.

Sonralarda çok büyük değişim ve gelişim geçiren Türkiye cep telefonu pazarı Ericsson 337 modeli ile avuç içine uyacak ve tek elle kullanılabilecek telefonlarla tanıştı. Daha sonra Ericsson 626 ve 628 modellerini çıkardı. Bunların en büyük özelliği tuş takımlarının olduğu yere renkli çerçeveler yerleştirilmişti. Artık cep telefonu hayatımız renkli görüşmelere sahne olacaktı.

İlk zamanlar sadece telefon görüşmesi için kullanılan bu aletlere zamanla hesap makinası, saat, alarm derken o meşhur snake (yılan) oyunu yüklendi.

Nokia 3310’u unutmak mümkün mü?

Yaşı 30-35 lerin üzerinde olan herkesin hayatına bir Nokia (özellikle 3310) girmiştir.

İlk çıktığı zaman eski telsizlerin büyüklüğünde olan telefonlar zamanla neredeyse kibrit kutusu diyebileceğimiz bir boyuta gelecek kadar küçüldü.

Artık telefonla hem görüşülüyor, hem mesajlaşılıyor, hem hesap yapılabiliyor, hem saat ve alarm kullanılabiliyor, hem el feneri olabiliyor, hem de oyun oynanabiliyordu.

Bu teknoloji dünyası için çok büyük bir adımdı. (bazıları bilgisayar diyebilir)

Zaman geçtikçe eskiye rağbet artmışçasına telefonlar tekrar büyümeye başladı.

Çünkü artık kendi IQ’sunu yükseltemeyen insanlık cep telefonlarını akıllandırmıştı. Hem de o kadar akıllandırdı ki artık onunla yapacak olduklarımız kabına (ekranına) sığmamaya başladı. Maalesef ki tablet büyüklüğünde telefonlarımız var artık. (zaten hem telefon hem tablet)

Ülkemiz cep telefonları ile tanıştığı ilk dönem çok zorlu bir süreçti. Telefon vardı ama kullanacak cesaret yoktu. Bunu deneyen insan çoluk çocuğunun 3 günlük nafakasını 5 dakikalık telefon görüşmesine yatırmak zorunda kalıyordu. Şimdiki gibi değildi, haberleşme ücretleri ile yeni telefon alınabilirdi. (Biraz fazla abarttım galiba :))

Kendimden örnek vereyim;

Mesela benim ilk telefonum 1999 yılında Star gazetesinin verdiği kuponlarla biriktirip aldığım Motorola marka (tabiri caizse takoz) telefon oldu ve içinde de o zaman ki ismi Telsim olan GSM şirketinin sim kartı.

Tanıdıklarla aramda şöyle kodlar üretmiştik.

1 kere çaldırırsam: Evde misin?
2 kere çaldırısam: Kahvede misin?
3 kere çaldırırsam: Ne zaman geliyorsun?

Cevap olarak
1 kere çaldırırsa: Evet
2 kere çaldırırsa: Hayır
3 kere çaldırırsa: Yarım saate oradayım.

Bu kodlar uzar, en iyisi başınızı ağrıtmayayım :))

Haa unutmadan, olurda çaldırırken karşı taraf yanlışlıkla açarsa diye, baş parmak hep No tuşunun üstünde beklerdi.

Hey gidi günler heeeeey.

Ne günlerdi be!