Patimpalak ni @romeskie: Pangyayari sa iyong nakaraan na nais balikan para itama ang pagkakamali o muling isabuhay ang magandang karanasan

larawan: https://www.google.com

"PATAWAD ITAY"

Ilang taon na ba ang nakalipas ng huli kong marinig ang sabi ni itay. "Gumising ka na Paul at baka malate ka sa klase." Ang palaging sabi ni itay sa t'wing ako'y matagal gumising. Kung andyan naman ako sa mesa hindi pa rin sya natatapos sa pagsasalit. Pinapagalitan nya ako sa hapag kainan dahil tingin nya ay inaantok pa ako. "Ano ba yan Paul...., kung matulog ka ay parang manitka." Sa paghatid naman nya sa'kin sa paaralan habang nasa kalsada kami ay gumagamit din sya ng paulit-ulit na salita. "Aba'y bilis-bilisan mo naman ang iyong lakad."
Ngunit ang lahat ng ito ay isa nalang masayang ala-ala, kung may masaya aba syempre may napakalungkot din. Sisimulan ko ang kwento noong ako'y bata pa at si tatay ay buhay pa pero 'wag kayong lumuha dahil ako lang dapat na gumawa. haha joke

Bago pa guminhawa ang aming buhay dahil mga matatanda kong kapatid ay may trabaho na galing po ako sa mahirap na pamilya.(sa bisaya pobreng oten.haha) Siguro and edad ko ay walong taong gulang pa lang ay sumasama ako kay itay sa bukid at dagat. Hindi nya ako sinasama pero ako ang may gustong sumama. Ang hanap buhay ng aking itay ay pangngisda at pambubukid. Mabait si itay, hindi sya lumalaban 'pag inaaway ni inay. May mga salita si inay na masakit talaga pakinggan. "Napakatamad mo naman Pablo, hindi pa sapat ang kita mo sa araw-araw. Subokan mo namang dumiskarte ng ibang pagkakakitaan!!" Malakas na sabi ni inay habang nakayuko lang si itay. Bata pa ako noon pero hanggang sa aking paglake ay hindi pa rin nagbabago ang mga binibitiwang salita ni inay. Nalulungkot ako para kay itay pero hanggang sa isip lang pala ang aking kalungkotan. Ang pagiging anak ko kay itay ay nagkaroon ng distansya. Noong tumontong ako sa high school, hindi na ako sumasama kay itay. Presko pa rin sa aking ala-ala noong nasugatan si itay sa talampakan ng palakol. Lagi kasing tulala si itay kung kumusta na si inay dahil naglayas sya at ilang linggo na ang nakaraan. Malimit ng magsalita si itay, ramdam ko ang lungkot nya sa paglisan ni inay. Hindi ko alam ang nararamdaman nya pero tingin ko ang pakiramdam nya ay hinulog sakanya ang buong mundo at nawalan na ng pag-asa. Habang ako naman ay abalang sumasama sa barkda dahil malungkot ang bahay, wala akong maramdamang pagmamahal na namuo. Hindi naman talaga ako nalilibang sa barkada pero sumasama lang ako para makalimutan ang oras. Sumantop sa isipan ko noon at sinabi sa sarili ko, "kung mayaman lang sana kami hindi magkakaganito ang buhay."

Taon ay lumipas at salamat ay bumalik si inay na nakayuko habang may dalang masarap na tinapay. Naging maayos na ang lahat, ang pamilya ay naging masayahin na. Oo hindi mawawala ang away mag-asawa basta hindi lang sumobra. Masaya na nga ang buhay pero mukhang tumanda na si itay. 73 taong gulang sya noon ng nagkasakit sya at ako naman ay nag-aaral sa malayo sa aking pagiging iskolar sa kolehiyo. Hindi ko nga malimutan dati noong papunta ako ng skwelahan pinapasan nya ang baon kong bigas, siguro mga 20 kilos yon. "Ako na ang magbuhat tay dahil mabigat po ang bigas." Pakiusap ko sakanya pero tumatanggi naman sya sa pakiusap ko. "Ano ka ba anak, lakas ni itay ay mas malakas pa sa kalabaw." Pabirong sagot ni itay. Nakikita ko sa mga mukha nya ang galak at pagiging proud sa akin, bihira lang ako umuwi sa bahay simula ng nag-aral ako. Dalawang beses lang ako umuwi at sa oras na babalik ako hinahatid ako lagi ni itay kahit mahina na sya. "Pero nakakaiyak na eh, ipagpatuloy ko pa ba?haha"

Ito ang gusto kong mangyari ulit o maibalik ang oras. Tinawagan ako ng kapatid ko sa telepono. "Paul bilisan mo ang pag-uwi baka hindi mo ba abotin si itay." Dinalian ko ang pagtakbo papunta sa sakayan galing sa skwelahan. Para akong kidlat ng tumakbo dahil nag-aalala na ako. Pagdating ko sa bahay pagkalipas ng 5 oras mula sa skwelahan ay nakahiga na si itay. Paglapit ko ay wala na syang buhay, hindi na ako umabot sa huling hininga nya. Niloko ako ng kapatid ko, ilang oras na palang nagpapahinga si itay. Ang mundo'y biglang dumilim kahit tirik na tirik ang araw. Hindi ko na makita ang kanyang mukha dahil ang mga luha ko'y parang ulang na bumuhos ng malakas at galit na galit ng walang dahilan. "Bakit? bakit? hindi muna ako hinintay, itay?" Umiiyak ako kasi alam kong hindi na pwedeng ibalik ang buhay ni itay. Wala na talaga sya kahit anong gawing iyak ko pa.
Sana'y maibalik ko ang oras at panahon na minsan kong sinayang. Sana'y inabot ko ang huling hinga ni itay para sa ngayon sa twing napapaginipan ko sya ay hindi na ako lumoluha kahit ako ay matanda na ngayon. Kung pwede lang sana.......haaayyy!!

Salamat sa pagbasa.