BANA İKİMİZİ ANLAT / Bölüm - 4 / Part-2

Bazen, bazı şeylere gereğinden fazla üzüldüğünüzü anlarsınız. Zaman size bunu iyi anlatan en iyi şeydir.

Ertesi gün, Eylüllerin evinin önünde spor bir araba gördüm. Balkonda oturmuş kahvemi yudumlarken arabadan Delil indi. Eylül arabaya doğru ilerliyordu. Delil, Eylül’ü öptü ve arabaya geçtiler. Balkonda öylece kaldım. Araba gitti. Az sonra bahçe kapısı açıldı ve annem geldi. Biraz konuştuktan sonra, Eylül’ün Delil ile Erzincan’a gideceğini söyledi bana. Eylül’ü sevdiğimden annemin bile haberi yoktu. Bu kötü haberi de annem Eylül’ün annesinden duymuştu. Eylül’ün yurtdışına gideceğine üzülmüşken bir de Delil çıkmıştı şimdi. İyiden iyiye kimsesiz kalmıştım. Tek arkadaşım, sevgilim, sırdaşım Eylül gidiyordu. Ben ise arkasından en fazla su dökecek olan bir adam olarak, balkonda kahvemi yudumluyordum. Ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. İnsan bazen ölesiye susmak istiyor. Dün gece rüya gibiydi. Her şeyden neden bir anda değişiyordu bu hayatta. Ne yapacaktım şimdi? Bütün gün onu bekleyecektim, yapacak hiçbir şey yoktu. Odama gittim, biraz müzik dinledim ve sonra yine balkona çıktım. Sonra tekrar odama geçtim. Ardından balkona çıktım.

Sıkışmıştım bu küçücük yere ve aklım fikrim Eylül’ün şu an nerede olduğuydu. Elim telefona gitti. Acaba bir mesaj atsam cevap verir miydi? Büyük ihtimalle görmezden gelirdi ama denemekten zarar gelmezdi. Ona bir mesaj atmaya karar verdim. Her konuyu bu kadar derinlemesine düşünmemeliydi insan. Ben çok düşünüyordum. Bu beklide bir dışlanma ve uzağında kalma korkusuydu.

“Dün geceden sonra uyanabildin mi” yazıp gönderdim. Aradan tam 54 koca dakika geçmişti ki cevap geldi: “Şu an Delil ile dışarıdayım, sonra konuşalım.” Bu alabileceğim en kötü cevaptı. Hani insan bazen, bazı şeyleri bilir ama o bildiği şeyleri başkasından duyduğunda canı yanar ya… İşte tam da öyle yanmıştı o gün canım. Bütün gün balkonda oturdum. O gelmeden odama geçmeyecektim. Dün gecenin de yorgunluğuyla biraz dinlenmek isteyip odaya geçtiğimde uyumuş kalmışım yatakta. Uyandığımda saat sabaha karşı 3.30 olmuştu. Hemen pencereye koştum. Eylül’ün odasının ışığı yanıyordu. Ben odamın ışığını yakmadım. Kendi kendine dans ediyordu… Onu öylece izledim. Gününün güzel geçtiği her halinden belliydi. Yatağıma geçip ona bir “İyi geceler” mesajı attım. Çok geçmeden cevap geldi: “İyi geceler canım.”

Bilgisayarıma uzandım ve “Farketmeden” parçasını açtım. Yapacak bir şey olmadığında, kendimi sevdiğim şarkılara teslim ediyordum. Bu hayatta teslim olduğunuz hiçbir şarkı sizi esir almaz. Sizi özgürlüğünüzden etmez. İşin aslı, bu hayatta sadece şarkılara teslim olmalı insan. Ben de öyle yapmıştım o gece. Eylül’ü düşünerek uyudum. O sabah uyanmasam da olurdu.

 

Bazen hiç hazır olmadığınız bir anda sevdiğinizden gelecek acıyı iliklerinize kadar hissedersiniz.

---

Posted from my blog with SteemPress : https://kimseye-guvenme.000webhostapp.com/2018/06/bana-ikimizi-anlat-bolum-4-part-2

---