Kalbime düşen ilk yağmur…
Henüz 8 yaşında bir çocukken başlamıştım onu sevmeye. Bahçelerinde bir o tarafa bir bu tarafa koşuşturan bir kız çocuğuydu. Bense daha o yaşlarda içindeki boşluğu hissetmiş olan ve hayatındaki her şey dedesi Yusuf Efendi ve annesi Müberra Hanım’dan ibaret olan bir çocuktum. Eylül ne zaman bahçelerinde “Baba!” diye bağırsa içim tuhaf olurdu, çünkü ben hiçbir zaman baba diyemeyecektim. Eylül’ün babası Hasan Amca çok sevecen bir adamdı. Herkesin özendiği baba kız ilişkisi onlarda vücut bulmuştu.
İçten içe kıskanırdım Eylül’ü ve yine içten içe severdim. Nasıl oldu da onu sevmeye başladım hiç bilmiyorum. Hayat bazen, bazı insanları sevmemiz için karşımıza çıkarıyor ve biz, “Neden o insan!?” diye soramıyoruz.
Eylül çok güzel ve çok şımarık bir kızdı. Bir evin bir kızıydı. Benim de ondan pek farkım yoktu, ben de bir evin bir oğluydum. Bu bizim ilk ortak yönümüzdü. Bizi ilk ayıran özelliğimiz ise benim bir babamın olmamasıydı. Eylül babasıyla sürekli eğlenirken, ben dedemle büyük bir adam gibi sohbetler içinde buluyordum kendimi. Yaklaşamıyorduk. Zaten onun bana yaklaşmak gibi bir niyeti, benimde böyle bir cesaretim yoktu. Hem 8 yaşında bir çocuğun sevgisine kim inanırdı ki? Çocuktum ama kıskanıyordum Eylül’ü. Ortada onu kıskanabileceğim biri de yoktu. Çocukluğumun en temiz, en güzel sevgisiydi Eylül. Kaybedilmeyecek kadar GÜZEL.
Onunla bir yakınlaşmamız bisikletimizin çarpışmasıyla oldu. Ben bisiklete binmeyi pek sevmezdim. Sırf o bisiklete biniyor diye bir gün bisikletimi çıkardım ve sürmeye başladım. Evlerimizin bulunduğu alanın yaklaşık elli metre uzağında bisiklete binmek için güvenli olan boş bir alan vardı. Mahalledeki tüm çocuklar orada bisiklete binerdi.
Eylül’ün çok güzel pembe bir bisikleti vardı. Bütün kız çocukları gibi o da pembe rengine aşık olanlardandı. İlerleyen zamanlarda anladım ki pembe, Eylül için bir çocukluk tutkusu olarak kalmamıştı. Hayatının her yanı pembeydi. Tozpembe hayalleri gibi… İyi bir bisiklet kullanıcısı değildim. Dönüşleri güzel yapamıyordum. Eylül ise bana göre oldukça iyiydi. Nasıl olduğunu hiç anlayamadığım bir anda, Eylül ve ben karşı karşıya geldik ve çarpıştık. Ben düştüm o ayakta kaldı. Düştüğüm yerden biraz utanarak ona doğru baktım. Dümdüz saçlarını sağa sola savurup ikimize ait olan ilk cümleyi kurdu:
“Önüne baksana ya!”
Bir şey söyleyemedim. Yavaşça kaldırdım bisikletimi. Ben üzerimdeki tozu temizlerken o hala bana bakıyordu. Aslında, “İyi misin?” diye sormasını bekliyordum. Belki bu sayede konuşabilirdik diye düşünmüştüm o an. Tüm olanlar hafızamın en güzel, en zarar görmeyecek köşesinde saklıdır. Hiçbir şey söylemedi. Bisikletine binmeye devam etti ve evine doğru gitmeye devam etti. 8 yaşında küçük bir adamdım. Bugün 22 yaşındaki halimden şunu öğrendim… Aşk insanın önüne bakmamasıdır, çünkü başka türlü kimseyle çarpışamazsınız. Eğer herkes önüne bakarsa kimse aşkı tadamaz. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Bisiklete bindiğimiz o alan çamur olmuştu. Islanmadan hemen eve gitmem gerekiyordu ama ben ıslanmak istemiyordum. Kulağımda bir şarkı, “ Önüne baksana ya!” diyordu.
Eylül’e tutulmuştum, kaçmak mümkün değildi. Islana ıslana eve gittim. Annem kapının önünde beni bekliyordu. Gördüğü anda, “Neredesin Rüzgar, gelsene oğlum buraya, ıslanıyorsun!” dedi. Yüzümde aptal bir gülümsemeyle ona doğru ilerliyordum. Bisiklete binmiyordum, yanımda taşıyordum. Annem ne olduğunu anlamamıştı. “Eyvah oğlum, senin dizin kanıyor. Çok yandı mı canın?” Gülümseyerek dizime bakmıştım, normal şartlarda ağlamam gerekiyordu ama o küçük yaradan haberim bile olmamıştı. Hemen beni eve çıkarıp dizime pansuman yaptı. “Nasıl oldu, daha iyi misin?” diye sordu. “İyiyim, çok iyiyim…” dedim. Hemen beni eve çıkarıp dizime pansuman yaptı. “Nasıl oldu, daha iyi misin?” diye sordu. “İyiyim, çok iyiyim…” dedim. Hayatım boyunca o günü unutamam ben. Çocukluğum güzel kızı Eylül’ün, hayatımı esir alacağını NEREDEN BİLEBİLİRDİM Kİ?
Yılın on iki ayını Eylül olarak yaşıyorsanız hayat her şeye rağmen çok güzeldir.
Posted from my blog with SteemPress : https://harunbadilli.000webhostapp.com/2018/06/58
