Ang Paglalakbay sa Dako pa Roon ni @shikika: Mahal Kong Maynila

Pupungas pungas pa man ang iyong mga mata dahil naantala ang nahihimbing mo pang isip at kaluluwa ng naghuhumiyaw mong alarm clock, kailangan mo nang bumangon at magmadali! Kung hindi ay maiiwanan ka. Hindi mo pa man nananamnam ang sinangag at hotdog na buong pusong ihinain sa iyo ng iyong nanay ay kailangan mo nang magkumahog na magbihis at maghanda sa pagpasok sa eskwelahan dahil aabutan ka ng rush hour. Dahil puyat ka kagabi sa panonood mo ng seryeng koreanong sinusubaybayan mo gabi gabi, masakit ang ulo mo at lalo pa itong sasakit dahil makikipagsiksikan ka sa lahat ng dadaanan mo mapa jeep man o bus o tren. Uso nga ang kasabihang umalis ka ng bahay mong normal kang nilalang, darating ka sa patutunguhan mo na isa nang mandirigma.
Ganyan ang bawat umaga sa Mahal kong Maynila. At kung inaakala mong tapos na ang mga paghihirap mo kapag nakarating ka na sa opisina or sa eskwelahan, nagkakamali ka. Dahil mamayang oras na ng uwian, ganyang ganyan din ang iyong pagdaraanan.
Kaya hindi nakapagtataka na kapag taga Maynila ka, ay gustong gusto mong mamasyal sa mga liblib na lugar. Sa mga nayon, sa bundok, sa kapatagan, sa karagatan. Lahat ay naglalayon na makawala mula sa magulo at masalimuot na kalagayan sa siyudad.
Pero hindi maikakaila na may mga natatagong ganda sa aking tinubuang lupa. Mga lugar na makapagpapawi ng hapo at dusang naranasan mo mula sa mapagparusang tulin na dulot ng progreso.
Mga kaibigan, nais kong isiwalat sa inyo ang kagandahan ng Luneta Park.

Masasabi kong maswerte ako kasi nakuhanan ko pa ng litrato ang bantayog ni Rizal bago pa man matayuan ng gusali sa bandang likuran nito. May alaala pa ako ng luma nitong hitsura bago pa ito nagapi ng walang humpay na paghabol ng tao sa sinasabi nilang progreso.

Kung taga Maynila ka, ang maiisip mo agad ay ang pagiging pugad niyo ng probinsiyano at probinsiyana. Na ang mga naeengganyong dumalaw sa pasyalan na ito ay mga galing lamang sa probinsiya. Paano ba namang hindi? Ito ay isa sa mga lugar sa Maynila na makikita mong maraming puno at halaman. Mga bagay na siyang nagpapaalala sa kanila ng iniwanan nilang buhay sa lalawigan. Mga bagay na hindi mo madalas makikita kung nasa itaas ka ng isang gusali o nakakulong sa apat na sulok ng iyong opisina.

Matagal ko nang kuha itong larawang ito. At naaalala ko pa noong maliliit pa ang mga punong ito, nakipaglaro ako ng habulan at mataya taya sa mga kaklase ko sa mismong lugar na ito sa Luneta.

Masarap sa pakiramdam yung nagpapahinga ka sa lilim ng puno habang naririnig mo ang pagaspas ng hangin na tumatama sa malagong dahon ng mga punong animo'y nakikipagpaligsahan sa isa't isa sa pagsayaw sa saliw ng musikang hatid ng manakanakang tawanan at kwentuhan ng mga mamamasyal.

Kapag sinabi mong Luneta, bukod sa bantayog ni Rizal ay maiisip mo rin ang malaking mapa na makikita ng kahit sinong darayo sa bungad pa lamang ng malaking parke.

Noong bata ako, isa sa mga nais kong magawa sa buhay ko ay ang mapuntahan ang mga isla na nandoon sa mapa. Literal. Gusto kong tumawid sa rehas nito at maglakad na parang higante at iisa isahin kong sakupin ang bawat isla ng Pilipinas sa mapang iyon.

Ngayong malaki na ako, gusto ko pa rin namang magawa sana iyon. Kung mabibigyan lamang naman ng pagkakataon. Pero unti unti kong ginagawa ang totoong paglibot sa mga isla ng Pilipinas. Bohol, Leyte, Cebu, at isasali ko na rin ang mga maliliit na isla na pinuntahan namin noong nagpunta kami sa Borawan (na ang mga pangalan ay hindi ko mahagilap sa aking alaala).

Isa pa sa mga maaalala sa Luneta ay ang bantayog ni Lapu Lapu na siyang nasa sentro ng noon ay sikat na sikat na skating rink. Ngayon, ito ay isa na lamang paikot na lugar na pwede mong tambayan kapag gusto mo lang magmasid sa mga taong nagdaraan.

Marami pang pwedeng puntahan sa Luneta katulad ng Orchidarium, Halamanang Pilipino, Japanese Garden, Chinese Garden at ang palaruang pambata na siya namang lagi naming pinupuntahan noong mga panahong libang na libang pa ako sa padulasan at duyan.

Matagal tagal na rin akong hindi nakakadayo sa parkeng ito mula nang lisanin ko ang Maynila at magpasyang manirahan sa Taguig (marami rami rin akong kwento tungkol sa Taguig pero hindi pa ako gaano katagalan dito at kinikilala ko pa lang ang bayan ng aking kabiyak).

Maraming salamat @twotripleow sa paghikayat sa akin na magsulat nito. Hindi ko akalaing makakapaglakbay hindi lang ang aking imahinasyon kundi pati ang aking alaala.

---

Maraming salamat sa pagbabasa!

---

---