သုတရသ

တစ္ေန ့ေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္အေ႐ွ႕ကို အေကာင္းစားဇိမ္ခံကားႀကီးတစ္စီး ဆုိက္ေရာက္လာပါတယ္။

ကားေပၚက ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔တဲ့ အသက္ ၃၀ ဝန္းက်င္ခန္႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ တည္ၿငိမ္စြာ ဆင္းလာျပီး စားေသာက္ဆုိင္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာပါတယ္။

ထိုစဥ္ ဆိုင္နားရိွ႕႕ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္အံ႕ဆဲဆဲ႕႕႕
အသက္တူရြယ္တူ လူတစ္ေယာက္က ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့လူကုိ မမွိတ္​မသုန္​ ၾကည့္ေနရင္း ႕႕႕

ခဏၾကာေတာ့ မရဲတရဲနဲ႔
ထိုကာေပၚက ဆင္းလာသူထံ အနားသြားျပီး႕႕႕

"မိတ္ေဆြ… စိတ္မ႐ွိပါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္နဲ႔အရမ္းတူလုိ႔ပါ။ '' လို ့ေျပာလိုက္ေတာ့
ကားေပၚကဆင္းလာတဲ့ လူငယ္က ျပဳံး၍

'' တူမွာေပါ့ကြ ငါမင္းသူငယ္ခ်င္းေလကြာ "တဲ႕။

ဒီေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
အားရဝမ္းသာစြာနဲ႔ စားပြဲတစ္ဝုိင္းတည္း ထုိင္လုိက္ၾကတယ္။

`မင္း ဘာေတြလုပ္လုိ႔ ခုလုိႀကီးပြားခ်မ္းသာလာတာလဲအရင္က မင္းဆယ္တန္းကထြက္လုိက္ရျပီး ဆုိကၠားနင္းေနတာေနာ္ေအး...ငါလည္း ေဆးေက်ာင္းျပီးကတည္းက နယ္မွာတာဝန္က်တာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာျပီကြ။

လို႕ စေမးတဲ႕အခါ႕႕

ကားေပၚကဆင္းလာသူက
" ေအးပါသူငယ္ခ်င္းရာ ငါ ႐ွင္းျပပါ့မယ္
ငါ ဆယ္တန္းတုန္းက မိဘေတြ ေက်ာင္း
ဆက္မထားႏူိင္လုိ႔ ေက်ာင္းထြက္
လုိက္ရျပီး ငါ့ အေဖ နင္းေနတဲ့ ဆုိကၠားကုိ
ငါ ဆက္နင္းခဲ့ရတယ္။
ဆုိကၠားနင္းေနရင္း ငါ အျမဲေတြးတယ္ ။
အဲ့ဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့
လူဆုိတာက ပညာမတတ္ရင္ ေငြ႐ွိမွ
လူရာဝင္မယ္ဆုိတာ။

ဆုိကၠားသမားဘဝက ခ်မ္းသာတဲ့သူျဖစ္ေအာင္
ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ
ငါ အျမဲေတြးတယ္။ငါ့မွာလည္း လုပ္ငန္းႀကီးလုပ္ဖုိ႔
အရင္​းအႏွီးကလည္းမ႐ွိေတာ့ လက္႐ွိလုပ္ေနတဲ့
အလုပ္ကုိ ဘယ္တုိးခ်ဲ့ရမလဲဘဲ
အၾကံထုတ္ရတာေပါ့။တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ အၾကံတစ္ခုရတယ္
အဲ့ဒါနဲ႔ ဆုိကၠားကုိ ေန႔ေရာညေရာ မနားဘဲ
ငါ ၾကဳိးစားနင္းခဲ့တယ္။

ရလာတဲ့ ေငြေလးေတြစုျပီး ဆုိကၠားေနာက္စီး
ဝယ္ျပီး စိတ္ခ်ယုံၾကည္ရတဲ့
သူတစ္ေယာက္ကုိ အငွါးေပးခဲ့တယ္။
ရလာတဲ့ အငွါးခေလးရယ္
ငါ ၾကဳိးစားနင္းလုိ႔ရတဲ့ ေငြေတြေပါင္းျပီး
ဆုိကၠားေနာက္တစ္စီး
ထပ္ဝယ္တယ္။အဲ့ဒီလုိနဲ႔ ဆုိကၠားတစ္စီးျပီး
တစ္စီး ထပ္ထပ္ဝယ္ရင္း
အငွါးေပးရင္းနဲ႔ ငါ့မွာ ဆုိကၠား(၁၀စီး)
ေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိလာတယ္။

ငါ ေတြးမိတယ္ `ငါ့ ဆုိကၠားေတြက
ခုိင္းေနေတာ့ ပ်က္လာတယ္
ငါကလည္း ကုိယ့္ဆုိကၠားကုိ
အရင္တုန္းက ကုိယ့္ဘာကုိ
ျပင္ျပငျ္ပီး နင္းေနေတာ့ ဆုိကၠားကုိ
ေကာင္းေကာင္းျပင္တတ္လာတယ္
အငွါးေပးေနတဲ့ ဆုိကၠားေတြကုိ
ငါကုိယ္တုိင္ပဲ ျပင္ေပးေနရေတာ့
အပုိပစၥည္းေတြ ၾကဳိၾကဳိဝယ္ထားရင္းနဲ႔
အပုိပစၥည္းဆုိင္ျဖစ္မွန္းမသိ
ျဖစ္လာတယ္။ ငါ ဆုိကၠားကုိယ္တုိင္
မနင္းေတာ့ဘဲ ဆုိကၠားေတြ
တစ္စီးျပီးတစ္စီးဝယ္ရင္း ၊ အပုိပစၥည္းဆုိင္ကုိပါ
တုိးခ်ဲ့လာတယ္
ပညာ႐ွင္ေတြ ေခၚျပီးဆုိကၠားဝပ္ေ႐ွာ့ႀကီးပါ
တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။

ငါ့ စီးပြားေရးက တျဖည္​းျဖည္​းနဲ႔
အင္အားႀကီးလာခဲ့တယ္
အဲ့ဒီလုိနဲ႔ ငါတုိ႔ျမဳိ့မွာ ဆုိင္ကယ္ေတြ
အစီးမ်ားလာေတာ့ ဆုိင္ကယ္အ
ပုိပစၥည္းပါ တြဲေထာင္ခဲ့တယ္။
ငါကလည္း အလုပ္ကုိ
ေစတနာထားသလုိ
ငါ့လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြနဲ
႔ ဝယ္သူအားေပးသူေတြ
အေပၚ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႏွိမ့္ခ်စြာ
ဆက္ဆံတတ္ေတာ့
ဆုိင္ကယ္ပစၥည္းဆုိင္ကလည္း
ေအာင္ျမင္လာခဲ့တယ္။

ခုက်ေတာ့ ငါတုိ႔ျမဳိ့မွာ ကားေတြ အစီးမ်ားလာျပီေလ။
ဒါေၾကာင့္ကားအပုိပစၥည္းပါ တြဲေရာင္းခဲ့တယ္။
နဂုိကတည္းက မိတ္မ်ားတဲ့
ငါ့ဆုိင္က ကားအပုိပစၥည္းဆုိင္ေထာင္ေတာ့လည္း
အရမ္းေရာင္းေကာင္းခဲ့တယ္။ဆုိကၠားကုိ
တစ္စီးျပီးတစ္စီးဝယျ္ပီး အငွါးခ်ခဲ့သလုိပဲ
ကားတစ္စီးျပီးတစ္စီးဝယ္ပီး ကားဂိတ္ေတြမွာ
ငါ့ကားေတြသြင္းျပီး လုိင္းစြဲခဲ့တယ္။

ေမာင္ျဖဴ ရဲ႕စကားဆုံးေတာ့ ေမာင္နီသည္
ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔
ေမာင္ျဖဴ ရာ မင္းကေက်ာင္းတစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ
႔ ငါ့လုိဆရာဝန္တစ္ေယာက္ထက္ပျုိပီး ေအာင္ျမင္
ေအာင္လုပ္ႏူိင္ခဲ့တယ္။
ငါ မင္းကုိ အရမ္းေလးစားအားက်မိတယ္။
ငါက ပညာတတ္ရင္လူရာဝင္တယ္ ၊
ဂုဏ္႐ွိတယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ။
ေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကံၾကမၼာမတူညီဘူး
ဆုိေပမယ့္ပညာဆက္လက္မသင္ၾကားႏူိင္လည္း
စိးပြားေရးကုိ တုိးတက္ေအာင္
လုပ္ႏူိင္ရင္ ပညာတတ္ေတြထက္ ပုိျပီးလူရာ
ဝင္တယ္ဆုိတာငါ လက္ခံသြားပါျပီ ေမာင္ျဖဴရာ… ။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘြဲ႔လက္မွတ္က လူသိေအာင္ လည္ပင္းမွာ
ခ်ိတ္ထားလုိ႔မရဘူးေလ။ ကားအေကာင္းစားႀကီးစီးေနတဲ့ မင္းနဲ႔
ဆုိင္ကယ္ေလးစီးေနရတဲ့ ငါ ဆုိရင္ လူေတြက မင္းကုိ ပျုိပီး
သတိထားမျိပီး ေလးစားအထင္ႀကီးၾကမွာ ေသခ်ာတယ္ေလ။

သာဓေလးကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ပညာဆက္လက္မသင္ၾကားႏူိင္လည္းလက္႐ွိကုိယ္လုပ္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းကုိ မဆုတ္မနစ္ မေလ်ာ့ေသာဇြဲနဲ႔ၾကဳိးစားမယ္ဆုိရင္ ကံ ၊ ဥာဏ္ ၊ဝီရိယအက်ဳိးကုိ ခံစားရမွာျဖစ္ျပီးပညာမတတ္လည္း အေတြးအေခၚ႐ွိရင္ ပညာတတ္တဲ့လူေတြထက္ေတာင္ ပုိျပီးေက်ာ္ၾကားေအာင္ျမင္ႏူိင္တယ္ဆုိတာ အမွန္တရားတစ္ခုပါ။

အေတြးအေခၚျမင့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ
တစ္ႏွစ္စာ plan႐ွိတယ္ဆုိရင္
ၾကဳိးစားေနတဲ့လူတစ္ေယာက္မွာ တစ္ဘဝစာ plan ႐ွိပါတယ္……
italic
ခရက္ဒစ္ ဇင္းနစ္​ မေကြး