( ၈၁ ) မီး

( ၈၁ ) မီး

ေျသာ္...ဘာလိုလိုနဲ႔ ၃၆ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီပဲ..။အေဖ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ...။အခုအခ်ိန္ထိတစ္ၿမိဳ႕လံုး မီးဝါးၿမိဳခံလိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကို ဘယ္လိုမွေမ့ျပစ္လို႔မရဘူး...။အဲဒီေန႔ကိုေအာက္ေမ့သတိရတိုင္း ထိုအျဖစ္မ်ိဳးေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွမၾကံဳပါရေစနဲ႔လို႔ အျမဲဆုေတာင္းေနမိတယ္...။

ဒီေန႔ေတာ့ အေဖနဲ႔စကားဝိုင္းေလးတခုေျပာျဖစ္တယ္ဗ်..။အေဖက အျမဲတမ္းလိုလို မွတ္သားစရာေလးေတြ ေျပာျပေလ့႐ွိတယ္ဗ်..။ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ အခါဆို ကြၽန္ေတာ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၊သတင္းထူးေလးေတြ အေဖ့ကိုအျမဲေျပာျပတယ္..။အေဖကလဲ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္တို႔ ၊မွတ္သားစရာပံုျပင္ေလးေတြတို႔ ၊သူၾကံဳေတြခဲ့ရတဲ့ အရာေတြတို႔ ျပန္ေျပာျပေလ့႐ွိတယ္ဗ်...။ဒီေန႔စကားဝိုင္းေလးမွာေတာ့ အေဖဆယ္တန္းႏွစ္ကၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ (၈၁)မီး အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္ဗ်..။(၈၁)မီးဆိုတာ (၁၉၈၁)ႏွစ္ ၊ဧၿပီလ (၁၁)ရက္ေန၊႔ ေန႔လည္ (၁)နာရီခန္႔မွာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကိုမီးဝါးၿမိဳခံရခဲ႔လို႔ အမွတ္တရအျဖစ္ အဖ်ားဆြတ္ၿပီး (၈၁)မီးလို႔ ေခၚၾကတာေပါ့ဗ်ာ..။

၈၁ မီးအေၾကာင္းကို ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္...
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေဖကဆယ္တန္းႏွစ္..... ”ေဟ့ေကာင္ ဘိုၾကည္ ျမန္ျမန္လုပ္ဟ ေနပူေနမယ္..ေအးပါကြ မင္းကလဲ မလုပ္ရေသးဘူးၿပီးခ်င္ေနၿပီ..။”အျခားလူေတြကလဲ မာမာေအးသီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ေပါ့ကြာ...။အကို႔အိမ္မွာ အေဖတို႔ ဝါးသက္ကယ္မိုးေနၾကတာေပါ့ကြာ..။အကိုဆိုတာ မင္းတို့အဘေတာ္တဲ့ သာဝင္း အိမ္မွာေပါ့..။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အိမ္ကေလးကလဲ ေဆာက္ကာစဆိုေတာ့ သက္ကယ္မမိုးရေသးလို႔ ရြာကသူ႔ညီေတြ အေဖရယ္ ၊ဘိုၾကည္ရယ္ ၊ သာလင္းရယ္ ၊ၿမီဳ႕ကလူ သံုးေယာက္ရယ္ သြားၿပီးမိုးေပးၾကတာေပါ့...။မနက္ပိုင္းသက္ကယ္မိုးၿပီး လၻက္ရည္ပြဲနဲ႔ အရက္ေသာက္တဲ့သူကေသာက္ေပါ့ကြာ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာေနၾကတာေပါ့..။

စကားေျပာေကာင္းေနရင္း ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္႐ွိေတာ့ တေဒါင္ေဒါင္နဲ႔ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ သဲ့သဲ့ေလးၾကားရေရာ..။အဲဒါနဲ႔အေဖက ”ေဟ့ေကာင္...ဘိုၾကည္... သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားရတယ္ကြ...။ေအးကြငါလည္းၾကားတယ္...။မီးေလာင္းတာလား မသိဘူး ငါသစ္ပင္ေပၚတက္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္...။ေအးေအး..။သစ္ပသ္ေပၚတက္ၿပီး တၿမိဳ႕လံုးလွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ေရေႏြးဝိုင္းကိုျပန္လာတာေပါ့ကြာ..။ဟာ...ေဟ့ေကာင္ မီးေလာင္တာလား..ဘာျဖစ္တာတုန္း ေျပာပါအံုးဟ..။ဟာကြာ...ဟိုးအေနာက္ေတာင္မွာ မီးခိုးၫႊန္ေလးေသးေသးေလးပါကြာ..။ အဲဒါနဲ႔အေဖတို႔လဲ ဘာမွမျဖစ္စေလာက္ေပါ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ ေနလိုက္တယ္ေပါ့ကြာ...။စကားေျပာရင္း ေသာက္ရင္းစားရင္းနဲ႔ နာရီဝက္သာသာေလာက္႐ွိေတာ့ ”ေဒါင္....ဒါင္.....ေဒါင္” ဟာဘိုၾကည္ေရ ထပ္ေခါက္ျပန္ၿပီဟ...ဟာကြာ..အဲေကာင္ေတြ အားအားယားယား ေခါက္ေနၾကတာပါကြာ...။ေဟ့ေကာင္မဟုတ္ေလာက္ဘူးေနာ္..။ေနအံုးဟ...ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားရတယ္ဟ..။”မီးဗ်ိဳ..မီး...မီး” ဆိုတဲ့ လူေတြေအာ္သံလဲၾကားေရာ အကုန္းလံုး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ျပာျပာသလဲလဲ အိမ္ေအာက္ေျပးဆင္းၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..အေနာက္ေတာင္မီးကေတာ္ေတာ္ႀကီးလာၿပီကြ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးလဲ မီးခိုးေတြမဲေမွာင္ေနၿပီး မီးၫႊန္႔ေတြလွမ္းျမင္ေနရၿပီး..။ၿမိဳ႕က လူေတြကလဲ သူတို႔အိမ္ေတြကို သြားသတိေပးလိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး ျပန္သြားၾကတယ္..။အေဖတို႔လဲ မီးေလာင္တာဘယ္ ေလာင္တာလဲဆိုၿပီးသိခ်င္တာနဲ႔ သံုးေသာက္သား သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့..။အဲဒီေခတ္ကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ေပါ့ကြာ..။တေယာက္တစ္စီး စီနဲ႔ သြားၾကတာေပါ့...။

တေပါင္းလႀကီးဆိုေတာ့ ေဇယ်မဂၤလာ ေရႊအင္းေတာင္ဘုရားပြဲႀကီး က်င္းပေနတာဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း ညပ္ညပ္လည္လို႔ေပါ့ကြာ...။လူစည္ခ်က္ကေတာ့ ေျခေတာင္လွမ္းစရာမလို ေလာက္ေအာင္ လူေနာက္ညပ္ညပ္ပါသြားတယ္...။အေဖတို႔လဲ ပြဲေစ်းတန္းထဲအတိုင္း သြားၿပီး ေစ်းေတာင္ဘက္အေပါက္ကေန သြားၾကည့္ၾကတာေပါ့...။စက္ဘီးေလးေတြ သံုးေယာက္သားတြန္းသြားေနတုန္း တအုန္းအုန္းနဲ႔ လူေတြ လမ္းမႀကီးေပၚအတိုင္း ေျပးလာၾကေရာ...”ဟာ....ဘိုၾကည္ေရ မီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပံုရတယ္ဟ...။ေအးကြာ ငါတို႔ျပန္ရေအာင္..။အိမ္ကေန အေျခအေနေလး နားေထာင္ရေအာင္...။ေအးကြာ..ဆိုၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ စက္ဘီးေလးေတြျပန္လွည့္တုန္း႐ွိေသးတယ္...မီးက တာလမ္းမႀကီးအေပၚတိုင္း ဖ်ာလိပ္ႀကီးေတြ အတိုင္းပဲ တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ ေျပးလာေတာ့...”မီး...မီး..မီး” ဆိုၿပီး သံုးေယာက္သား လက္ညိဳးတစ္ထိုးထိုးနဲ႔ ေျပာမထြက္ဘဲ အံအားသင့္ေနတာေပါ့ကြာ...။ခဏၾကာမွ သတိရလာၿပီး..ေဟ့ေကာင္ေတြ ”ေျပးေျပး”ဆိုၿပီး အေဖတို႔က စက္ဘီးကို ျမန္ျမန္နင္းတာေပါ့ အေဖတို႔ေနာက္ကေန မီးကလဲ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြအတိုင္း တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ အေျပးလိုက္လာတာကြ...။

အဲဒီအခ်ိန္က ဘုရားပြဲက်င္ပေနတဲ့ လူစည္ခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေကာင္းအခါေကာင္း မီးေလာင္တာဆိုေတာ့ လူေတြမ်ား အေျပးအလႊား ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာေပါ့ကြာ...။တခ်ိဳ႕ဆိုတက္နင္းခံၿပီးေသရတယ္...။မီးကလည္း တစ္ဟုန္ခ်င္း ေစ်းေတာင္ဘက္ကေန ေစ်းကိုဝါးၿမိဳစျဖစ္ေနၿပီ...။ပြဲေတာ္ႀကီးက ေနပူသက္သာေအာင္ အေ႐ွ႕ဘက္ အေနာက္ဘက္ဆိုင္ခန္းေတြကို ေခါင္မိုးမိုးသလို ေပါင္းမိုးႀကီးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မီးေလာင္ေကာင္းေအာင္အားေပးသလိုျဖစ္ေနတာေပါ့...။အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲလိုႀကီးေတြမလုပ္ေတာ့ဘူးကြ..။အဲလိုမီးေလာင္လြယ္လို႔ ထင္ပါတယ္...။

ပြဲေစ်းတန္း ဆိုင္ခန္းေတြကလဲ နယ္စံုကလာၿပီး ေရာင္းခ်ၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေျပးလို႔ေျပးရမွန္းမသိ...။အခ်ိဳ႕ကလဲ ဘာပစၥည္းမွမသယ္ႏိုင္ပဲ ငိုယိုေျပးလႊားၾကတာေပါ့...။ကေလးငယ္ေတြဆိုလည္း မိဘေတြနဲ႔ကြဲပီး ငိုယိုေနၾကတာေပါ့...။အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြဆိုလည္း ေျပးႏိုင္သေလာက္ေျပးၾကနဲ႔...။ပိုင္႐ွင္မဲ့ ဆိုင္ေတြကပစၥည္းေတြဆို ကူသယ္ေပးသလိုလိုနဲ႔ ခိုးၾက၊ လုၾက နဲ႔ ”ေရနစ္သူ ဝါးကူထိုးသလို” ေဒါသထြက္စရာေပါ့ကြာ...။

အေဖတို႔လဲ ပြဲေစ်းတန္းထဲက လူေတြဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ၿမိဳ႕အေ႐ွ႕ဘက္ကေန အိမ္ကိုျမန္ျမန္နင္းရတာေပါ့...။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕ထဲမီးေတြေလာင္ေနတာ မဲေမွာင္ေနတဲ့ မီးခိုးလံုးႀကီးက အမိုးလံုးအျပည့္ပဲ..”ေဖာင္း....ေဖာင္း...ေဖာင္း” ဆိုတဲ့ဝါးလံုးကြဲသံေတြ ၊ဆီေပပါေပါက္သံေတြ ကတဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ေပါ့..စစ္ျဖစ္ေနသလားထင္ရတယ္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာေပါ့ကြာ...။မီးေတာက္ေတြက တိုက္ေတြ၊ အိမ္ေတြကို ”ဝုန္းခနဲ..ဝုန္းခနဲ” ၿမိဳေနတာမ်ား သိပ္ကိုထိပ္လန္႔စရာပဲကြာ...။

အေဖတို႔လဲ သံုးေယာက္သား စက္ဘီးကို ျမန္ျမန္နင္းပါတယ္ ဆိုမွ စက္ဘီးေမွာက္ေနလို႔ မနည္းျပန္ထၿပီး အတင္းနင္းေျပရတယ္...။လမ္းတေလ်ာက္လံုးမွာလည္း မီးေလာင္ၿပီဆိုေတာ့ မီးလြတ္ရာကို သယ္ႏိုင္သေလာက္သယ္ၿပီး ေျပလာၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကလည္း လမ္းအျပည့္ေပါ့ကြာ...။အဲလိုနဲ႔ အေဖတို႔လဲ ဘႀကီးသာဝင္းအိမ္ကို ျမန္ျမန္နင္းသြားၾကတာေပါ့...။အိမ္လည္းေရာက္ေရာ သူတို႔ေတြက လယ္ထြန္စက္ႀကီးေပၚကို ပစၥည္းေတြ အကုန္တင္ၿပီးေနၿပီ..။အေဖတို႔ကို ”ဟာ..ဟိတ္ေကာင္ေတြ မင္းတို႔သံုးေယာက္ေစာင့္ေနတာ..လာလာ ျမန္ျမန္တက္ဆိုေတာ့..” အေဖတို႔လဲ စက္ဘီးေတြကို ထြန္စက္ႀကီးေပၚ ျပစ္တင္ၿပီး ျမန္ျမန္တက္ကာ ၿမိဳ႕အျပင္ကို ေမာင္းသြားတာေပါ့...။

ၿမိဳ႕အျပင္လဲေရာက္ေရာ လူေတြမွ ပြက္ေလာ႐ိုက္လို႔ကြာ..။ထိခိုက္္ဒဏ္ရာရေနတဲ့လူေတြ၊ ဒဏ္ရာႀကီးလို႔ အသက္ဆံုးပါးသြားတဲ့လူေတြ၊ တခ်ိဳ႕က ႐ွိသမ်ွေလးေတာ့ ကုန္ပါၿပီဆိုၿပီး ငိုယိုေနတဲ့လူေတြ အျမင္မေကာင္းကြာ...။တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ကြင္း တခုပါပဲ..။

မီးက ည ၈နာရီ ၉နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွပဲၿငိမ္းသြားေတာ့တယ္..။ ”ဘူတာရံုကမီး ထူပါရံုမွၿပီးတဲ့” ၿမိဳ႕အေနာက္ေတာင္ဘက္ ရထားဘူတာရံုကေနစေလာင္လိုက္တာ ထူပါရံုဘုရားေရာက္မွပဲ မီးၿငိမ္းသြားေတာ့တယ္..။ ဒါေတာင္ ဆက္ေလာင္စရာ အိမ္ေတြမ႐ွိေတာ့လို႔..။ ေလာင္စရာေတြက်န္ေသးရင္ ထပ္ေလာင္မယ့္ပံု..။ညပိုင္းက်မီးၿငိမ္းသြားေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မသြားရဲက်ေသးဘူး..။ၿမိဳ႕ထဲက အေဆာက္အအံု ႀကီးႀကီးမားမားေတြဆိုေျမမွာ ျပားျပားဝပ္လို႔..။လူေတြလဲ ၿမိဳ႕အေ႐ွ႕ဘက္ ကန္ေတာ္ႀကီး ေဘာင္ေတြေပၚမွာ အျပည့္ေပါ့..။မီးလြတ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတို႔ ၊ဇရပ္တို႔ေပၚမွာလဲ လူေတြအျပည့္ေပါ့ကြာ...။

မီးက အုန္းေတာရပ္ကြြက္ထဲ ဘဲဥေၾကာ္တာကေန စေလာင္တယ္ေျပာတာပဲကြ..။ဘဲဥေၾကာ္ရင္းကေန ဆီကိုလြင့္ျပစ္လိုက္တာ ထရံကိုမီးကဆြဲေရာ..။က်ိတ္က်ိတ္ၿပီးၿငိမ္းေနမွာေပါ့..။ေနာက္မႏိုင္ေတာ့မွ... မီးမီးမီးလို႔ေအာ္ၿပီးေျပးၾကတယ္တဲ့..။ရာသီကလဲ ပူျပင္းဆံုးအခ်ိန္ဆိုေတာ့ မီးကးူစပ္လြယ္မွာေပါ့..။မီးကိုႏိုင္ေအာင္မၿငိမ္းႏိုင္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကူးစပ္သြားတာေပါ့ကြာ...။

အဲဒါေၾကာင့္ မင္းအေမကိုလဲ အျမဲေျပာရတယ္..။ မီးကိုဂ႐ုစိုက္လို႔...။ သူခိုးခိုးတာက သူသယ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ ခိုးသြားမွာ..။မီးကေတာ့ အကုန္ျပာျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားမွာလို႔...။အခုပဲၾကည့္ ဘဲဥေၾကာ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးေပါ့စမႈ့ေၾကာင့္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးျပာျဖစ္သြားရတယ္..။
ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းလူတိုင္း မီးကိုမေပါ့စသင့္ဘူးကြ...။ဒီေလာက္ျမန္ဆန္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို တစ္ခဏအတြင္း ျပာျဖစ္ေအာင္လုပ္သြားတဲ့ မီးမ်ိဳးကို အေဖတစ္ခါမွ မၾကားဘူး၊မၾကံဳဖူးဘူး...။အဲဒီေန႔ကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမိပါတယ္..။အေဖ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုေပါ့...။

written by htetlinaungg