ویژگی‌های کلی اختلال اضطراب فراگیر

در حالت عادی ما گه‌گاه در زندگی خود دچار اضطراب می‌شویم، به‌خصوص در صورتی که با تنش‌ها و استرس‌های مختلف زندگی روبه‌رو باشیم. ولی در صورتی که اضطراب بسیار شدید و مداوم باشند و کنترل آن به‌سختی امکان‌پذیر باشد، به‌طوری‌که با فعالیت‌های روزمره‌ی فرد تداخل داشته باشد، ممکن است علامتی از وجود اختلال اضطراب فراگیر باشد.

اختلال اضطراب فراگیر ممکن است در دوران کودکی یا بزرگسالی شروع شود. علایم این اختلال تا حدودی شبیه اختلال هراس، اختلال وسواسی-جبری، و دیگر انواع اضطراب است، ولی هر کدام از آنها یک وضعیت روان‌پزشکی متفاوت به شمار می‌روند.

مشخصه‌ی اصلی اختلال اضطراب فراگیر، وجود نگرانی مداوم و بیش از حد درباره‌ی چند مسئله‌ی مختلف است. افرادی که دچار این اختلال هستند، ممکن است احساس کنند که به زودی فاجعه‌ای بروز می‌کند. ممکن است بیش از حد درباره‌ی پول، سلامتی، خانواده، کار، و مسایل دیگر نگران باشند. این افراد به‌سختی می‌توانند نگرانی خود را کنترل کنند. به نظر می‌رسد بیش از آنچه ضرورت دارد، درباره‌ی رویدادهای زندگی نگران هستند، و یا چه بسا که بدون هر گونه دلیل نگران‌اند که وضعیت بدتری رخ بدهد.

معیار تشخیصی اختلال اضطراب فراگیر این است که شخص در اکثر روزها به مدت لااقل ۶ ماه به‌سختی می‌تواند نگرانی خود را کنترل کند و سه یا چند علامت داشته باشد. این موجب می‌شود که اختلال اضطراب فراگیر نسبت به نگرانی‌هایی که ناشی از عوامل استرس‌زای خاص هستند و یا در مدت زمان محدودی بروز می‌کنند، متمایز باشد.

در آمریکا حدود ۷ میلیون نفر از بزرگسالان—یعنی حدود بیش از ۳ درصد کل جمعیت—به اختلال اضطراب فراگیر مبتلا هستند. احتمال ابتلای زنان تقریباً دو برابر مردان است. این اختلال در هر سنی می‌تواند بروز کند، ولی از زمان کودکی تا میان‌سالی شیوع بیشتری دارد. گرچه اتیولوژی آن دقیقاً معلوم نیست، ولی به نظر می‌رسد عوامل بیولوژیک، سابقه‌ی خانوادگی، و تجربیات زندگی—خصوصاً تجربیات استرس‌آور—در بروز آن نقش دارند.

باید دانست که بیمارانی که دچار اختلال اضطراب فراگیر هستند، معمولاً به این نکته واقف هستند که میزان نگرانی آنها بیشتر از حدی است که برای موقعیت مورد نظر ضرورت دارد. با این حال، قادر نیستند چرخه‌ی نگرانی را متوقف کنند و احساس می‌کنند که نگرانی و اضطراب از حیطه‌ی کنترل آنها خارج است. معمولاً نگرانی و اضطراب در ارتباط با ناتوانی شخص در تحمل تردید و عدم اطمینان است، به‌گونه‌ای‌که بسیاری از افرادی که دچار این اختلال هستند، معمولاً تلاش می‌کنند که برای موقعیت‌ها بیش از حد ضروری برنامه‌ریزی کنند و یا آنها را کنترل نمایند. خیلی از افراد فکر می‌کنند که نگرانی می‌تواند مانع از اتفاق افتادن رویدادهای ناگوار شود. لذا این فکر می‌کنند که نباید نگرانی را کنار بگذارند. بعضی از وقت‌ها، اضطراب و نگرانی منجر به علایم جسمانی مانند درد شکم و سردرد می‌شود.

اگر سطح اضطراب در حد خفیف تا متوسط باشد و یا اینکه بیمار اقدام به درمان نماید، این بیماران می‌توانند عملکرد اجتماعی مطلوبی داشته باشند و از زندگی کامل و معنی‌داری برخوردار باشند و به راحتی شغل خود را انجام دهند. در عمل، خیلی از این بیماران ممکن است از موقعیت‌های خاص اجتناب کنند، یا اینکه به علت اضطراب و نگرانی که دارند، برخی از فرصت‌های زندگی خود—مانند موقعیت‌های اجتماعی، مسافرت، و امثال آنها—را از دست بدهند. علاوه بر این، گروهی از افراد نیز هستند که اختلال اضطراب فراگیر در آنها به‌قدری شدید است که از انجام دادن ساده‌ترین فعالیت‌های روزمره در زمانی که اضطراب آنها شدید است، عاجزند.